Úrval - 01.03.1978, Page 41

EKKIFARA AFTUR MED MIG ÞANGAÐ!
39
er maður alltaf hræddur,” sagði
hann. „Enginn utan múranna segir
ykkur nokkru sinni frá því sem hér fer
fram — morðin, sjálfsmorðin,
nauðganirnar. Já, nauðganirnar.”
Hann benti á dreng með fallega
ijósa húð og sítt ljóst hár. ,,Þú litur
vel út,” sagðihann. ,,Okkur líkar við
drengi af þínu tagi. Innan tuttugu og
fjögurra stunda innan veggja hérna
væri búið að nauðga þér, og ég yrði
fyrstur til að reyna það. Þú gætir
EKKERT GERT VIÐ ÞVÍ.
Drengurinn leit út fyrir að vera að
verða veikur.
„Auðvitað gætirðu klagað í
vörðinn,” hélt fanginn áfram, ,,og
fyrir velferð þína værirðu settur í
einangrunarklefa. Við köllum það
Ræflabæinn. Þaðan I frá fengirðu
engar heimsóknir, sæir engar
kvikmyndir hefðir ekkert samband
við aðra fanga. Þú yrðir læstur inni 22
tíma í sólarhring, leyft að gera
leikfímiæfingar með sjálfum þér. Þú
myndir aldrei umgangast hina
fangana. Vegna þess að þá yrðirðu
drepinn.
Vissulega gæti þetta farið öðruvísi.
Þú gætir orðið ,,kona” einhvers
hinna sterku. En þú yrðir að hafa
mök við hann hvenær sem honum
þóknaðist, þvo sokkana hans og
nærfötin, hreinsa klefann hans og
snúast fyrir hann. Og þegar honum
sýndist gæti hann leyft hinum að vera
með þér og þú yrðir að hlýða.
Fanginn glotti hæðnislega þegar
drengurinn fór að gráta. ,,Þér líst
ekki á það, ha? Almáttugur minn, ég
sem hélt að þú værir verulega harður
strákur.”
Richard Rowe sagði öðrum í lífs-
tíðardeildinni (þar eru menn sem fá
25 ára dóm eða meira) frá áhyggjum
sínum. Þeim kom saman um skipu-
lagningu heimsókna afbrotaunglinga
íRahway fangelsið til að láta þá heyra
sannleikann um lífið þar af vörum
glæpamannanna sjálfra. Gegnum
konu sína, kom Rowe áætlun til
lögreglustjórans, Anthony 0 ’Brien,
og dómara unglingadómstólsins
George Nicola, sem hafði gert
árangursríka aðgerðir til að minnka
'afbrot íMiddlesex.Nicola leist svo vel
á hugmyndina að hann heimsótti
yfirmann fangelsisins í Rahway,
Rcbert S. Hatrak. ,,Ef ég kem með
unglingana hingað ertu þá tilbúin til
að oþna fyrírþeim ?' spurði hann. Og
hann fékk samþykki.
Næsti fangi gekk fram. Hann sagði
drengjunum að hann hefði ekki séð
hina raunverulegu ,,holu,” bara
tvílæstu klefana. Þar hafði hann
komið, ekkert ljós, ekkert rúm, einn
bakki með mat á dag og enginn til að
tala við. Eftir nokkurra daga dvöl þar
var hann til í hvað sem var til að
komast þaðan og nótt eina reyndi
hann það.
,,Ég barði höfðinu í vegginn þar til
það var alblóðugt,” sagði hann,
„allan tímann hrópaði ég á vörðinn.
En hann kom ekki fyrr en honum
þóknaðist. Ég var handjárnaður og