Goðasteinn - 01.09.2004, Qupperneq 64

Goðasteinn 2004
hinar vinnukonurnar á Krossi að pískra óvenju mikið yfir hlóðunum og stöku
sinnum skjóta þær einni og einni tvíræðri setningu að vinnumönnunum þegar þeir
koma þreyttir og blautir í fætur heim síðla kvölds eftir að hafa daglangt barist við
að sarga í sundur stráin á engjunum. En vinnumennirnir sjá ekki neitt og skilja
ekki neitt og Magnús starir eins og stórt spurningarmerki á prestsfrúna þegar hún
eitt kvöldið kallar hann inn í hjónaherbergið, hvessir á hann augun og spyr með
þunga í röddinni: „Ertu búinn að barna hana Kristínu aftur, Magnús?“ Magnús er
hins vegar blásaklaus í þetta skiptið og hvernig sem prestshjónin ganga á hann og
hinn vinnumanninn, Guðmund Eiríksson, þverneita þeir að eiga hér nokkurn hlut
að máli. En á næstu bæjum eru líka margir vinnumenn og ekkert ólíklegt að ein-
hver þeirra hafi heillast af svo myndarlegri stúlku sem Kristínu. Þarna koma
ýmsir til greina og pískrið heldur áfram að vaxa.
Kristín hefur hingað til gengið hrein og bein í gegnum lífið þrátt fyrir mis-
heppnuð ástarævintýri og engan veginn er víst að hún hafi nokkurn hug á að leyna
faðerni barnsins síns. Skyndilega hverfur spurnarhreimurinn úr hvíslingum vinnu-
fólksins. I staðinn kemur furða, blandin ísmeygilegri hreykni í rödd þess sem
hvíslar, en svo máttug hjá þeim sem hlustar að verkfærið sem nnnið var með fell-
ur úr máttlausri hendi niður á gólfið og hlustandinn gapir agndofa á þann sem
fréttina flytur. „Hann Steini litli, fjórtán ára krakkinn, á hann krakkann í henni
Stínu?“ Svo verður þögn, vinnukonurnar stara hvor á aðra uns önnur spyr: „Hver
á eiginlega hana Margréti litlu?“ „Nú, hann Magnús“, er svarið „hann gekkst við
henni“. „Veit ég vel að hann gekkst við henni“, svarar hin. Svo hristir hún höfuðið
og gengur burt.
Inni í stofunni stendur vinnukonan frammi fyrir húsbónda sínum. Hún er eilítið
framsett og eilítið föl í andliti, en hnarreist og hvikar hvergi undan logandi augum
prestsins. Hann er líka svolítið fölur, virðist rólegur en tínir út úr sér eitt og eitt
orð á stangli og bítur tönnunum fast saman á milli þeirra: „Þú ferð héðan, Kristín.
Þú ferð ekki á næstu bæi og ekki til kunningja eða skyldmenna uppi í Hlíð eða á
Rangárvöllunum. Onei, kindin mín. Þú ferð út úr sýslunni. Og þú ferð strax.“
Vinnukonan hlýðir húsbónda sínum eins og hún er vön. Hún tínir saman
flíkurnar sínar, annað á hún ekki, raðar þeim snyrtilega í poka, labbar út og stefnir
í vestur.
Eftir situr séra Sveinbjörn Guðmundsson. Hann þrífur ministerialbókina ofan
úr hillu, flettir henni uns hann finnur skrána yfir brottflutta, mundar pennann og
býst til að skrá brottflutning Kristínar Magnúsdóttur vinnukonu frá Krossi. Svo
hikar hann, starir andartak út f loftið en skellir svo bókinni aftur og þeytir henni
upp í hilluna. I þessari bók skal nafn þessarar stúlku ekki sjást oftar.
-62-