Goðasteinn - 01.09.1969, Page 73

gráa. Þær voru taldar með mestu gæðingum þar um slóðir. Snorri
var mörg ár formaður fyrir söndum og lukkaðist það vel; varð
aldrei fyrir neinu óhappi alla sina formannstíð. Hann var talinn
með færustu mönnum sinnar tíðar, kappsfullur með afbrigðum
og afburða sláttumaður. Hann dáði ýmsa afreksmenn fornaldar-
innar en mest af öllu Gretti Ásmundarson; sagði líka oft, þegar
hann þurfti að finna orðum sínum staðfestu: „Sagði Grettir.“
Það hefði mátt semja langan spakmælalista yfir það, sem hann
hafði eftir Grctti, en líklega hefur hann búið til mest af þeim
sjálfur. Hann var mjög grassár og þoldi illa átroðning, ef farið
var yfir engjarnar hjá honum. Einhvern tíma vildi svo til, að
mcnn ofan úr sveitinni voru að koma úr kaupstaðarferð frá Vest-
mannaeyjum rétt fyrir sláttinn. Þeir nenntu ekki að fara út fyrir
Skipagerðisós en fóru fyrir austan Skipagerði og stefndu því á
engjarnar hjá Snorra. Hann var úti við að höggva til spýtu, en
þegar hann sá, hvert þeir stefndu, hljóp hann með öxina í hend-
inni. Ekki náði hann þeim fyrr en þeir voru komnir upp í engjar.
Þá var hann svo reiður, að hann hjó á silana hjá þeim og hleypti
öllu niður af hestunum, svo allt lenti í troðningum, sem annars
hefði lítið þurft að vera. Ekki fóru þeir þessa sömu leið í annan
tíma, Snorra til meins.
Einhvcrju sinni var Snorri í samreið mcð einhverjum. Hart
var riðið, og þegar hleypt var á fulla ferð, varð Snorri siðastur.
Hann var mæddur yfir þessum óförum sínum, en sagði sér til
hugarhægðar: „Þeir hefðu séð það bezt, hvernig hefði farið, hefði
ég verið á hcnni Ljósku minni, hclvítin þau arna.“
í kirkju sofnaði Snorri undir ræðu prestsins. Þá sagði hann, svo
þeir heyrðu, sem nærri honum sátu: „Þá var ég á Grásu.“ I
draumi hefur hann verið að segja frá einhverjum góðum spretti,
sem Grása hcfur tckið með hann. Frá þessu sagði Guðni Gísla-
son frá Krossi.
Fyrst, þegar Englendingar fóru að kaupa hross hér á mörkuðum,
borguðu þeir með gullpcningum, en það breyttist, þegar Lands-
bankinn tók til starfa. Hann fékk þá gullið fyrir seðla, og með
þeim voru hrossin borguð. Þá var það einhvern tíma, að Snorri
seldi hross á markað. En þegar farið var að afhenda Snorra hross-
Godaste'mn
71