Úrval - 01.02.1979, Blaðsíða 103

SPORREKJA NDINN
101
ÞÁ STÓÐU FURURNAR alla leið
niður að ánni. Borgirnar í Pine
Barrens voru fáar og strjálar, jafnvel
þar sem þéttbyggðast var. Frá Asbury
Park til Cape May og meira en hálfa
leiðina yfir fylkið — á svæði sem er
stærra en þjóðgarðurinn við Miklu-
gljúfur — teygðist ósnortið land
furunnar og lággróðurins, að öðru
leyti en því að gegnum það lá net
fjarskyldustu sandvega og slóða.
Förumaður, sem fer tíu metra inn í
þessa skóga og lítur til baka sér ekki
veginn. Um það bil tvisvar á ári reikar
einhver inn í Pine Barrens og deyr á
leiðinn þegar hann reynir að rata til
baka. Jafnvel innfæddir á þessum
slóðum, fólk af ættum sem lengur
hafa búið í Pine Barrens en elstu
menn geta rifjað upp, eiga það ril að
týnast.
Við bjuggum í skógarjaðrinum og
bakdyrnar heima opnuðust út að
honum. I mínum augum var skógur-
inn bakgarðurinn. En þessi bakgarður
var endalaus að kalia.
Til að byrja með var forvitnin og
Hin Gullna Bók Náttúrunnar það
eina, sem ég hafði að leiðarljósi. En
það breyttist allt daginn sem ég fór að
leita að steingerfingum í malargryfj-
um skammt frá Tomsá, ekki langt
heiman frá mér. Þarna í gryfjunum
rakst ég á lágvaxinn en þrekinn
dökkhærðan strák. Eftir því sem ég
vissi best var ég sá eini í New Jersey
sem hafði minnsta áhuga á stein-
gerfingum og vissi nóg til að leita að
þeim þarna.
Ég spurði hann hvað hann væri að
gera, og hann svaraði: ,,Ég er að leita
að steingerfingum.” Ég fékk ákafan
hjartslátt. Loks hafði ég fundið ein-
hvern sem ég gat talað við! Einhvern,
sem gat skilið mig! Hann hét Rick.
Þegar við höfðum rætt saman
megnið af efirmiðdeginum bauð Rick
mér með sér heim til að hitta afa
sinn, manninn, sem átti eftir að
verða kennari minn og verndari
næstu níu árin. Úlfur Sem Læðist
hafði komið til Newjersey til að vera
hjá syni sínum, sem þar bjó, Eg bar
lotningu fyrir honum frá fyrsta/fundi.
Hani: v-.ír miðlungs hár og grannur,
sonarsonur töfralæknis, sporrekjandi
og veiðimaður fyrir kynþátt sinn. I
augum okkar Ricks var hann Andi
Skógarins. Ég held að hann hafði
þjálfað okkur á sama hátt og hann
hafði sjálfur verið þjálfaður, þegar
hann var barn á síðustu árum 19.
aldar.
Ég spurði hann einu sinni af hverju
hann væri stundum svona grafkyrr,
og hann svaraði: ,,Til að sjá betur.”
Eg hef líklega verið hissa á svipinn, en
ég spurði ekki frekar því hann svaraði
engri spurningu beint.
Þegar hann sá að ég skildi hann
ekki, sagði hann: ,,Farið og gefið
fuglunum.”
Við Rick þutum til og náðum
okkur í fuglafóður og fórum að gefa
fuglunum. Úlfur Sem Læðist kom á
eftir okkur og brá hönd fyrir munn og
hláturinn ikti í honum. Við dreifðum
fóðrinu. Við lögum það varlega