Mímir - 01.11.1986, Blaðsíða 31

sama slættinum; öldur gengu um þessa miklu
drekaskrokka, þeir hreyfðust fyrir augum hans
þegar hann pírði þeim.
Unz myndirnar á teppinu runnu út, gliðnuðu;
og teppið varð vatn sem hann horfði ofan í.
Hann sat við vatnið, og studdi olnbogunum á
hnén, og horfði niður í vatnið; og þá sá hann
hestana á höfðanum, speglast í vatninu.
Þrír hestar sem bar við himin; bjartan með
leikandi litum: einn skjóttur sem reisti makkann
stoltur og ungur, og átti þetta kvöld með sjálfum
sér. Já vatnið, hugsar hann, og sá flugurnar
snerta vatnsflötinn. Gárumar, þegar fiskarnir
gleyptu flugur; og hringirnir vöknuðu hver af
öðmm, og spmngu einsog fyrir anda þínum.
Manstu vatnið? hafði hann sagt, einu sinni.
Með skrímslinu; hvar var skrímslið?
Það svaf.
Dreymdi það? Hvernig svaf það? (Með höfuð
undir bringu?) Svaf það þungt?
Nei létt.
Einsog fugl?
Kannski.
Létt? Heldurðu þá ekki það hafi vakað? Var
það einmana? Kannski var það að hugsa hvort til
væri annað skrímsli. Kannski var það að hugsa
að koma upp úr þessu vatni, og hitta skrímslið í
næsta vatni.
Nei það var eitt. Kannski var ekki skrímsli í
vatninu. Heldur bara við.
Hvort með sitt skrímsli, að reyna að lifa eða
deyja. Sitt skrímsli inni í sér, gamalt sofandi
skrímsli.
Hann hugsaði um þessa stund, og mundi eftir
ljósinu á fljótinu fyrir utan gluggann, rautt ljósið
á silkiklæddum lömpum inni; og hægan þungan
strauminn í fljótinu; iðuna við brúarstólpann,
þar sem straumurinn klofnaði, og myndaðist,
hvarf í strauminn; og svo bólguna þar sem
straumtaumarnir komu saman; ljósin á bökkun-
um seildust út á fljótið, stundum bátur; skvamp.
Og hraðinn þar á straumnum, vatnsbrekkan
þjótandi.
Ljósið sveiflaðist yfir andlit hennar af luktinni
sem hékk fyrir utan gluggann; og fyrir aftan
hana prentuð mynd af dreka, löngum og
grönnum, að snúa við í loftinu yfir saklausum
skallanum á heilögum manni, sem stendur á
steini úti í á; og hann lítur upp við þytinn.
Nú var laufið farið að bregða lit, og náttmyrk-
ur endurheimt í tilveruna. Hún lagði hönd sína
ofan á hönd hans á borðinu, til að staðfesta það
sem bjó í þessarri þögn; rauf hana, og sagði: Ef
við ættum lítið hús við veginn, og værum fátæk,
þá værum við fátæk. Og mjög rík og sætum
svona og hlustuðum á veðrið. Og svo mundi
koma sumar, og þá væri allt gott. Og skógar-
þrestir á þakinu að elskast hugsaðu þér, sitja
svona við gluggann á litla húsinu okkar, við
veginn sko, svona; og þegar ljósin frá bílnum
koma inn, eða frá járnbrautarlestum ef þetta er í
svoleiðis landi, ekki hér barasta, eða leitarljós
eftir týndum báti, þá felur þú þig í hári mínu,
heldur því fyrir andliti þínu, meðan ég gleymi
mér og heiminum, og veit bara af þér sem ert að
kyssa mig. Andaðu mér, segir hún og strýkur
hönd hans: andaðu mér ofan í lungun. Andaðu
mér, djúpt.
Og svo flæddi vatnið aftur yfir myndina; og
hann sá að drekinn var enn fyrir framan hann. Á
teppinu sem hann horfði á fyrir fótum sér.
Og leit upp, og sá að fleira lifði úr þeirri mynd:
Var ekki konan þarna? Hún sat við gluggann, og
slaki í henni allri. Hvaða kona hafði hún verið?
Og hver var hún?
Hvílíkt regindjúp getur verið milli tveggja
manneskja. Þó þú þurfir ekki nema að seilast
með hendinni og koma við hana; kannski get-
urðu brúað djúpið.
Það var slökkt á kertunum. Lokinu hafði verið
lyft á flyglinum svarta. Lokið var svartur spegill
yfir hvítu tönnunum á flyglinum. Ef ég stend upp
get ég speglað mig í hljómborðslokinu svarta og
gljáandi. Það væri hægt að seilast til strengjanna,
og leika á þá með fingrunum einsog stóra hörpu.
Nú stóð hún ekki við gluggann í mjúku hvítu
ljósi, og þú sérð hnakkann; þreytuna í herðun-
um, og bakinu.
Hefur hún gefizt upp?
Og blómið háa einsog varðmaður; stóru löngu
blöðin með boglínum sínum einsog hárbitrar
skálmar.
31