Úrval - 01.10.1969, Side 63

ÞAU UPPGÖTVUÐU PARADÍSINA MALLORKA
61
höll í Madrid, meðan Frakkar sátu
þar. Þegar franski herinn yfirgaf
Spán, fluttust Dupinhjónin á óðals-
setur, sem tilheyrði ömmu litlu
telpunnar, dóttur de Saxe mar-
skálks. Þetta óðalssetur, sem var í
Nohant í franska héraðinu Berry,
varð svo heimili George Sand. Þar
eyddi hún bernskuárum sínum, og
þar ól hún upp sín eigin börn og
bauð heim vinum sínum sem ósvik-
in „heldri kona“.
Bernska George Sands einkennd-
ist af miklu draumlyndi hennar.
Hún segist hafa verið vön að stara
langtímum saman á arinhlífina á
óðali ömmu sinnar og þá hafi henni
birzt „skógar, engi, ár, risavaxnar
furðuborgir og garðar fullir af
blómum, aðallega grænum, svört-
um og bláum rósum“. Hún vand-
ist ströngum aga í uppeldinu. Fað-
ir hennar dó af slysförum, er hann
féll af hestbaki, skömmu eftir að
þau settust að í sveitinni. Og þá
hélt móðir hennar til Parísar. Litla
telpan vildi flytja þangað til henn-
ar. Hún sleppti sér alveg, þegar
bón hennar var neitað, og þá var
hún send í klausturskóla til þriggja
ára dvalar.
Þegar hún kom þaðan, hafði hún
breytzt í menntaða unga hefðar-
stúlku. Og hún hélt áfram námi
sinu heima á óðalssetrinu. Hún
lagði stund á verk hinna miklu
frönsku höfunda, sem þá höfðu sem
mest áhrif á allt andlegt líf í
Frakklandi, og þá sérstaklega Jean
Jacques Rousseau.
Samkvæmt þeirri siðvenju, sem
ríkti, l^vað snerti ungar hefðar-
stúlkur í svipaðri þjóðfélagsstöðu
og Aurore Dupin, giftist hún ung-
um heldri manni úr sínu héraði.
Nafn hans var Casimir Dudevant.
Hann átti dálítið af peningum.
Þetta var „góður“ ráðahagur.
Henni þótti ekkert sérstaklega
vænt um hann. Og svo kom að því,
að þau eignuðust son.
En sú George Sand, sem blundaði
innra með Aurore Dupin, lét sér
ekki nægja svo takmarkað líf.
Hún veiktist. Ástæðan var í raun-
inni óskaplegur leiði og áköf þrá,
sem bjó innra með henni, þrá eft-
ir að lifa „lífinu“ í raun og veru.
Hæfileikar þeir, sem blunduðu
innra með henni, gerðu uppreisn
gegn þessari sýndartilveru. Því hélt
fjölskyldan til sumardvalastaðar
eins í Pýreneafjöllum. Á meðal
hinna tignarlegu fjalla varð hún
ástfangin í fyrsta sinn. Ungi mað-
urinn var lögfræðingur í Bordeaux,
Aurelien de Séze að nafni.
Auðvitað kom það ekki til mála,
að Aurore Dudevant tæki upp á
því að lifa ástalífi með unga mann-
inum. Hún var allt of vel upp al-
in til slíks, allt of vel uppfrædd
í kristinni siðfræði til þess, að
slíkt væri hugsanlegt. En hún gat
veitt sér það að gefast á vald
„platoniskri" ástarkennd, ást, sem
gerði ekki kröfu til kynlífs. Jafn-
vel eiginmaður hennar gat ekki
maldað í móinn gegn slíku. Unga
konan og ungi maðurinn urðu því
alveg gagntekin hvort af öðru án
þess að láta undan hinum líkam-
legu kenndum. Þau heimsóttu hvort
annað, skrifuðu hvort öðru, löng og
viðkvæmnisleg bréf: „Ég elska þig
á þann hátt, sem ég mun aldrei