Úrval - 01.03.1978, Síða 108

106
ÚRVAL
hellinn, og ieitaði að stálmannbrodd-
unum, sem hann hafði skilið þar eftir
fyrir nærri þrem mánuðum. Þeir voru
horfnir. Án þeirra var lítil von um að
hann kæmist heilu og höldnu ofan
þverbrattan ískambinn. Nú höfðu
þeir verið teknir og hann sat eftir með
trésólana, sem þegar voru brotnir.
Stutta, æðisgengna stund var
kominn á fremsta hlunn með að láta
arka auðnu, ryðjast úr, bjóða vindi og
ísi byrginn og leggja af stað niður
hættulega brekkuna. En hann var
þreyttur í handleggjunum, máttvana
í fótunum, og ,,ilskórnir’ ’ hans yrðu
lítils virði x ísbrekkunni. Svo hann
breiddi úr hálfsköllóttum svefn-
pokanum sínum á gólfið og beið þess
óþolinmóður að stundirnar liðu.
Næsta föstudag var hann of
þreyttur til að skrifa meira en sex orð í
dagbókina — en það var hið stysta á
allri ferðinni. „Stormur enn, of
mikill fyrir mannbroddana,” Þetta
var sjöunda nóttin hans í íhellinum.
Honum fannst hann vera yfir-
bugaður, sitja í gildru, að æðandi
vindar íssléttunnar héldu honum
föngnum. Loks, um 8 að morgni,
fékk hann fyrsta merki þess, að biðin
endalausa væri loks að taka einhvern
enda. Hann vaknaði við að vindurinn
var að ganga niður. Það reyndist rétt
vera. Hann varð allt í einu viss um,
aðþetta var úrslitadagurinn.
Samt beið hann enn um hríð, til að
fullvissa sig, og það var ekki fyrr en
eftir eitt að hann lagði af stað. Hann
var með nýsmíðaða „mannbrodda”
undir fótum og virtust þeir allgóðir,
en hann var óstyrkur í hnjánum og
fór varlega, með sleðann á eftir sér.
Honum datt ekki eitt einasta andar-
tak í hug að hann þyrfti ekki að draga
þessa vesælu byrði á eftir sér síðasta
spölinn. Hún var hluti af honum,
tákn hans um þrautseigjuna.
Fyrsta leiðarmerkið, sem sett var á
sinn stað fyrir svo löngu, kom eins og
blessun. Nú vissi Mawson, að hann
var kominn 300 metra niður hallann
og vindinn var að lægja. Hann fór
fram hjá næsta merki með samblandi
af spennu og kvíða: ,,Er skipið farið?
Ef það er farið — hefur það þá skilið
eftir flokk í stöðvunum ? ’ ’
Rétt við þriðja leiðarmerkið hallaði
fram af fyrir framan Mawson, og í
fyrsta sinn sá hann niður á
skipalægið. Langt úti við sjónarrönd,
utan við mynni Samveldisflóa, var
dökkur flekkur með svörtum reyk
upp úr — skip á vesturleið. Og það
var aðeins eins skips að vænta á
þessum slóðum. Var hann nú
strandaglópur í þessu skelfílega
landi?
Eftir spölkorn í viðbót nam hann
staðar, þegar kofarnir og svæðið
kringum þá kom loks í ljós. Það var
eins og síðastu kraftarnir sigu af
honum út í snjóinn. Hann kannaði
umhverfið hægt og varlega, og fékk
ákafan hjartslátt, þegar hann sá þrjár
mannverur lúta saman yflr einhverja
þúst, sem þær virtust vera að vinna
við.
Tíminn stóð kyrr, meðan hann dró