Úrval - 01.04.1971, Qupperneq 100

98
ÚRVAL
máluð svört af mikilli nosturs-
semi. Síðan var mér sýndur burst-
inn, og ljómuðu þá andlit Kínverj-
anna af illgirnislegri gleði. Sams
konar sóðaskap gat svo að líta á
neðri hæðinni. Þar voru allir vegg-
ir útataðir, einnig hurðir og glugg-
ar. Alls staðar gat að líta málning-
arklessur og áróðursspjöld og miða.
Að lokinni skoðunarferð þessari
var mér sagt að tína saman það,
sem ég þyrfti til daglegra nota, því
að nú átti að flytja mig niður á
neðri hæðina. Ég tók rúmlökin, sem
enn voru rennblaut af málningu, og
tók einnig með mér hreina skyrtu
og nærföt, vasaklúta og náttföt. Ég
bað leyfis til þess að mega fara inn
í skrifstofuna mína til þess að ná
í nokkrar bækur, en þá var mér
bent á hurðarinnsiglið á ruddaleg-
an hátt. Skrifstofan var bannsvæði.
Af tilviljun lágu fjórar bækur á
náttborðinu mínu. Ég tók þær upp
og gaf til kynna, að ég vildi fá að
taka þær með mér, án þess að ég
þyrði að vona, að sú bón yrði veitt.
Ég fékk að taka með mér „Skák-
ina“ eftir Harry Golombek, og þeir
höfðu heldur ekkert á móti „Hinu
sanna Yoga“ eftir William Zorn.
Þeir höfðu augsýnilega mikla vel-
þóknun á „Kenningum og fram-
kvæmd kommúnismans" eftir R. N.
Carew Hunt, líklega helzt vegna
þess, að utan á kápunni gat að líta
mynd af hinum skeggprúða Karli
Marx. (í rauninni opinberar bók
þessi vankanta, ófullkomleika og
rangar ályktanir kommúnismans).
En fjórðu bókinni hentu þeir upp
í rúmið með fyrirlitlegu hnussi, er
skoða skyldi sem algera neitun. Það
var „Doktor Zhivago“ eftir Boris
Pasternak. Nýlega hafði birzt hörð
gagnrýni í kínversku blöðunum um
þetta rússneska verk, er var sagt
einkennast af „villukenningum end-
urskoðunarsinna“.
Mér var skipað að fara með þess-
ar flíkur mínar og bækur niður í
lítið herbergi á neðri hæðinni, sem
hafði áður verið herbergi bílstjór-
ans míns, en hafði einnig að nokkru
leyti verið notað sem geymsla. Þar
var lítill svefnbálkur, þar sem hann
hafði stundum hvílt sig í mestu hit-
unum síðdegis. En herbergið var
svo pinulítið, að svefnbálkur þessi
komst þar fyrir rétt með naumind-
um. Við hliðina var þvottaherbergi
og salerni.
Næst var ég neyddur til þess að
beygja höfuð mitt í auðmýkt, með-
an myndir voru teknar af mér. Síð-
an kom túlkurinn aftur á vettvang
til þess að gefa mér ýmsar fyrir-
skipanir. Ég uppgötvaði það síðar,
að hann hafði verið að þylja yfir
mér inntak áróðursspjaldsins, sem
límt var á bakið á mér. Þetta var
„dómsuppkvaðning“ þessara ein-
kennilegu „réttarhalda" yfir mér.
Þessi dómsúrskurður hafði verið
fjölritaður, mörgum klukkustund-
um áður en „réttarhöldin“ hófust,
og komið hafði verið með stórt upp-
lag af þessu plaggi, sem var síðan
klínt á veggi og hurðir víðs vegar
í húsinu auk þess að skreyta bak
mitt. Hann hreytti út úr sér orð-
unum, er hann þuldi þetta yfir mér:
„Númer eitt: Þú verður að hlýða
vörðunum. Númer tvö: Þú verður
að halda kyrru fyrir á því svæði,
sem afmarkað hefur verið handa