Úrval - 01.02.1979, Qupperneq 126

124
ÚRVAL
heyra alla þessa ókunnugu menn
hrópa nafn hans, og allan þennan
hávaða, hundgá, og þyrluna
sveimandi yfir eins og hún ætlaði að
veiða hann. Hann kom að steypta
veginum og fór yfir hann síðla dags,
ég var hálftíma að finna slóðina
hinum megin. Þaðan lá hún að
eyðibýli.
Bak við eyðibýlið var annað
hænsnahús og hesthús. Ég rakti
slóðina að hænsnahúsinu og fann
hvar hann hafði sofið I hálminum.
Þaðan lágu spor hans yfir að hest-
húsinu. Síðan var ótrúlegur fjöldi
slóða fram og aftur milli húsanna —
hlaupandi, skríðandi, trítlandi fram
og aftur eins og eftir mús sem
selflytur mat í holu sína.
Eftir sporunum að dæma hafði
hann líklega verið þarna mánudag,
þriðjudag og miðvikudag, sem þýddi
að hann var í tiltölulega góðu skjóli
þær nætur sem kuldinn var mestur.
Ég vissi að nú vorum við að nálgast
hann, en nú fóm áhyggjur mínar
vaxandi. Ef við fyndum hann ekki
fyrir nóttina, myndi hann sennilega
láta fyrir berast undir berum himni,
og ég var ekki viss um að hann hefði
þrótt til að taka því. Enn vottaði fyrir
fjaðurmagni í göngulaginu, en hann
rann til æ oftar og stundum dró hann
fæturna eins og þreytan væri að ná
tökum á honum.
Svo rofnaði þessi slóð, þegar hún
kom enn einu sinni að steypta
veginum. Ég nam staðar og mér hélt
við örvinglun. Ég var kominn svo
langt og svo nærri honum að mér
fannst ég næstum greina fæturna sem
gerðu sporin, sem ég rakti. En þetta
vom á víxl hlaup og hægagangsbrot
gegnum þéttustu runna og flækjur,
sem ég hafði nokkru sinni þurft að
brjótast gegnum. Ég hafði verið sjö
stundir á ferð án hvíldar, og var
þreyttur. Ég var móður, dofinn í
höndum. Ég horfði á steypta veginn
og krossbölvaði. Ég var kominn svo
langt, og ég vissi að ég var svo nærri
,,svo nærri!” Ég lét fallast í vegar-
brúnina.
Eftir fáar mínútur lagði ég þá
spurningu fyrir sjálfan mig, afhverju
ég sæti hér, hvort ég hefði ekkert
skynsamlegra að gera en vorkenna
sjálfum mér. Ég reis á fætur og gekk
yfir veginn, — og þar, hinum megin,
í næstum beinni iínu, hélt slóðin
áfram. Sporin vom næstum ný; ég var
komin á hæla Tomma.
Ég fann þróttinn endurnýjast og ég
stakk mér inn í lággróðurinn með
lágu fagnarópi. Hann gat ekki verið
nema rétt á undan mér, og ég fann
hvernig ég varð sterkari og sterkari.
Ég þetta skógarbelti var þeirra allra
verst: í staðinn fyrir þykka mottu af
greinum, undna saman með
tvinnuðum þyrnitágum, vom nú
heilir flókar af þyrnitágum einum til
að komast í gegnum. En Tommi
hafði ekki tekið á sig krók, hann
hafði skriðið á fjórum fótum eftir
dýraslóðum. Ég ætlaði að fara eins að,
en ég var talsvert stærri en hann, og
þyrnarnir festust 1 mér þangað til