Úrval - 01.02.1979, Qupperneq 88

8^
URVAL
Það glaðnaði ögn til fyrsta sunnu-
daginn, og Larry sá fimm dádýr
klöngrast upp úr gljúfrinu, cn aðeins
hausarnir og hálsarnir sáust upp úr
snjónum. Svo fór að snjóa aftur. Þá
stytti ekki upp fyrr en 14. febrúar,
viku eftir að ósköpin hófust.
Þann morgun vaknaði Larry fullur
vonar. Sólin skein og snjórinn
,,glitraði eins og demantar.” Hann
opnaði dyrnar og fór síðan að moka
gangveg meðfram bílnum og sópa af
þakinu til að bíllinn sæist betur úr
lofti. Hann heyrði í þotu uppi yfir, og
þaut inn í bíl til að ná í neyðarblys.
En þá var þotan horfin. Það sem eftir
var dagsins sat hann við að kalla í
talstöðina — árangurslaust — og þá
féll honum ketill í eld .Bölvuð
forsmán að enda 82 ára œvi svona,
hugsaði hann. En ef það á að vera
þannig, verðurþaðsvo aðvera.
En einhvern veginn vann lífsviljinn
yfirhöndina aftur. Hann hélt áfram
að halda bílþakinu hreinu og gang-
braut kringum bílinn svo hann og
Andy gætu hreyft sig. Hann bræddi
snjó á gastækinu og neyddi sig til að
borða tvær máltíðir á dag til að halda
kröftunum. Nokkrum dögum fyrir
óhappið höfðu þau hjónin keypt sér
miklar birgðir af grapefruit, og Larry
át hálfan ávöxt og ristaða brauðsneið
á hverjum morgni. Á kvöldin fékk
hann sér niðursoðna súpu eða kjöt.
PATTl SPURR OGmaður hennar
reyndu hvaðþau gátu að koma af stað
leit að foreldrum hennar. I veikn von
um að þeim hefði aðeins seinkað eða
þau hefðu einfaldlega gleymt að
hringja til hennarfékk hún sjönvarps-
stöð á þessu svceði til þess að flytja
þeim skilaboð um að hringja. Þegar
þau Spurrshjónin höfðu samband við
flugbjörgunarsveitirnar, var þeim
sagt að þegar hefði venð leitað úr
lofti, en ekkert farartæki á borð við
húsbíl Shannonshjónanna hefði sést.
ÚTLITIÐ VAR DÖKKT fyrir Larry
Shannon. Það dimmdi að á nýjan leik
og í fimm daga buldi steypiregn á
húsbílnum. 7. mars, 29. daginn,
birti til og þota frá lofthernum flaug
lágt eftir gljúfrinu til hægri við
húsbílinn, næstum því í augnhæð
Larrys, og það hrikti I bílnum. Hún
kom þrisvar sinnum í allt, — og Larry
hélt að hann hefði séð ljósmerki gefið
frá flugklefanum.
Hann var svo spenntur að honum
kom ekki dúr á auga alla nóttina.
Hann kveikti á ljósunum inni í
húsbílnum í fyrsta sinn síðan Emma
dó (hann hafði ekki viljað eyða
rafmagninu af geyminum), rakaði sig
og gekk frá nauðsynlegum hlutum I
tösku, því hann bjóst við að verða
sóttur. En daginn eftir gerðist ekkert.
,,Ljósmerkið” hafði verið miskunnar-
laus missýning, líklega aðeins sólar-
speglun af vélarskrokknum. ,,Það er
erfitt að fyilast vonar og sjá hana svo
bregðast,” skrifaði hann. ,,En svona
er víst lífið.”
Að morgni 10. mars var Larry að
merkja við 32. daginn á dagatalinu