Úrval - 01.10.1969, Side 101

BARNl lindbergs RÆNL
99
án þess Wilentz þyrfti að spyrja
fleiri spurninga.
Þá er Reilly tók til að yfirheyra
hana, einskorðaði hann sig við
þriðjudaginn, sem ránið fór fram.
Venjulega eyddu þau Lindbergs-
hjónin aðeins helgunum í Hope-
well, eins og fyrr hefur verið sagt,
en hina daga vikunnar bjuggu þau
hjá móður Önnu, frú Morrow, í
Englewood. En um helgina áður
hafði Lindy litli ofkælzt, og þess
vegna hafði frú Lindberg hringt á
mánudaginn til Bettyar, sem var í
Englewood, og sagt henni, að hún
mundi verða kyrr í Hopewell í tvo
til þrjá daga í viðbót. Daginn eftir
hringdi hún aftur og bað Betty að
koma.
Hafði Betty eftir upphringing-
una á mánudaginn sagt Henry
Johnson, að drengurinn og frú
Lindberg væru í Hopewell? spurði
Reilly.
Já. Hún hafði minnzt á það, þeg-
ar hún var úti með Johnson á
mánudagskvöldið.
Nú var rödd Reillys hvell, eins
og hann væri liðþjálfi að gefa fyr-
irskipanir: Hafði Johnson hringt til
hennar um hálfníu-leytið kvöldið
sem barnsránið fór fram?
Betty lét ekki slá sig út af lag-
inu og svaraði ákveðið „Já.“
En hún hafði verið úti með hon-
um kvöldið áður, minnti Reilly
hana á. Var þá nauðsynlegt að tala
saman aftur á þriðjudagskvöldið?
Höfðu þau ekki kvaðzt nógu vel á
mánudagskvöldið?
„Nei,“ svaraði Betty hvellum
rómi. „Það var ekki nóg!“
Nú beitti Reilly fyrst hinni
hljómmiklu rödd sinni að fullu:
Eða var sannleikurixm sá, að John-
son hafi hringt til að frétta um,
hvort öllu væri ekki óhætt?
Reilly undirstrikaði þessa belj-
andi spurningu sína með því að
horfa sigri hrósandi til kviðdóm-
endanna. Það upphófst óróakliður
í salnum, og Trenchard dómari
varð að biðja um hljóð hvassri
röddu.
Reilly hélt áfram athugasemdum
sínum: Drengurinn hafði ofkælzt,
en samt hafði Betty ekki í eitt ein-
asta skipti litið upp til drengsins
milli klukkan átta og tíu, er hún
fann að hann var lasinn. Voru
þetta eðlileg vinnubrögð samvizku-
samrar barnfóstru? Ellegar hafði
hún vanrækt að líta eftir drengn-
um fyrir þá sök, að hún hafi verið
með í samsæri?
Enda þótt Betty andmælti hvað
eftir annað, hafði Reilly fengið sitt-
hvað fram, en Wilentz gerði sitt
bezta til að færa það til betri veg-
ar fyrir hana. Með áframhaldandi
spurningum fékk hann nánast upp-
lýst, að samband hennar við Henry
Johnson hafi verið allskostar eðli-
legt. Þau voru ung og mjög ást-
hrifin hvort af öðru.
Þegar Wilentz þakkaði Betty fyr-
ir upplýsingarnar benti ekkert í
framkomu hans til, að hann æli
neinn ugg í brjósti. En honum
þótti miður, að Reilly skyldi hafa
gert tilraunir til að sannfæra kvið-
dóminn um, að einhver á heimili
Lindbergs hefði stjórnað ráninu.
Það var kominn tími til að fá á
hreint, að sá seki var Hauptmann
og enginn annar.