Goðasteinn - 01.09.1969, Side 57

Ég man eitt vetrarkvöld. Það hittist svo á, að Ingimundur og
Friðfinnur Sigurðsson, þá bóndi í Háu-Kotey, voru samtímis
staddir að Lágu-Kotey stundarkorn. Þó ég væri ungur, iagði ég
eyru við, þegar þcssir aldurhnignu menn voru að bera saman
sínar óskráðu „minnisbækur“, sem margt höfðu að geyma. Þá
töldu þeir m. a. á fingrum sér, hvenær næst yrðu sumar- og góu-
páskar. Þeim og áheyrendum þeirra mun hafa fundizt stundin þá
fljót að líða, og ég býst við, að móðir mín hafi ekki sparað kaffi-
sopann, sem og var vel þeginn. Sannarlega væri gaman að eiga
rödd þcirra og rabb á segulbandi núna.
Opinbera viðurkenningu hlaut Ingimundur fyrir störf sín. Hann
var sæmdur heiðursmcrki dannebrogsmanna og prússnesku arnar-
orðunni fyrir hjálp við þýzka skipbrotsmenn. Hefur það oft fallið
í hlut Meðallandshreppstjóra að sjá um aðhlynningu strandmanna,
sem örðugra var á allan hátt við aðstæður liðinnar aldar.
Skaði er, hve margvíslegur fróðleikur og sagnir töpuðust við
fráfall þessa margfróða manns. Míg grunar líka, að sitt af hverju
hafi hann átt skrifað á lausum blöðum, sem ekki hafi verið farið
um nógu mjúkunr höndum eftir lát hans. En í embættisbókum
og skjalabögglum er ýmislegt, sem sýnir rithönd hans og rithátt.
Ingimundur í Rofabæ og Rofabæjarhcimilið í hans tíð og síðar
cr mér allhugstætt, og því eru þessar fáu línur skráðar, þegar ioo
ár eru liðin frá því hann hóf búskap í þeirri sveit, sem hann
helgaði allt sitt ævistarf.
Eftir Ingimund varð Stefán sonur hans hreppstjóri Meðallend-
inga, og nú er hreppstjóri þeirra Eyjólfur á Hnausum, tengdason-
ur Agnesar Ingimundardóttur, en hún lifði lengst þeirra systkina.
Hygg ég hún hafi erft mest af gáfum og kostum föður síns og
vcrið að mörgu leyti líkari honum en hin systkinin, Stefán og
Þórey. Þeim var ég líka vel kunnugur og að góðu einu.
Goðasteinn
55