Mímir - 01.11.1986, Blaðsíða 44

Á annarri hæð eru aðaldyr
með aðferð sem varla þekktist fyrr.
Þar sérhver hurð er kolföst og kyr,
og hvurgi neitt gefið eftir.
Til frekara öryggis gat var gert
að ganga um húsið aftanvert;
og þar fara allir þeir sem hærr’ eru settir.
og enn síðar:
Þótt víst sé hús þetta vanköntum með
er vandlega fyrir þeim líka séð.
Forsjónin bót á flestu réð,
þótt friður sé burtu seldur.
Á efstu hæðinni er einatt kalt
og ástand í hitamálum valt;
en þar logar sífellt einhver blessaður eldur.
Síðari tíma menn verða að segja til um eldana,
en þeir blossuðu einhvern veginn upp svona
annað slagið. Kjaftasögur gengu að minnsta
kosti um það. Flins vegar fór ekki milli mála að
þetta var hið glæstasta hús — tilsýndar.
Mest varð ég undrandi á því, þegar ég gekk á
vit íslenskunnar, hvað þetta furðulið sem ég
hafði áður séð í horninu við Bókasafnið reyndist
manneskjulegt við nánari snertingu. Meira að
segja geirfuglamir, sem voru þá um það bil að
syngja sitt síðasta, — og varð þó endatónninn
ærið langur hjá þeim sumum. En þeir sem höfðu
sest einhvers staðar inn á eilífðarhring norrænna
fræða settu sig þó sumir á aðra skör en þá sem
við í BA-náminu tylltum okkur á. Þeir fengu líka
að forverma vísindasætin í hinni miklu stofnun
með rafmagnslásnum, voru jafnvel kallaðir
styrkþegar eða eitthvað slíkt.
Ein fyrsta minningin úr Árnagarði er þegar
Þórður Helga sveif á mig einhvern fyrstu dag-
anna og bað mig að kjósa sig. Honum var mikið
niðri fyrir og mér skildist að veröldin stæði og
félli með því að ég kysi hann til formanns Mímis.
Ekki minnist ég þess að nokkur annar reyndist í
framboði til Mímishöfuðs en Þórði fór það
ágætavel. Ekki man ég mjög vel hverjir aðrir
sátu í stjóm, en einhvern veginn fannst mér allt-
af eins og þær Fríða og Hanna Maja og jafnvel
einhverjar fleiri úr Kvenfélagi Árbæjarsóknar
réðu þarna furðumiklu.
Það kostaði ekki langdvalir í Háskóla
Reykjavíkur að verða var stéttaskiptingar og
rígs. Þetta varð einkum áberandi í sambandi við
lesstofur, sem voru að mig minnir að minnsta
kosti þrjár á næstefstu hæðinni. Á haustdögum
snjóaði þar jafnan inn alls kyns fólki sem við
íslenskumenn sáum ekki að þar ættu erindi.
Þetta voru ekki síst læknanemar sem sátu við
mestallan sólarhringinn og með amerískri að-
ferð dunduðu þeir við það veturlangt að strika
nærfærnislega yfir sérhverja línu í hnausþykkum
doðröntum sínum. Það var engu líkara en þeir
héldu að sérhver þessara lína rynni upp eftir
pennanum, upp handlegginn og inn í höfuðið.
Að vori voru allar síðurnar hvítu svo orðnar
gular. Aðspurðir kváðust þeir vera að lesa.
Ymsum okkar þótti betur fara á að þetta fólk
föndraði annars staðar, en illa varð við ráðið.
Eitthvað af þessu utanaðkomandi fólki fældist
þegar við gripum til óðalsréttar okkar og bækur,
skór og sitthvað annað lauslegt fló um loftin.
Ævinlega sat þó Múhameð blessaður lausgyrtur
úti við glugga og brosti kurteislega í stríði jafnt
og friði.
Ein stétt nemenda kom reglulega í húsið öðr-
um ólík. Þetta voru aðallega strákar, á vönduð-
um randsaumuðum leðurskóm, í nýpressuðum
terrilínbuxum og útprjónuðum vestum úr
skoskri ull, á hvítum eða ljósbláum skyrtum með
bindi og þannig mætti lengi telja. Þeir voru í
viðskiptafræði. Komnir í skrifstofugallann löngu
fyrir tímann.
Þegar ég rif ja upp pásurnar á brúnu dívönun-
um á stigapallinum líkjast þær engu frekar en því
sem ég hef síðar kynnst: Að sitja á torgi í út-
lendri stórborg og virða fyrir sér allt það undar-
lega fólk sem á þar leið um. Hins vegar frétti ég
fljótt að þeir sem við álitum undarlega töldu
okkur ruglað Iið. Það gat ekki skilið og mundi
síst af öllu eftir þeim sem ég tók fyrst eftir í
horninu við Háskólabókasafn, og áður var
minnst á. En verst af öllu var þegar aðkomufólk
tróð sér í sætin okkar í kaffistofunni hjá henni
Fjólu.
í náminu kynntist ég mörgu sem ég hafði ekki
reynt áður. Til dæmis má nefna þéringar. Þær
voru mér fullkomlega framandi og ég kunni
þeim illa. Verra þótti mér þó þegar talað var til
mín í þriðju persónu að sænskum sið. Ég leit í
kringum mig eins og fálki þegar nafn mitt var
nefnt og síðan sagt: „Vill hann lesa“ eða eitt-
hvað í þá veru. Ég átti því ekki að venjast að ég
44