Morgunblaðið - 14.10.2001, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 14. OKTÓBER 2001 35
✝ Sigurbjörg P.Sigurhannesdótt-
ir fæddist í Reykja-
vík 9. febrúar 1931.
Hún lést á Elli- og
hjúkrunarheimili
Grund 7. október síð-
astliðinn. Foreldrar
Sigurbjargar voru
Ingibjörg Guð-
mundsdóttir frá
Ámundakoti í Fljóts-
hlíð, f. 3.6. 1904, d.
16.7. 1971, og Sigur-
hannes Petersen
Ólafsson, frá Króki á
Álftanesi, f. 26.3.
1905, d. 19.8. 1936
Eftirlifandi eiginmaður Sigur-
bjargar er Sigurbjörn Bjarnason,
f. 10.10. 1928. Þau hefðu átt gull-
brúðkaup 28. októ-
ber næstkomandi.
Börn Sigurbjargar
og Sigurbjörns eru:
Sigríður Sjöfn, f.
26.3. 1956, gift
Tryggva Rúnari
Leifssyni, f. 2.10.
1951, og eiga þau
saman eina dóttur;
Hreiðar, f. 12.4.
1956, og á hann fjóra
syni; Elfar, f. 4.8.
1959, og á hann tvö
börn; Rósa María, f.
28.1. 1966, og á hún
einn uppeldisson.
Sigurbjörg ól upp barnabarn sitt,
Ástu Rögnu Jónsdóttur.
Útför Sigurbjargar fór fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Elsku mamma og amma okkar.
Síðustu þrjú ár voru erfið, þá tók
sjúkdómur þinn völd.
Við sem eftir lifum trúum því að
hvíldin sé þér kærkomin. Þú varst
alltaf mikil baráttukona og varst
ekki gömul þegar þú tókst að þér
heimili móður þinnar eftir að faðir
þinn lést og ólst upp tvær yngri syst-
ur þínar.
Eftir að þú og pabbi giftuð ykkur
fyrir 50 árum eignaðist þú þín eigin
fjögur börn og sinntir þeim og heim-
ilinu. Pabbi var á sjónum og því kom
það í þinn hlut að setja plástur á sár-
in og kyssa okkur og hugga.
Elsku amma mín, þú tókst mig að
þér þegar ég var kornabarn og hugs-
aðir um mig eins og ég væri þín eigin
dóttir.
Ég mun aldrei geta þakkað þér
nóg fyrir það og virðast þessi orð
mín fátækleg nú þegar þú ert farin.
Þú greiddir á mér hárið áður en ég
fór í skólann og á kvöldin lá ég stund-
um með höfuð í kjöltu þinni og þú
straukst mér um vangann og kallaðir
mig Öddu þína. Þetta eru minningar
sem ég kýs að geyma í hjarta mínu.
Við finnum til trega við að rita
þessar línur. Við misstum þig á viss-
an hátt þegar þú veiktist og nú erum
við að missa þig aftur og það er ótrú-
lega sárt.
Elsku mamma okkar, takk fyrir
allt.
Við trúum að nú sért þú á himnum
hjá móður þinni. Guð geymi þig allt-
af.
Þínar dætur
Ásta Ragna og Rósa María.
Elsku langamma. Takk fyrir allar
stundirnar sem við áttum með þér.
Þær minningar sem koma fyrst í
huga okkar þegar við hugsum til
baka eru þær þegar Thelma var hjá
þér og hvað þú varst þolinmóð þegar
þú kenndir henni að teikna og lita.
Eins þegar þið Aron lékuð ykkur
saman á gólfinu hjá þér í Stórholtinu
og byggðuð heilu borgirnar úr kubb-
um. Tryggvi Rúnar minnist helst síð-
ustu jólanna sem þú varst enn heima
í Stórholtinu og þá var öll fjölskyldan
saman komin og „amma Lilla“ að
þeytast í kringum okkur öll eins og
henni var einni lagið.
Ekki brást það þegar við komum
að heimsækja ömmu og afa í Stór-
holtinu að þú varst nýbúin að baka
eða hafa til eitthvert góðgæti handa
okkur, frá þér fórum við alltaf södd
og ánægð.
Takk fyrir allt og þá helst að vera
þú. Við munum alltaf sakna þín.
