Mímir - 01.11.1986, Blaðsíða 39

brigðum, því að skólameyjar voru farnar á
dansleik, nema örfáar sem af einhverjum orsök-
um voru ekki ballfærar. Parna á Staðarfelli var
samt slegið upp balli um kvöldið; þar var til
grammófónn gamall, sem var trekktur upp með
sveif, en nálina varð að binda við hljóðdósina
með tvinna, sem stundum losnaði í miðju lagi.
Orgelgarmur var þarna líka, sem Aðalgeir
Kristjánsson spilaði á, aðallega Strássvalsa,
minnir mig. Við sváfum í svefnpokum á gólfi í
aðalsal hússins, nema fáeinir menn voru valdir
til að sofa í rúmum þeirra meyja sem voru á
dansleik; sumir þeirra manna eru nú á Þjóð-
skjalasafni. Stúlkur komu heim að áliðinni nóttu
og fóru hljóðlega, en ráku upp óp mikil þegar
þær ætluðu að skríða upp í rúm sín og voru
roknar út áður en þeir sem fyrir voru áttuðu sig.
Þá var það að Aðalgeir reis upp og mælti af
hljóði: „Þar lágu danir í því!“
Daginn eftir var farið vestur að Skarði á
Skarðsströnd, en síðan var snúið heim á leið. Við
vitjuðum þá heimboðs prestsins í Hvammi og
vorum þar sett við kaffiborð mikið og veglegt.
En þegar við höfðum setið þar um stund reis
prestur upp og hélt ræðu langa, en í lok ræðunn-
ar sagði hann að eftir þennan formála langaði sig
til að lesa yfir okkur ræðu sem hann hafði flutt á
samkomu þar í sveitinni 17. júní árið áður; það
var stíf klukkutíma ræða, en á meðan sátu menn
gneypir, enginn hálfnaður með kaffið. Þegar
þessari ræðu prests var lokið rak Jón prófessor
okkur af stað og vildi ekki bíða hinnar þriðju, né
heldur annarra veitinga, sem raunar var ekki að
óttast, því að prestur hafði drukkið allt sitt
brennivín meðan hann beið eftir okkur þá um
daginn. í þessari ferð sá ekki vín á neinum
manni. Þá voru kvennamenn ekki búnir að finna
upp á því bragði að drekka frá sér vit og neita að
sofna í næturstað nema tvær ungmeyjar legðust
þeim sín til hvorrar hliðar með klappi og kjassi,
sem nú kvað tíðkast í vísindaleiðöngrum Mímis.
Þó komu flöskur nokkrar í ljós á heimleiðinni og
voru látnar ganga um bílinn í mórauðum sokk-
bolum. Þá upphófst söngur mikill aftur í bílnum
þar sem sátu nokkrir menn úr klíku þeirri sem
var nefnd Brjálaða kompaníið og var frægt mjög
í háskólanum á sinni tíð. Einn maður hélt uppi
vísindalegum viðræðum alla ferðina að heita
mátti, en það var Haraldur Matthíasson doktor
udi filosofien og kennari á Laugarvatni, og ræddi
ýmist um Sturlungu eða setningafræði og stíl,
þangað til mannskapurinn varð leiður á vísind-
unum og hóf söng mikinn og sunginn textinn:
Haraldur er hámenntaður, undir laginu Ólafía
hvar er Vigga.
Á þeim sex árum sem ég var í háskólanum
voru einungis famir þessir tveir vísindaleiðangr-
ar. Einhverja lús minnir mig að félagið fengi úr
ríkissjóði upp í ferðakostnað. Við gengum eitt
sinn þrír saman á fund menntamálaráðherra,
sem þá var Björn Ólafsson, og báðum hann um
styrk til vísindaferða og lýstum fyrir honum
nauðsyn þessara ferða, en hann glotti ógeðslega
upp á okkur og lét okkur fyllilega skilja að öllu
meiri bjána hefði hann aldrei talað við. Eftir það
viðtal smakkaði ég ekki coca-cola í hátt á annan
áratug. En í alvöru að tala held ég að þessar
ferðir séu og hafi verið einn allra mikilsverðasti
þátturinn í náminu í deildinni, því að satt að
segja hefur maður ekki hálflesið okkar gömlu
bókmenntir fyrr en maður þekkir sögustaðina af
eigin raun. Ég get ekki séð að það komi málinu
við, eða að vísindalegur árangur verði á nokkurn
hátt minni fyrir það, þótt þessar ferðir séu
skemmtilegar.
Nú ætti ég eiginlega að hverfa frá þeim jóla-
bókastíl sem þessi tala hefur hingað til verið
samin í og taka upp ungmennafélagsræðustíl,
rifja upp hugsjónir þær sem vöktu fyrir stofn-
endum félagsins og rekja síðan hvernig þær
hefðu smátt og smátt komist í framkvæmd. En
gallinn er sá að ég man ekki til að stofnendur
félagsins hafi haft neinar hugsjónir aðrar en þá
að koma fyrirlestrum prófessora á prent, en sú
hugsjón hefur að litlu leyti ræst og alls ekki fyrir
tilstuðlan félagsins, svo að ég viti. Hins vegar
hafa félagsmenn komið sínum eigin ritsmíðum á
prent í blaði félagsins, og ég hygg að það sé eitt
besta blað háskólanema sem nú kemur út í ver-
öldinni; t.d. sé ég ekki betur en að umsagnir um
bækur séu betri í Mími en í nokkru öðru blaði
eða tímariti sem nú kemur út hér á landi, og
þeim standard verður blaðið að gera svo vel að
halda. Greinar í blaðinu eru að sjálfsögðu mis-
jafnar; ritstjórnaragi mætti vera dálítið meiri.
En blaðið er samt svo gott, að það verður að
teljast ómissandi í bókasafni hverrar einustu
stofnunar sem á einhvern hátt kennir sig við
íslensk eða norræn fræði, og hér á landi ætti það
að geta náð miklu meiri útbreiðslu en það hefur
39