Mímir - 01.11.1986, Blaðsíða 16

Matthías Johannessen:
Sturlungaöld
Höndin sem heldur um f jöðurstafinn
hefur lyft sverði í axlarhæð
og borið dauðanum vitni,
nú leitar hún iðandi þjóðlífi
farvegs á margsköfnu skinni
siglir um höf tímans
eftir stjörnum á bjartleitum
himni, skimandi stjörnum í andliti
þínu, Sturla Pórðarson;
mörg eru augu þín
og villugjörn sigling handar
sem leitar gömlum fjöðurstaf
farvegs á nýverkuðu skinni
þar sem höf dauðans snerta
meginlönd lífsins, með fjöðurstaf
einan að vopni siglir þú
eftir kröfuhörðum sjálflýsandi augasteinum,
með rifuð segl undir lognbláum himni
hikandi svikulla minninga, siglir
góðan byr með stjörnur þíns eigin
himins að leiðarsteini; segl þín
fyllast mjúkum sólgulum
vindi, hönd þín og fjöðurstafur
merkja kálfskinnið freyðandi
kjölfari áleitinna minninga,
svo dregur í loft, hrannast
klógul ský undir hvassar spyrjandi brúnir
þér sortnar fyr augum, Solveig;
horfir úr andliti þínu
yfir tröllslega martröð og landslag
þar sem sár eru þriggja fingra
gaman og sex fet af jörð
sú álfa sem hýsir að lokum
hugsanir þínar og þinna
undir bergmáli raddar sem hrópar
að ei skuli höggva . . . og fjöðrin
finnur blóðugri hugmynd leið