Úrval - 01.02.1979, Page 19

_____
Ég skildi ekki alveg strax hvað þetta
var. Þegar augun staðnæmdust við
þetta, sá ég ekkert nema tvö sperrt
eyru, böðuð í morgunsólinni. Fyrir
neðan þau var lítið, lagiegt andlit,
sem horfði feimnislega til min. Eyrun
bærðust forvitnislega við hverju
hljóði; þau höfðu ekki lært að óttast.
Ég skreið á fjórum fótum fyrir stefnið
og iagðist við hliðina á honum. Þetta
var yrðlingur úr greni undir báts-
flakinu. Foreldrar hans voru víst ekki
komnir eftir veiðiferð næturinnar.
Hann valdi sakleysislega bein, sem
ég taldi vera kjúklingsbein, úr ólögu-
legri hrúgu og hristi það glettnislega
framan í mig. Litla trýnið ljómaði af
gáskaog Ieik.
Það hefur verið sagt hvað eftir
annað, að maðurinn getir aldrei séð
alheiminn framan frá. Örlög hans séu
þau að sjá aldrei nema bakhliðina, að
skynja náttúruna aðeins á undan-
haldi. En hér var þetta litla dýr í
miðri beinahrúgu, stóreygur lítill
yrðlingur að bjóða mér í leik við sig;
hélt loppunum kurteislega saman og
sat á afturfótunum, hristi hausinn
stríðnislega. Alheimurinn var að
vinda sér við og sýna mér framan í
sig, og andlitið var svo lítið að sjálfur
alheimurinn hló.
Hér var hvorki staður né stund til
að halda í mannlega virðingu, aðeins
til að skynja þann unað sem skráður
er bak við stjörnurnar. Ég lagði
alvarlegur í bragði saman loppurnar
eins og yrðlingurinn og hann ikti af