Úrval - 01.02.1979, Qupperneq 56

54
MAÐUR ÞARF EKKI að fara ncma
einu sinni til vinnu til að finna að
þetta að „Kona nútímans er á
ferðinni” er lygasaga. Kannski hafa
þeir bara ruglað myndatextunum.
Kannski notað ljðska öryggishjálminn
heima. Því það veit guð að þar er
hans meiri þörf.
Hvar voru myndirnar sem sýndu
hana þeytast um eldhúsið heima hjá
sér á inniskóm, með sína kótilettuna
undir hvorri hendi til að reyna að
hraðþíða þær, meðan hún gargaði
eins og norn: ,,Svona, strákar, ég veit
að þið eruð komnir heim! Ég heyri í
ykkur garnagaulið” —?
Samkvæmt greininni góðu þurfti
ekki annað til að gera breyttar
kringumstæður hinar ákjósanlegustu
en að setja upp skýra töflu um hvað
hver fjölskyldulimur ætti að gera, að
því búnu fengi móðirin ekki aðeins
tíma til að sinna starfi sínu utan
heimilis, heldur líka til að sauma
kápurnar sínar sjálf, stunda
hestamennsku og bjóða sig fram til
þings.
Þetta er bara alls ekki svona. Ég
hringi heim eitt kvöldið eftir að ég
hafði unnið úti í viku. ,,Lof mér að
tala við pabbaþinn,” sagði ég.
,,Hann er hjá tanniækninum,”
svaraði sonur minn. „Hann braut I
sér tönn I morgun þegar hann var að
reynaað nagafrosna brauðið.”
,,Hver átti að sjá um að hafa
brauðið þítt, samkvæmt vinnu-
plagginu?”
ÚRVAL
,,Það var ég, en ég lokaðist úti og
varð að gista hjá Mikka.”
, ,Hvar er systir þín ? ”
,,Ég setti rúmfötin hennar ofan í
rúmfatakistuna fyrir hana í morgun.
Hún var innan I þeim. Hún talar ekki
núna. Það eru blaut för í þvotta-
vélinni og öll mökuð I einhverju
brúnu. Hvenær kemur þú heim?”
,,Á morgun. Saknið þið mín?”
,,Nei, en samkvæmt vinnu-
plagginu átt þú að þvo upp í kvöld. ’ ’
EF KONUR EIGA nokkru stnni að
öðlast skilning, ættu eiginmennirnir
að aka skólasmalbílnum — minnst
einu sinni.
„Mundu” sagði ég áður en minn
gerði sína fyrstu tilraun, ” að þetta
eru smábörn, ekki póstpokar. Þú
verður að nema alveg staðar og opna
sjálfur dyrnar fyrir þeim. Öskraðu
ekki á þau og gangtu úr skugga um
að öll sex geti setið við glugga. Góða
ferð. ’’
Eftir eina og hálfa klukkustund
slagaði hann aftur inn úr dyrunum.
„Hvers vegna varstu svona lengi?”
spruði ég.
„Til að byrja með vildi afstyrmið á
16 ekki koma inn I bílinn. Hann
sagði að mamma hans hefði bannað
honum að fara í bíl hjá ókunnugum.
Debbie grenjaði þrjá kílómetra af því
hún hafði gleymt nestisboxinu á
rólunum. Svo sagðist Michael ekki
vita hvar hann ætti heima, svo ég gaf