Úrval - 01.03.1978, Side 107

LANDIÐ FORDÆMDA
105
En ísinn þokaðist undir fætur hans,
hægt og hægt. Hallandi sléttan varð
að hörðum, berurn ís. Ekki leið á
löngu þar til hann tók að falla með
stuttu millibili, og bylturnar nístu
gegnum merg og bein.
Hann lét fallast á fjóra fætur og
skreið eftir ísnum með sleðann á eftir
sér þar til hann fann rinda með
lausum snjó. Hann áætlaði, að hann
væri kominn um 13 kílómetra frá
vörðunni. Og enn bólaði ekkert á
Aladínshelii. Hann var með hjartslátt
og svimaði af örmögnun, hann varð
að búast til hvlldar. En að minnsta
kosti gat hann þetta kvöld gert sér
heita, þykka súpu, borðað smjör og
kex — og ekkert hundakjöt — aldrei
framar.
Um morguninn réðist hann á.
mahóníkistilinn með horna-
mælinum. Hann sagaði tvo litla
fjalarbúta undir iljar sér. Svo dró
hann nagla og skrúfur úr kistlinum
og rak og skrúfaði í gegnum
„ilskóna” svo þeir stæðu niður úr.
Þetta var seinlegt og þjáningarfullt
verk með skinnlausum höndunum,
og hann var ekki búinn fyrr en komið
var vel fram yfir hádegi. Þegar út úr
tjaldinu kom settist hann á sleðann
og batt fjalirnar undir fætur sér með
lampakveik. En þegar hann var
kominn af stað leið ekki á löngu þar
til naglarnir og skrúfurnar gengu til
baka, og sumar þeirra gengu upp í
gegnum stígvélasólana upp í sárar
iljar hans. Hann sló naglana niður
aftur og vafði pokum um fætur sér,
áður en hann setti „ilskóna” á sig
aftur og hélt enn af stað.
Þegar hann nam staðar, komið
undir miðnætti, létti ögn til um
stund. Æðispöl fram undan sýndist
honum hann sjá beint, dökkt strik
standa gegnum skafrenninginn. O,
guð! Var þetta mastrið, sem þeir
höfðu reist sem vita, þegar þeir
hjuggu hellinn í ískambinn? Var
hann raunverulega kominn svona
nærri?
Fárveðrið var í algleymingi næsta
morgun. Hann gat ekkert gert. Þar að
auki voru þessir heimagerðu mann-
broddar hans brotnir. Hann bjó til
nýja, hvern um sig úr tveimur fjölum
að þessu sinni. Hann dró út fleiri
nagla og skrúfur og rak í gegnum
neðri fjölina.
Veðrið hélst óbreytt fram á 1.
febrúar, en þá dvínaði vindurinn og
létti ögn skafrenningnum. Hann,
skreið út úr tjaldinu og hvessti sjónirí
vestur. Jú, þarna var það, Aladíns-
mastrið, stagað í allar áttir!
„Ilskórnir” entust ekki lengi.
Fjalirnar brotnuðu brátt undir fótum
hans. En hann braust áfram fjóra
kllómetra og stóð loks yfir lóðréttum
göngunum ofan í íshellinn, sem
Ninnis hafði skírt Aladínshellinn.
Þar var enginn, en samt var þetta
líkt og að komast í himnaríki. I meira
en 80 daga hafði hann sofíð undir
blaktandi tjalddúk. Hér voru heilir
veggir og þak sem hélt úti vindi og
nauði. Hrassari í bragði rótaði hann í
dótinu, sem lá á víð og dreif um