Mímir - 01.11.1986, Blaðsíða 15

vegar finnst mér þessi munur ekki vera neitt
merkilegri en sá munur sem er bara yfirleitt á
körlum og konum. Aftur á móti finnst mér
kominn tími til að hann sé viðurkenndur en ekki
að talað sé um hann sem eitthvað skringilegt
fyrirbæri útúr kú. Hann bara er og hann bara
verður. Og hvað ætli sé svona merkilegt við það.
Einhvern tíma gerði ég smá könnun á þessu. Las
Ijóð fyrir nemendur mína sitt á hvað eftir karl og
konu og lét þá segja til um eftir hvort kynið þeir
héldu að Ijóðið væri. Krakkarnir gátu sér alltaf
rétt til án þess að geta útskýrt af hverju. Þetta
sagði mér í raun ekkert annað en að þarna lægi
einhver hundur grafinn. Hver hann svo er verð-
ur tíminn að leiða í ljós. Og ég er nokk viss um að
með áframhaldandi rannsóknum upplýsist þetta
allt saman. Og það er vel.
— Hvað hafa svo þínar eigin rannsóknir getið
af sér?
Æi, ég er nú ekki rannsakandi sem betur fer.
En mér sýnist konur oft skrifa 1 jóðrænni texta og
innhverfari. En ég á sem betur fer margt ólesið.
En sé þetta nálægt einhverjum sannleika væri
skemmtilegast af öllu ef hægt væri að sameina
þessa heima. Og það hefur mönnum vissulega
tekist, mönnum einsog til dæmis Steinbeck,
Laxness og Thor svo einhverjir séu nefndir. Og
þá fyrst er skáldskapurinn góður og stendur fyrir
sínu.
— Og svona í lokin Vigdís, hvað ertu að gera
núna?
Ég er að skrifa skáldsögu sem mér sýnist ger-
ast nokkuð mikið í hugarheimi. Annars á maður
ekki að vera að tala um það sem maður er að
gera. Það er nefnilega svo skrýtið, maður ætlar
að gera eitthvað ákveðið en svo er einsog sagan
verði sterkari en maður sjálfur, taki af manni
völdin, og þess vegna getur maður raunverulega
ekki sagt neitt.
15