Úrval - 01.02.1979, Qupperneq 109

SPORREKJA NDINN
107
þetta, og við og við lét einhver til
leiðast. Úlfur Sem Læðist og
Læknadádýrið rákust einu sinni á nýja
bjarndýrsslóð. Þá voru þeir 15 ára,
ungir stríðsmenn sigraðrar þjóðar,
sem höfðu enga bardaga til að sanna
hugrekki sitt eða veita möguleika til að
vinna sér frama. Af unggæðishætti
tóku þeir hverja fáanlega áhættu, og
Læknadádýrið krafðist þess að fá að
laumast að bjarndýrinu, því hann
hafði orðið fyrri til að finna slóðina.
Úlfur Sem Læðist varð að láta sér
nægja að fylgjast með álengdar.
Læknadádýrið hóf leikinn,
hreyfðist með iði laufsins, tók stutta
smáspretti með úthugsuðum
skerfum, eins og hvert annað dýrsem
á líf sitt undir því að sjást ekki. Hann
stökk frá tré til trés, álútur og hokinn
í hnjám, bar hratt yfir. Hann stansaði
í hvaða stellingu sem var þegar
vindurinn tók sér hlé við að bæra
laufin. Bjarndýrið át grunlaust ber af
þúfu, Læknadádýrið tók síðasta
spölinn með stuttum, hröðum
skrefum.
Þegar hann var kominn aftan að
birninum, sló hann ekki strax.
Hugrekkið var dæmt eftir því hve
lengi hann dró það, þótt hann ætti
það stöðugt á hættu að björninn
fengi veður af honum með snöggum
fyrirslætti og réðist á hann í návígi.
Loks rak hann upp stríðsöskur og rak
birninum ærlegan rassskell. Björninn
öskraði á móti og snerist til eftirfarar.
Læknadádýrið var mikill hlaupari, og
hann hljóp hraðar en björninn, og
hann var farinn að reka upp hávær
sigurhróp, þegar hann hrasaði. Bjarn-
dýrið náði honum og drap hann.
Ég spurði Úlf Sem Læðist hvort
hann hefði nokkurn tíma slegið
bjarndýr, og hann kvað svo vera. En
ekki síðan þetta gerðist. Sumt, sagði
hann, var fyrir unga menn, og það
hafði gert hann mjög gamlan að sjá
bjarndýrið vinna á vini hans.
ÞEGAR ÉG VAR á eilefta ári, voru
búðir okkar ,,í bakgarðinum” svo
langt undan — þótt aðeins væri um
20 km loftlína — að enginn nema
Úlfur Sem Læðist færi svo Iangt sjálf-
viljugur, síst þegar dimmt var orðið.
Við fórum þangað fyrir nokkra daga í
senh, og sögðum foreldrum mínum
að við myndum gera vart við okkur
heima hjá Rick daglega til að ná í
vistir, og heima hjá Rick sögðumst við
mundu sækja þær heim til mín. Einu
sinni höfðu foreldrar okkar samband
sín á milli út af þessu — þegar við
vorum degi of seinir að koma til baka
— og í mánuð eða svo áttum við ansi
erfiða daga.
Það var auðvelt að týna tölu á
dögunum í skóginum. Það var svo
margt sem heillaði, margt sem þurfti
að rannsaka og kynnast. Við Rick
höfðum heldur betur í nærri tvö ár
reynt á þolrif konunnar á bóka-
safninu í Beachwood. Þangað
héldum við með sýnishorn okkar til
að bera þau saman við stóru fræði-
bækurnar. Skordýrabækurnar vom
sérstaklega góðar, en konunni var