Úrval - 01.02.1979, Qupperneq 111

SPORREKJA NDINN
109
kofanum. Við fléttuðum sedrus-
teinunga til að búa til mottu fyrir
þakið, lögðum síðan furugreinar ofan
á og köstuðum mold yfir allt saman
til að þétta götin. Þegar fram liðu
tímar spratt gras á þakinu.
Við hlóðum kant upp að kofanum
svo vatn græfi ekki undan honum.
Við þöktum veggina með gras-
knippum, hnýttum þá eins og kústa
og lögðum yfir bjálkana. Við ófum
grasið líka inn í þakið og settum brún
líkt og sandkassa utan með þakinu
svo moldin skolaðist ekki af. Þegar
við loksins vorum búnir, var kofinn
orðinn að litlu, öflugu mannvirki,
eins konar samblandi af kofa og virki.
KOFI GÓÐA LYFSINS var reistur
rétt við mýrardrag. Fram úr mýrar-
draginu lá tær, stríður lækur
umhverfis rjóðrið, sem kofinn stóð í.
Við brutum niður tvö dauð sedrustré
og gerðum brú yfir lækinn. Meðan
við vorum að gera brúna, datt okkur í
hug að gera skoðunargrind yfir
lækinn.
Rétt ofan við brúna bjuggum við
til grind úr lurkum, sem stóðu út yfir
bakkana og mynduðu ris yfir lækinn.
Þar gerðum við okkur sæti úr lurkum,
þöktum grindina og þéttum með leir
og gátum tendrað þarsmá bál. Þaðan
höfðum við dýrðlegt útsýni yfir
mýrina og lækinn.
Dag einn seint um vor, lágum við
þarna þegar sólin silaðist upp yfir
trjátoppana. Allt 1 einu var eins og
lækjarbotninn sendi okkur skilaboð,
grænn froskur synti hægt upp úr
kafinu. Hann hikaði með glottandi
trýnið og útstæð augun rétt upp úr
vatninu áður en hann skreið upp á
trjábol í læknum. Þarna sat hann um
stund, en svo var eins og hann hefði
heyrt eitthvað óttalegt, því hann
stökk út í loftið. Um leið og hann
stökk, klauf gríðarstór gedda vatnið,
greip froskinn á stökkinu og hafði
sporðrennt honum áður en hún sjálf
skall í vatnið aftur.
Þetta var eitthvað það ótrúlegasta,
sem við höfðum séð, og við gengum
bókstaflega af göflunum. Við
hoppuðum upp og niður og börðum
hvor á annars bak, rétt eins og við
hefðum skipulagt þetta og gert
sjálfir. Svo hrataði Rick við og féll á
handriðið. Það brast og hann kom
með fæturna á undan niður í lækinn.
Fallið var svo mikið, að hann gekk í
botnleðjuna alveg upp undir hendur.
Eg horfði á eftir honum og fór að
hlæja. Rick hló mér til samlætis,
þangað til hann reyndi að losa sig og
fann að hann gat það ekki.
Þetta var dálítið vik úr læknum inn
undir bakkann. Við gátum ekki betur
séð en þarna hefði verið pyttur, sem
vatnið hefði flætt inn í í leysingum.
Smám saman hafði framburður
lækjarins og fallin lauf fyllt pyttinn
með seigu, svörtu slýi.
Rick braust um nokkra hríð og
sagðist svo hafa fundið botninn; nú
myndi hann ekki sökkva dýpra. En
hann var kyrfilega fastur. Á því var
enginn efi. Sogið hélt honum eins og