Þín langömmubörn
Aron Elí, Thelma Lind
og Tryggvi Rúnar.
SIGURBJÖRG P. SIG-
URHANNESDÓTTIR
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Elsku afi, við viljum þakka þér
fyrir allar góðu stundirnar sem við
áttum með þér.
Þú varst alltaf svo lífsglaður og
góður afi, gast setið með okkur
tímunum saman og teiknað og les-
ið.
Við eigum eftir að sakna þín
mikið. Hvíldu í friði.
Þín barnabörn
Ása Katrín, Sara Ösp
og Lárus Orri.
Mágur minn Lárus fæddist í
Súðavík fyrir vestan, elsti sonur í
hópi ellefu systkina. Það var
þröngt í búi á heimili þeirra Eng-
ilberts og Ásu og því var Lalli ekki
gamall þegar hann byrjaði að
vinna. Daginn eftir fermingu var
hann kominn á sjóinn sem full-
burða sjómaður með Árna Guð-
mundssyni á Valnum, sérstæðum
og skemmtilegum manni sem Lalli
sagði af margar sögur.
Þegar ég kynntist Lalla, eftir að
ég fluttist vestur í Súðavík, var
hann við sjómennsku á Akranesi
en kom alltaf heim milli vertíða,
var þá farinn að keyra vélar, orð-
inn mótoristi eins og það var kall-
að. Hann lauk vélstjóraprófi árið
1949 og var eftir það vélstjóri á
fiskiskipum árum saman, lengst af
með frænda sínum og vini Þórði
Óskarssyni. Þótt lífsbaráttan væri
hörð við Djúpið var engu að síður
oft glatt á hjalla. Ég á margar góð-
ar minningar úr eldhúsinu á
Grund, þar sem þau bjuggu Ása og
Engilbert, þegar Lalli var búinn að
LÁRUS JÓN
ENGILBERTSSON
✝ Lárus Jón Engil-bertsson fæddist
í Súðavík 23. maí
1924. Hann lést í
Landspítalanum í
Fossvogi 11. septem-
ber síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Akraneskirkju
18. september.
hreiðra um sig við
eldhúsborðið og lét
móðan mása. Hann
hafði góða frásagnar-
gáfu, var afskaplega
hláturmildur og skap-
aði góðan anda í
kringum sig. Hann
var hrókur alls fagn-
aðar þegar það var
sungið og dansað við
harmonikkuspil á
hrútaballinu og öðrum
stórviðburðum í Súða-
vík.
Lalli flutti eins og
margir Vestfirðingar
suður á Akranes og bjó þar alla
ævi síðan. Þar var hann lengst af
vélstjóri á sjó og var fyrir all-
nokkrum árum sæmdur heiðurs-
merki sjómanna fyrir störf sín í
þessari höfuðatvinnugrein þjóðar-
innar. Eftir langa sjómannsævi fór
hann þó að lokum í land og starfaði
um árabil sem vélvirki í Vélsmiðju
Þorgeirs og Ellerts. Hann var vin-
sæll maður meðal vinnufélaga bæði
á sjó og landi enda notalegur og
skapgóður með afbrigðum.
Á Akranesi kynntist Lalli konu
sinni Gunnhildi Benediktsdóttur
og eignaðist með henni fjögur
börn. Hann helgaði líf sitt fjöl-
skyldunni og hafði mikla ánægju af
að fylgjast með börnunum og
barnabörnunum sínum. Fráfall
dóttursonarins Gunnars Hjartar
varð honum því mikið áfall.
Lalli var félagslyndur maður og
uppruna sínum trúr studdi hann
alla tíð vinstriflokka í pólitík. Það
voru aldrei svo kosningar á Akra-
nesi að hann væri ekki mættur til
starfa og skrafs í Rein. Hann varð,
eins og gjarnan gerist á Akranesi,
áhugamaður um fótboltann og
sleppti helst aldrei úr leik hjá liði
Skagamanna. Við stóðum reyndar
hlið við hlið mágarnir á leik þegar
hann fyrst fann fyrir þeim verk
fyrir brjósti sem tveimur vikum
