Úrval - 01.04.1971, Side 64

62
ÚRVAL
að því er virðist alveg áhyggju-
laust. Hún er einnig hafnarborg,
þar sem 6800 „vatnsbúar“ eyða ævi
sinni á hriktandi, vatnsósa junkum,
sem hætta sér daglega út á hafið
við Kínastrendur og toga rétt við
nefið á göslandi fallbyssubátum
kommúnistanna.
Auk brezku nýlendunnar Hong
Kong, sem er 40 mílum fyrir aust-
an Macao, er Macao eina eignin,
sem vestræn ríki eiga nú á megin-
landi Asíu. Allt frá árinu 1557, þeg-
ar portúgalskir sæfarar slógu eign
sinni á þennan uppþornaða kletta-
skaga, hafa kínverskir sjóræningjar
gerzt þar nærgöngulir. Borgin hef-
ur verið umsetin kínverskum hers-
höfðingjum, það hefur verið skotið
á hana af hollenzkum herskipum og
þar hafa herjað alls kyns plágur og
hungursneyðir. Og í þrjá mánuði
árið 1967 skoðuðu Rauðir varðliðar
þar hvern krók og kima. En samt
þrífst hún og dafnar og er sjálfri
sér nóg efnahagslega, enda hlýtur
hún enga efnahagslega aðstoð frá
Portúgal. „Það er eins með okkur
og bambusviðinn í hvirfilvindi. Við
bognum en brotnum ekki,“ segir
embættismaður einn í Macao.
DAGUR í LÍFI BORGARINNAR
Ég sneri nýlega aftur til Macao
eftir sex ára fjarveru. Ég kom
þangað með þunglamalegri ferju
frá Hong Kong, sem er í föstum
áætlunarferðum á þessari 40 mílna
löngu siglingaleið. Ég stóð við
borðstokkinn og fylgdist með því,
þegar hinar gamalkunnu, töfrandi
útlínur tóku að skýrast við sjón-
deildarhringinn. Þarna tók þessi
lági skagi smám saman á sig lög-
un, sveipaður mjúku kvöldmistr-
inu. Blikandi ljósunum fjölgaði sí
og æ. Þarna birtust hlíðarnar, al-
settar turnum og spírum. Og um-
hverfis okkur hröðuðu hundruð
junka sér heim í örugga höfn und-
ir þöndum seglum, sem líktust helzt
leðurblökuvængjum. Við hriktandi
landganginn hrópaði burðarkarl
stöðugt: „Fat choy! Fat choy!“
Þetta var hin hefðbundna kveðja
Macao. Hann var að óska mér gæfu
og gengis . . . auðæfa við fjárhættu-
spilaborðin. Á hafnarbakkanum gat
að líta einmanalega mynd af Mao
Tse-tung, útataða í flugnaskít, sem
fest var þar við símastaur.
Dagurinn hefst hljóðlátlega í
Macao eins og á umliðnum öldum.
í grárri skímu dögunarinnar, þeg-
ar laglegar stúlkur, sem eru spila-
stjórar í spilavítunum, halda hljóð-
lega heimleiðis eftir næturvaktina,
klæddar fjólubláum „cheong-sam“
hinum hefðbundna kínverska bún-
ingi), halda fyrstu junkarnir á sjó-
inn til þess að toga með stóru net-
unum sínum, tvær og tvær saman.
Við sólarupprás glymja klukkur
Santa Clara, klaustursins, sem
stofnað var árið 1633. Og hljómur
kirkjuklukknanna berst út yfir
húsaþökin. Og þá byrjar borgin að
lifna við. Fyrstu loftpúðaskipin
leggja af stað yfir yzta hluta mynn-
is Perluár í áttina til Hong Kong,
umlukin sælöðri. Þau svífa eins og
mýflugur yfir sjónum. Þau eru
mjög hraðskreið, ganga 37 hnúta og
bera 140 farþega. Þar er um mjög
þýðingarmiklar hraðferðir að ræða.
Og þegar geislar morgunsólarinnar