Úrval - 01.04.1971, Síða 105

GÍSL í PEKING
103
stöðugt erfiðara með að finna nýjj
ar aðferðir til þess að hafa ofan af
fyrir mér þessa endalausu daga.
Morgun einn, er ég sat máttlaus
og viljalaus framan á svefnbálki
mínum, varð ég var við örlitla
hreyfingu í einu horni herbergisins.
Þetta var maur. Þessi litla skepna
var að toga í og draga á eftir sér
fiðrildisvæng yfir sprungurnar, sem
voru á milli flísanna á steingólfinu.
É'g horfði á þessar aðfarir sem berg-
numinn. Maurinn hélt sína leið yfir
„fjöll“ og ,,hyldýpisgjár“ þessa
ójafna gólfs af óbilandi þrautseigju
með lokatakmarkið eitt í huga. Og
að lokum komst hann út í hornið
við útihurðina, sem neglt hafði ver-
ið fyrir að utanverðu. Þar skildi
hann dræsuna eftir og hvarf niður
í sprungu.
Nokkrum augnablikum síðar
birtist hann aftur, og nú voru
nokkrir félagar hans í fylgd með
honum. Nú hófust þeir handa við
að koma fiðrildisvængnum inn um
dyr „heimilis" síns. Þeir fóru að
eins og húsgagnaflutningamenn og
mjökuðu vængnum ósköp varlega
inn um „dyrnar“ af endalausri þol-
inmæði. Ég virti þá fyrir mér af
geysilegri athygli. Og ég tók eftir
því mér til gleði, er ég rétti loks
úr mér, að heil klukkustund var
nú liðin, frá því að ég hafði byrj-
að að fylgjast með maurnum. Það
var mér alveg óvænt og geysilega
ánægja að hafa megnað að eyða
svona löngum tíma án þess að hafa
hugsað nokkuð um hinar hörmu-
legu aðstæður mínar.
Upp frá þessu fylgdist ég með
maurunum í fangaklefa mínum tím-
unum saman. Ég setti þrauðagnir í
röð nokkrum fetum frá sprungunni
þeirra og beið eftir því að skordýr-
in fyndu þær. Oft bar ég saman af-
köstin og mældi tímalengdina, er
þrír, fjórir eða stundum fimm
maurar „fóru í kapphlaup“ yfir
klefagólfið í áttina til heimilis síns
og ýttu feng sínum á undan sér eða
drógu hann á eftir sér. Ég veðjaði
á þá í huganum, og ég varð hálf-
argur, ef sá, sem ég hafði veðjað á,
brást vonum mínum.
É'g minnist þess, er ég fylgdist
með því af vaxandi gremju, þegar
maurinn, sem ég hafði „veðjað á“,
dró brauðmolann sinn hvað eftir
annað niður í sprungu á milli
tveggja gólfflísa. Hann togaði, lyfti
og ýtti af öllu afli til þess að ná
molanum upp úr holunni. En við
átökin sveiflaðist hann til að nýju
og hrapaði aftur niður í sprunguna.
„É'g get ekki þolað heimsku,"
tautaði ég grimmdarlega við vesa-
iings maurinn, sem skeytti þessum
orðum mínum engu. „Ef þú sýnir
þess engin merki, að þú hafir lært
af mistökum þínum, neyðist ég til
að drepa þig.“ Ég varð fáránlega
reiður og æstur vegna þessarar
hegðunar hans.
En hann hélt bara áfram árang-
urslausu erfiði sínu. Og skyndilega
reis ég upp og traðkaði ofan á þessa
óheppnu skepnu. Svo tók ég að
þramma fram og aftur um gólfið.
Og ég fann, að nú greip mig þung-
lyndi að nýju, er ég fór aftur að
hugsa um, hve aðstæður mínar
væru aumlegar. Hvernig í ósköp-
unum gat ég vænzt sanngjarnrar og
tillitssamrar meðferðar af hendi