Goðasteinn - 01.09.1969, Blaðsíða 61

henni, eins og venjn var til. Hittist þá svo á, að Hallfríður vat'
eitthvað í slæmu skapi og afsagði að matbúa innmatinn. Þá orti
Jónas þessa vísu, sem cg held, að allir í Landeyjunum hafi kunnað
og farið með eins og hún er sett hér á blaðið:
Er með þústi auðargná,
scm ekki ætti að vera, vera.
Mín cr bústan biluð á
blóðmörinn að gera, gera, gera.
Ekki hcf cg heyrt um það talað, að Jónas hafi stamað, cn hcld-
ur var það ávani hans að tví- og þrítaka sum orð, þegar hann
lalaði.
Svo fór, að þau Jónas og Hallfríður hættu samvinnunni. Þá
rcðist hann fyrst sem fyrirvinna hjá Elínu Isleifsdóttur í Hall-
geirseyjarhjáleigu, ekkju Guðna Guðnasonar frá Arnarhóli. Ekki
þori ég að fullyrða um, hvort þau giftust. Þó held ég frcmur að
það hafi verið.
Þau voru svo skapólík sem mcst mátti vcra; hann talinn hcldur
aðsjáll og samhaldssamur, cn hún aftur á móti svo gjafmild og
góðgjörðasöm, að orð var á haft. Þetta háttalag líkaði Jónasi
miður vel, og um Elínu orti Jónas þessa vísu:
Elínar er innt mcð sann,
Isleifsdóttur, máttu trúa,
hún kann ekki að höndla mann
og hcldur ekki vel að búa.
Ekki varð vera Jónasar löng í Hallgeirseyjarhjáleigu. Hann fór
til Amcríku samtímis öðru fólki í Austur-Landeyjum. Það mun
hafa verið um 1880. Var þá mikil ásókn frá Mormónum 1 Ameríku
að fá fólk hér til að flytjast þangað, sögðu veðurfar og landkosti
vestra í bezta lagi og lofuðu að greiða fcrðakostnað fólks að
nokkru leyti. Þetta tækifæri vildi Jónas hagnýta sér og gcrði það.
En skömmu cftir að hann kom vestur, var hann ásamt öðrum
mönnum að grafa skurð. Þá fundu þeir í jörðinni rót, sem þcir
Goðasteinn
59