Goðasteinn - 01.09.2004, Blaðsíða 124

Goðasteinn 2004
Ég get stært mig af því að þetta svar kom frá mér. Það var nefnilega þannig þegar
ég fór að velta þessari spurningu fyrir mér - „Hvað er góður bóndi?“ - að mér
varð hugsað til föður míns, sem talinn var góður bóndi og hvers vegna? Jú mér
átti að vera málið kunnugt. Ég komst að þeirri niðurstöðu að hann væri eins og
áður sagði hagsýnn í fjármálum, það er í viðskiptum sínum við jörð og búfé, jafn-
framt heildarstjórn fjármála. Einnig væri hann nýtinn og hirðusamur.
Seinni spurningunni svöruðu flestir á þann veg að bústofn væri það fyrsta sem
menn þyrftu að fá sér. Svar eins hljóðaði svo að mig minnir: „Akur, fénað og öll
gæði“. Annar setti konu innan sviga og það var einmitt það sem Jón taldi nauð-
synlegast. Þessi piltur var þá langt kominn með að ná sér í konu þarna úr sveit-
inni, enda búinn að vera verkamaður hjá Sandvíkurbræðrum þennan vetur.
Eg hef hér að framan rakið nokkuð tilhögun kennslu á námskeiði þessu, en á
þó eftir að geta um mjög veigamikinn þátt. Á ég þar við staðsetninguna. Það var
ekki svo lítils virði fyrir okkur þátttakendur, unga og lítt mótaða, að eiga þess kost
að dveljast á heimilinu í Stóru-Sandvík hjá þessari samhentu fjölskyldu þar sem
ráðdeild, vinnusemi og snyrtimennska var í hávegum höfð.
Þeir bræður fjórir höfðu þá fyrir nokkrum áruin reist sambýlishús með fjórum
íbúðum, rúmgóðum kjallara og risi, einsdæmi í sveit á íslandi, og ráku nú í sam-
vinnu að mestu leyti stórt og myndarlegt bú og auk þess umfangsmikinn iðnað,
þ.e. vikuriðju.
Aðsetur okkar námskeiðssveina var aðallega í risinu yfir íbúðunum. Var því
skipt í tvennt með léttum millivegg, og fór kennslan fram í öðrum endanum, en
hinn var svefnskáli. Þar rúmuðust 12 svefnbekkir. Urðu því tveir afgangs og voru
þeir látnir sofa í enda kennslurýmisins. En að viku liðinni þótti heimafólki, sem
vildi láta okkur líða sem best, að þessir tveir væru orðnir eitthvað afskiptir í hópn-
um og buðu Málfríður og Jóhann þeim að flytja í herbergi í íbúð sinni.
Fyrir valinu urðum við Sigurður í Bjálmholti. Við höfðum þó ekki verið sér.
Heldur voru þeir sem voru í kennslurýminu látnir flytjast í svefnskálann. Ég held
að Málfríður hafi ráðið þessu vali því við Sigurður vorum fyrrum sveitungar
hennar og ég auk þess náfrændi þar sem við Málfríður erum systrabörn. í fæði
vorum við á neðri hæðunum, 7 á hvoru heimili.
Það segir sig sjálft að það var nokkurt álag fyrir heimilin í Sandvík að taka 14
unga og ærslafulla stráka í fæði og húsnæði. Við reyndum að vera stilltir, enda
bárum við virðingu fyrir heimilisfólki. Þó man ég að einu sinni bar út af. Það var
undir lok námskeiðs og við orðnir vel málkunnugir, að kvöld eitt gleymdum við
tímanum og vorum að masi og ærslum í svefnskála og klukkan farin að halla í 12,
að upp kom annar hvor bræðra af efri hæðinni Sigurður eða Jóhann en þeir áttu
báðir smábörn, og segir með mestu hægð: „Jæja, drengir, nú er ekki hægt að
sofa.“ Datt þá allt í dúnalogn og ekki þurfti að áminna okkur um þetta oftar.
-122-