Mímir - 01.11.1986, Blaðsíða 25

dögum þegar kvenfólkið lítur ekki við öðru. Og
þá er honum í raun fulllýst. Svona var hann.
Og það var í fyrra að við komum saman síð-
asta sinni. Að öllu óbreyttu ættum við að vera
þar nú, í kríugargi og friðsæld í fegurstu landsins
höfn, að diskútera. En þess í stað sit ég hér og get
hvergi farið og engu unað, nema párað á blað
þessari merkilegu sögu svo hún glatist ekki. . .
III
t>að er flækja
Sem við sitjum þarna tveir, í fyrra, Ingvi kominn
og fyndnin sögð, og bakklapp og kveðjur allt um
garð gengið og Logi hefur lyft sér stöku sinnum í
stólnum; ég er venju fremur spenntur; þá dregur
Ingvi úr tösku sinni viskíflöskur venju fremur
stórar og andrúmsloftið allt öðruvísi og
þrungnara en að vanda. Já við erum venju frem-
ur spenntir. — En við skulum ekki láta veðrið á
okkur fá heldur hefja leik, sagði Ingvi í þann
mund sem hann opnaði fyrstu flöskuna, og
sæktu nú glös Nonni minn.
Þannig hófst sú dvöl.
Og það má segja að þannig hafi henni lokið.
Það er fátt um það að ræða nema við diskúter-
uðum þetta langþráða kvöld hvorki heimspeki
né stjórnmál, né líf eða dauða eða trú, heldur
snökkuðum svona einsog í sjónvarpsumræðu
um ekki neitt. Ætli það hafi ekki verið vegna
þess við höfðum ekkert gengið, okkur skorti
fjallaloft; því að kvöldi annars dags var einsog
málstíflur brystu, það var einsog vindurinn hefði
fært okkur hið rétta andrúmsloft um leið og
hann feykti móðunni af jökli; og við ræddum
okkar heitasta eftirlæti trúmál. Þá var Ingvi
kátur. Hann var trúlaus. Og hló að okkur hinum
og naut þess að glósa okkur til skiptis: Þegi þú
Nonni minn sagði hann af gömlum vana og vin-
samlega, en Loga beitti hann útþvældri kímni:
Það ætti að slökkva í þér kallinn minn. Og Logi
lyfti sér ótt og títt í stólnum því hann trúði á
annað líf.
Þegar líða tók á kvöldið og lækkaði í flösk-
unni, þá hvarf hið föðurlega viðmót Ingva. Þá
sagði hann ekki lengur þegiðu Nonni minn held-
ur hvæsti að mér að halda kjafti. Og þá var
horfin kímnin gagnvart Loga en háð í hennar
stað: Hvað ætli þú vitir um lífsins gang, ræfill
sem drullast ekki úr húsi alla daga en þykist vera
undir áhrifum jökuls sem þú ekki einu sinni sérð.
En Logi kvaðst einmitt þess vegna finna áhrif
jökuls, rétt einsog fólk tryði á guð einungis
vegna þess það fengi hann ekki séðan. Og einsog
guð væri umvafinn kærleika þannig yxi við rætur
jökulsins Ljósberi, og óvíða í slíkum mæli; en
Ljósberi nefndist öðru nafni Þúsunddyggðajurt
og ilmur hennar bestur allra blóma; það var
eitthvað á þessa leið. Og hann horfði fjarrænum
augum til lofts, og röddin dreymin, kannski dá-
lítið kvenleg einsog gjarnan þegar hann minntist
á landslag, eða blóm. Svo hvíslaði hann einsog
að sjálfum sér einum að lífið ylti á því að skynja
og aðeins skynja. En Ingvi hló.
Ekki nenni ég að tíunda nákvæmlega fánýtt
þras þeirra félaga enda engum til gagns. En eftir
því sem á dró diskussjón æstist Ingvi, og það var
kaldhæðni í orði og fasi, og reiði hans yfirdrifin
einsog kætin áður, en hafði engin áhrif á Loga
önnur en þau að rósemd hans jókst. Og hann
útskýrði hægur, í hlægilegri andstöðu við ofsa
hins, gildi þess hulda í lífi sínu, og lyfti sér í
stólnum einsog til áherslu orða sinna, en greip að
lokum til meinfýsi að hætti andstæðings síns og
sagði sem svo að þetta ætti Ingvi manna helst að
skilja, hann sem enn vældi fullur yfir löngu
dauðri konu sinni.
Og þá fundu allir viðkvæmnina sem komin var
í loft. Og þá var lag að slíta umræðu. Það gerði
Ingvi samkvæmt venju með hressilegu móti, rétt
einsog heiftin að baki nýföllnum orðum hyrfi í
einu vetfangi: Jæja drengir mínir, hætta skal leik
þá hæst fram fer, en þau voru ávallt hans orð; sló
okkur á öxl og gekk til herbergis og ég til míns,
en Logi renndi sér að bæli sínu.
Svona liðu kvöldin.
Og þessa á milli gengum við á fjöll. Eða um
næstu slóðir einsog áður var lýst. Þar til einn dag
síðdegis að Ingvi kom ofan að rjóður og móður
með vasana fulla af Ljósbera sem farinn var að
fölna svona einsog blóm gera séu þau slitin af rót
og hrúgað saman og velkt í dimmum og loft-
lausum vösum.
— Hér hefurðu dyggðirnar þínar Logi minn
og lítið fer nú fyrir þeim, sagði hann með hlátur-
hneggi. Það er einsog þeim hafi verið stolið frá
eiganda sínum, einsog þær hafi lent í bílslysi og
25