seinna dró hann til dauða. Og svo
átti hann sinn kunningjahóp sem
hittist og spjallaði um lífsins gagn
og nauðsynjar í Skaganesti.
En best naut Lalli sín þó á góðri
stundu í systkinahópi sínum. Þar
var glatt á hjalla þegar hópurinn
hittist og fljótlega farið að syngja,
oftast fyrir tilstilli Lalla. Og svo
var sungið og sungið, við gítarund-
irleik Vaddýjar systur hans, meðan
hennar naut við. Við höfum fyrir
satt að þau hafi sungið nær óslitið í
ellefu klukkustundir í sextugsaf-
mæli Lalla, og þar af Liljuna
nokkrum sinnum.
Lalla er sárt saknað hér á heim-
ili Sólu systur hans. Við sendum
Diddu og börnunum innilegar sam-
úðarkveðjur, um leið og við þökk-
um fyrir samfylgdina við einstakt
ljúfmenni.
Guðmundur (Mummi).
Ég vil með nokkrum orðum
minnast Lárusar frænda míns. Það
fyrsta sem kemur upp í hugann, er
að daginn eftir ferminguna fer
hann út á sjó sem matsveinn á mb.
Val ÍS 420 frá Súðavík sem stund-
aði dragnótaveiðar, þetta var kunn
afla- og happafleyta við Djúp undir
farsælli stjórn Árna Guðmunds-
sonar. Mér sem var nokkrum árum
yngri fannst þetta mikið ævintýri
hjá frænda mínum, en hann var
hinn ánægðasti þegar í land kom
og sagði nokkrar spennandi sögur
af sjónum. Sjálfur átti ég eftir að
byrja haust- og vetrarvertíð hjá
Árna á sama bát 15 ára. Ég fann
þá hvað Árni var hlýr og vinsam-
legur þeim ungu og óreyndu sem
byrjuðu til sjós hjá honum. Eftir
nokkur ár bauð Árni honum vél-
stjórastarf á bátnum og var hann
þar vélstjóri um tíma og gekk vel.
Fyrsta skipti sem við vorum
samskipa var á Jóni Valgeiri ÍS 98
á Hvalfjarðarsíldinni 1947, miklum
ævintýratíma. Við lönduðum í
Reykjavík, mannlífið við höfnina
og umsvifin gjörbreyttust meðan á
þessum veiðum stóð. Þaðan lá leið
okkar til Akraness á vetrarvertíð á
mb. Val AK 25. Skipstjóri var Elí-
as Guðmundsson og var Lárus þar
2. vélstjóri. Þá ms. Sigríður SH 97,
síðar mb. Svanur AK 101 og mb.
Keilir AK 92. Lárus var 1. vélstjóri
á þeim bátum og þá var hann á ms.
Sólfara AK 170 og ms. Óskari
Magnússyni AK 177. Það sem ein-
kenndi frænda minn var dugnaður,
samviskusemi og létt lund og stutt
var í hláturinn en skapið var til
staðar ef á þurfti að halda.
Við frændur sigldum ungir lífs-
ins ólgusjó saman um langa hríð
og áttum margar góðar og glaðar
stundir saman á sjó og í landi. Ég
kveð hann með þakklæti og sökn-
uði. Gunnhildi og fjölskyldunni
færi ég og fjölskylda mín innilegar
samúðarkveðjur. Blessuð sé minn-
ing hans.
Þórður Óskarsson.




   

  


    
  
      
  !  !  
 "# 
 "$%%
 

 

 
  
 

        
 
 
 

    
  
 
 





  
    


  !
"# "#$  

%  #   "#$#  

  &'
  
"'% (  ) !

( %%
 "'%!

  
* '
  

  #+# 

,% % -!

. +!'   ,% 

  $ "#$# !

*-   "#$# ! 

 


 
 

 





 








 

 
  

     
  

 
  
  
  


   !
"




 
  #$  #%  #
 &


#



 
  !

  
 !"" #
$%"
&
'

" ()
*  
%%

 +

"  
 ,%
*-
#.

"

  

%

!"" /

" 0
 &.%%


1
 


2



  

    

 






 
 
 
 
  
     ! "!      !"#
#$%"&&'


 

   



 


   
 
 
  

   
           


  !!"

! 
 "
#"! 

$
#"% & '  " &'  ! 
' "
#"%
( 
#"!  )" &  %
%*  *)+