Úrval - 01.03.1978, Qupperneq 93

LANDIÐ FORDÆMDA
91
Mawson hann í miðju og notaði
helmingana sem skástoðir móti
skíðunum, til að búa til uppistöðu
íyrir tjaldið. Yfír þetta fleygðu þeir
létttjaldinu og hæluðu brúnirnar
niður í snjóinn og báðu þess að ekki
gerði storm.
Þeir kveiktu á prímusnum en
fengu sér ekkert að borða. Þeir
bræddu snjó í krús og Mertz bætti
nokkrum dropum að alkóhóli út í.
Þetta notuðu þeir til að lina hungrið
og vom þakklátir fyrir ylinn af
áfenginu.
Eftir sex stundir kom nýr dagur
með urrandi hundum, gelti og tanna-
glamri. Þegar Mawson kom út, sá
hann að Haldane og Johnson höfðu
teygt tjóðurólarnar til heins ítrasta og
nöguðu nú gamla sleðann í ákafa.
Leðuról, sem var innan seilingar
þeirra, var étin til hálfs. Þrír aðrir
hundar börðust við að fá sinn skerf en
náðu ekki. George veslingurinn gat
ekki risið upp. Það gerði út um örlög
hans.
Mawson tók riffilinn, dró George
bak við tjaldskýlið og skaut hann.
Hann hélt lærvöðvunum og lifrinni
eftir, en helminginn af því sem eftir
var fór hann með til hundanna,
ásamt hausnum og innvolsinu. Eftir
fáeinar mínútur var ekkert eftir.
Mennirnir höfðu margt að sýsla
áður en þeir gætu fengið sinn skerf.
Mertz skar skástoð af gamla sleðanum
og tálgaði af mestu þolinmæði úr
henni tvo spæni, síðan gerði hann við
rekuna sem skilin hafði verið eftir af
þvl að skaftið var brotið. Hann lagði
spelkur við brotið og vafði með
lampakveik. Mawson gerði drykkjar-
krúsir úr tveimur notuðum dósum.
Mawson taldi að snjórinn væri of
mjúkur til að ferðast um hann að
degi til, og að þeim yrði betur ágengt
að nóttu til. Svo þeir fengu sér sinn
árbít undir kvöldið. Mawson sagði:
,,Við höfum verið fimm vikur að
komast hingað. Það tekur okkur tvo
að minnsta kosti jafn langan tíma að
komast til baka. Við höfum rétt um
tíu daga matarskammt, svo við verð-
um að minnka dagskammtinn okkar
úr 1057 grömmum á dag í 250
grömm, og biðja þess að hundarnir
reynist okkur nægilegt fóður til þess
að geta haldið nógu hratt áfram.’ ’
Lærin af George voru steikt, og það
var svo fitulaust að kjötið brenndist að
utan. Þeir tóku sinn lærlegginn hvor.
Þetta var ömurleg stund, þar sem þeir
horfðust í augu og fúndu bragðið af
tryggum vini á vömm sér.
Þeir ætluðu að leggja af stað, þegar
Mawson datt nokkuð í hug. ,,Við
merktum ekki hve langt við komumst
allt í allt,” sagði hann. ,,Ég gleymdi
því vegna slyssins með Ninnis.” Nú
tók hann fjöl úr gamla sleðanum,
negldi á hana flaggið sem hann hafði
flutt með sér og setti fjölina niður í
snjóinn.
Hann stóð réttur, tók ofan og
sagði: ,,Ég helga krúnunni formlega
þetta nýja, ósnortna land og nefni
það — með fyrirvara um konunglegt