Goðasteinn - 01.09.1969, Síða 16

Oft sátu þeir á daginn i kjöltu minni eða annarra, er inni voru,
því enginn amaðist við þeim. Er svo stóð á, að enginn var í
baðstofunni, hópuðust þeir fram á pallskörina og tístu þar í ákafa,
eins og þeir væru að kalla. Var þá augljóst, að þeir undu ekki
inni, er mannlaust var, en þögnuðu strax, er einhver kom inn
og settist þar. Þetta sýndi bezt, hve mannelskir þeir voru og
kunnu að meta umhyggju þá, sem þeim var sýnd.
Er degi tók að halla, leituðu þeir sjálfir í bólið sitt í kassan-
um, hjúfruðu sig hver að öðrum og tístu, en þögnuðu brátt, er
mannshöndin hlúði að þeim. Sama var, ef þeir létu til sín heyra
að nóttu tjí, sem þó kom furðu sjaldan fyrir. Þögnuðu þeir, er
mannshöndin hlúði að þeim, það færði þeim ró og öryggi.
Þegar þeir voru taldir sjálfbjarga voru þeir færðir ti! hænsn-
anna og vöndust furðu fljótt háttum þeirra fugla, er með þeim
voru, en alltaf voru þeir sérstaklega mannelskir.
Þetta atvik færði mér heim sanninn um það, að það er fjar-
stæða að kalla húsdýrin okkar „skynlausar skepnur" og meðhöndla
þær eftir því. Óteljandi sögur og sagnir sýna það, að góðvild og
umhyggju, sem sýnd er þeim dýrum, sem maðurinn hefur undir
hendi, endurgjalda þau með trausti og tryggð á margan hátt, svo
það dylst ekki þeim, er gefa því gaum.
Það er vafalaust einn þátturinn í gæfu og gengi hvers manns,
að hann sé sannur dýravinur.
Handrit Stefáns Jónssonar, Hlíð í Lóni.
14
Goðasteinn