Úrval - 01.02.1970, Blaðsíða 22

20
ÚRVAL
ull í rásinni í málinu, en ákvað þó
hin endanlegu úrslit með atkvæð-
um sínum. Pompidou hefði ekki
getað spilað kænskulegar úr þeim
spilum sem hann hafði á hendi.
Hinn nýi forseti hefur tekið
mörg og mikil vandamál að erfð-
um frá fyrirrennara sínum. Hin
mest aðkallandi þeirra eru verð-
bólgan, vaxandi ókyrrð verkalýðs-
ins, óhagstæður greiðsluj öfnuður og
afleiðingar margra ára alvarlegs
trassaskapar stjórnarvalda hvað
snertir iðnvæðingu, húsnæðismál,
vegagerð og samgöngur. En mikill
meirihluti þingsins styður við bak-
ið á honum vegna flokkasamvinnu
á þingi, þ.e. rúmlega þrír fjórðu
hlutar alls þingsins. Og því er
Pompidou í þeirri aðstöðu, að hann
getur leyft sér að gangast fyrir
breytingum og endurbótum.
„Heppnist Pompidou það, sem
hann er að reyna að gera,“ sagði
einn leiðtogi sósíalista við mig,
„getur orðið hér alveg öfug þróun
við þróun þá, sem orðið hefur í
Svíþjóð, þ.e. hér getur þá orðið
sterk íhaldsstjórn við völd í 20—30
ár.“ Þetta var athyglisverð yfirlýs-
ing, þegar það, er haft í huga, að
hún var borin fram af róttækum
sísíalista.
Og þess gerist varla þörf að bæta
því við, að Pompidou ætlar að láta
sér takast það, sem hann hefur í
hyggju að framkvæma.
Dóttir vina okkar ætlaði að fara að ganga í hjónaband. Það var
ihaldin hjónavígsluæfing. Og það var faðir brúðarinnar, sem var
langtaugaóstyrkastur á æfingunni. Presturinn reyndi að róa hann og
sagði, að í rauninni væri ekki þörf fyrir hann að æfa, þar eð hann
ætti bara að segja eina setningu. En hann minnti hann jafnframt á
það, að þegar hann „gæfi“ brúðgumanum brúðina, gæti hann valið
um að segja „ég geri Það“ eða „móðir hennar og ég gerurn það“.
Vinur okkar virtist algerlega rólegur næsta dag, Þegar hann fyligdi
dóttur sinni upp að altarinu. Og þegar presturinn spurði: „Hver gef-
ur þessum manni þessa konu?“ svaraði íaðir brúðarinnar hátt og skýrt,
svo að heyrðist um alla kirkjuna: „Móðir hennar, faðir hennar og ég
gerum það.“ Frú John Bills.
Formaður starfsmannafélagsráðsins okkar var nýhættur að reykja,
og hann stakk upp á þvi, að við gerðum vindlinga úttæga á fundum
framvegis. Gengið var til atkvæða um tillögu hans, og var hún felld
með örlitlum atkvæðamun.
Síðar á fundinum ráðlagði hinn virðulegi og afturhaldssami skrif-
stofustjóri kvenfólkinu, að það skyldi gæta meiri varkárni, hvað
pinupilsin snerti. Það fylgdi svolítil þögn á eftir þessari ofanígjöf.
En svo heyrðist rödd ein aftarlega í herberginu: „Gizkiö á, hvað hann
er byrjaður að neita sér um!“
Sylvan Yates.