Úrval - 01.04.1971, Qupperneq 28

26
ÚRVAL
væri mannorðsspillandi, svaraði
rétturinn því neitandi. Málalok urðu
þau, að hann var sýknaður, en
syndaregistur hans var nú orðið svo
langt, að honum var vikið frá störf-
um í hernum fyrir slæma hegðun.
En í ágúst 1899 skeði nokkuð
óvænt. Henry ofursti játaði fyrir
hermálaráðherranum, að bréfið, sem
lesið var upp í fulltrúadeild þings-
ins, hefði verið samið af honum
sjálfum og væri því falsað. Henry
var tekinn fastur, en um nóttina
skar hann sig á háls í fangelsinu.
Nú skyldi maður ætla, að Dreyf-
usmálið væri tekið upp að nýju, og
réttlætið gengi með sigur af hólmi.
En það var allt annað en auðvelt
að vinna bug á herforingjaklíkunni
og klerkavaldinu. Cavaignac varð
að visu að segja af sér, en í hans
stað kom Zurlinden hershöfðingi,
sem ekki var hótinu betri. Piquart
var varpað í fanselsi, og hinn nýi
hermálaráðherra lét flytja hann úr
borgarfangelsinu í herfangelsið og
ákærði hann svo fyrir að hafa fals-
að bréfið.
Forsætisráðherrarin, Henri Bris-
son, sá nú, að fádæma réttarfars-
glæpur hafði verið framinn gegn
Dreyfus og ætlaði að taka málið
upp, en áður en til þess kæmi, féll
stjórn hans. Og enn hófst hin við-
bjóðslega barátta gegn því að mál-
ið væri tekið upp. En nú var her-
rétturinn tekinn til að rannsaka
málið og hélt því áfram, hvað sem
hver sagði. Blöðin og herforingia-
klíkan gerðu allt sem hægt var til
að hindra réttarrannsóknina, og
loks reyndi fulltrúadeild þingsins
að hindra framgang hennar, en
dómstóllinn hélt ótrauður áfram.
Reynt var af sömu aðilum að halda
leyndu því, sem í ljós kom við
rannsóknir þessar. Blaðið Le Fi-
garo tók sig þá til og náði sér í öll
skjöl viðvíkjandi réttarrannsókn-
inni svo og vitnaframburði og þann-
ig kom sannleikurinn fyrir almenn-
ingssjónir. — Þetta var að vísu
ólöglegt, en blaðið borgaði sína
sekt — og hélt svo áfram að birta
málsskjölin. Loks var rannsókn
málsins lokið, og yfirrétturinn ógilti
dóminn frá 1894 og fyrirskipaði
nýja rannsókn fyrir herrétti, er
halda skyldi í Rennes.
f september 1899 var dómur kveð-
inn upp í Rennes. Einungis tveir
af dómendunum þorðu að greiða
atkvæði með sýknudómi, en fimm
lögðu aftur til, að með tilliti til
„framkominna málsbóta11 skyldi
hinni ævilöngu refsivist breytt í 10
ára fangelsi.
Síðan greip nýja ríkisstjórnin inn
í málið og „náðaði“ Dreyfus fáein-
um vikum eftir að dómurinn hafði
fallið í Rennes. En hvað svo um
alla glæpamennina innan herfor-
ingjaráðsins, meðal blaðamanna og
stiórnmálamanna? Það var ekki
hægt að skera burt átumeinið og
uppræta spillinguna í þjóðarlíkam-
anum. Og til þess að koma í veg
fyrir, að til málshöfðunar kæmi
gegn þeim síðar meir, samþykkti
fulltrúadeildin í júni árið' 1900 náð-
unarlög, sem fólu einfaldlega i sér,
að öllum glæpamönnunum í Dreyf-
usmálinu voru gefnar upp sakir.
Á árinu 1903 var málið tekið til
endurskoðunar í síðasta sinn af
æðsta dómstól landsins og 12. júlí