Morgunblaðið - 14.10.2001, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 14. OKTÓBER 2001 37
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.



 
 

   

  



 


 
  
  
   




 


 
!    ""#

   
 

 !"
!!



 #$
 



$ 
$

  !"

 % $ 

!$ 
!!

 


&$$ ##
 


$ 

' (





  
     
 
  


  



 
      
 


 
     


  

 
 ! "
   !##

  

 
 
 !   


 

 " #

   
$


 %&  

'  # 

 ( )&  

 "  

'  '* '  '  '* &


 

   





  
  



    
  
 

 ! "      #

  $ % $  &'
   &(()
*   $   "  

  
     ! 
"##
## $#    # ! 
% ##
## $#
$&#&'#



 
  
 

 






   


  


  


  

   

  !""
  

   ! "#$ % 


  %! &'  (") 
("
 
* + 

" ,"
 
-  !  %!  '


 
 

  

 
 

   
   
  

 
      


    

!""# $ " %& ' 
$(")&
!""' 
& *"#
&&
!""'  " + ,)#
- . /$0 
!""' 
("'(
!""# $0 1 ,"' 
../#.../2
sækja gamla vini, kunningja eða
frændur. Þetta gerði hann svo árum
skipti á hverju vori, sumri og hausti
á sinni eðaldrossíu. Hjá honum var
vissulega römm sú taug sem rekka
dregur föðurtúna til. Fólksbílar voru
almennt á þessum árum nefndir
drossíur. Vel man ég þegar Guð-
mundur kom í fyrsta sinn á drossí-
unni að sunnan norður að Svertings-
stöðum. Það var í fyrsta sinn sem ég
sá slíkt farartæki. Sérstaklega man
ég eftir stýrinu og mælaborðinu,
hvað mér fannst það afspyrnu fag-
urt, gyllt og glæsilegt, og svo var
einhver framandi og seyðandi lykt
hið innra. Maður þorði varla að koma
við þetta djásn og starði í forundrun
á krómgylltan hjólfærleikinn. Og vel
man ég – strákurinn – þegar Mundi
frændi vatt sér inn í krómaðan
glæsileikann, ók niður heimreiðina,
yfir ána á vaðinu og upp Bröttugöt-
una, en jóreykurinn fylgdi á eftir á
þurrum melgötunum í sólskininu allt
niður á Skeiðmelinn. Þangað sást
alla leið af skemmurisinu, sem ég
hafði klifrað upp á, til að geta betur
fylgst með akstrinum.
Svo kom stríðið og herinn, fyrst sá
breski og síðan ameríski og leysti
þjóðina úr læðingi kreppunnar. Nóg
var að gera og Guðmundur var mað-
ur ötull og sá vel fyrir sér og lagði
mörgum liðsinni sem minna máttu
sín og voru að feta sig sín fyrstu spor
á vettvangi borgarlífsins. Hann var
ákaflega bóngóður maður og greið-
ugur, hægur í fasi og framgöngu,
smákíminn var hann og glettinn,
nægjusamur og hafði góða nærveru.
Hann byggði sér tvílyft einbýlishús
að Kambsvegi 7, lét sér lengi nægja
eitt lítið herbergi, en eftirlét systur
sinni, stjúpu og mági hæðina að öðru
leyti og frænku sinni neðri hæðina.
Hann var frábitinn því að berast á
eða sækjast eftir vegtyllum. Skoð-
anir hans á málefnum samfélagsins
voru yfirleitt vinstra megin við miðj-
una, en hann var laus við allan
dogma og tók afstöðu til málefna
eins og hann vissi sannast og réttast.
Guðmundur varð þeirrar gæfu að-
njótandi, kominn nokkuð á aldur, að
eignast góða konu, Gunnhildi Daní-
elsdóttur, ættaða frá Víðastöðum í
Hjaltastaðaþinghá. Var hún honum
tryggur lífsförunautur, nærgætin og
umhyggjusöm. Barn þeirra er Þröst-
ur, yfirkennari við Garðaskóla,
kvæntur og á tvær uppkomnar dæt-
ur. Guðmundur lét sér mjög annt um
fjölskyldu sína, var stoltur af henni,
og styrkti hana með ráðum og dáð
hvenær sem hann taldi þess við
þurfa. Öll voru þau sem sólargeislar í
lífi hans sem gáfu því tilgang og
markmið. Frá frændum hans og vin-
um fylgja honum nú árnaðar- og
blessunaróskir á för hans yfir móð-
una miklu.
Snorri Jónsson.
Móðurbróðir minn Guðmundur
Gunnlaugsson lést á Hrafnistu í
Reykjavík 8. þ.m. eftir rúmlega
mánaðar sjúkdómslegu. Hann var
fæddur að Reynihólum í Miðfirði og
var fjórði í röð sjö systkina, sex kom-
ust upp, en yngsta barnið dó dags
gamalt og móðir þeirra tveimur dög-
um seinna. Þá var Mundi frændi
minn fjögurra ára gamall. Faðir
hans bjó áfram að Reynihólum og
kvæntist seinna Filippíu Jónsdóttur.
Sem drengur var Mundi stundum
lánaður á aðra bæi til hjásetu á
sumrin, fyrst aðeins sex ára gamall
með Margréti systur sinni sem þá
var aðeins fimm ára gömul og gekk
það vel, en sjö ára gamall er hann
sendur einn í hjásetu og það leiddist
honum mjög mikið. Hann lærði að
lesa af gamalli konu, Lilju, sem
dvaldi á heimilinu, en gekk síðan í
sveitaskóla fram að fermingu, en þá
tók hann fullnaðarpróf. Næstu árin
vann hann heima í Reynihólum og
var stofnandi Ungmennafélagsins
Grettis í Miðfirði. 1929 fer hann til
náms á Laugarvatnsskóla. Næstu
árin eftir það vann hann í kaupa-
mennsku og síðan við uppskipun á
Ísafirði þangað til hann flutti suður
1937. 1938 tekur hann meirapróf á
bíl. Ári síðar kemur herinn og hann
vinnur fyrir hann í byggingarvinnu
en síðan snýr hann sér að leigubíla-
akstri, fyrst ekur hann fyrir annan
mann á Leigubílastöðinni Geysi en
1943 verður hann einn af stofnend-
um Leigubílastöðvarinnar Hreyfils
og kaupir sér sinn fyrsta bíl. Á þess-
um árum var verið að úthluta lóðum í
Kleppsholtinu og hann fær lóð 1944
og byggir hús yfir sig, pabba sinn og
Píu stjúpu sína. Svo hagaði til að sú
lóð kom í horn við lóð sem foreldrar
mínir fengu, Þórdís systir hans og
Þórður Gestsson, og var mikill sam-
gangur á milli eins og gefur að skilja.
Stutt frá byggðu Ingólfur bróðir
hans og Sesselja Sveinsdóttir. Stuttu
seinna fluttu Ingunn systir hans og
hennar maður, Guðmundur Bjarna-
son, frá Ísafirði og bjuggu þau hjá
Munda næstu árin. Margrét systir
hans og hennar maður, Einar Guð-
jónsson, bjuggu í Sogamýrinni. Ég
minnist þessara ára með gleði og
væntumþykju til alls þessa fólks,
þetta var nokkurs konar fjöl-
skylduparadís. Einn skugga bar þó á
1946 en þá lést faðir minn frá
mömmu og fimm börnum. Þá reynd-
ist Mundi frændi okkur sú stoð og
stytta sem við þurftum á að halda
ásamt hinumsystkinum mömmu.
Mundi var þá ennþá einhleypur og
gat þess vegna gefið okkur meiri
tíma og hann var svo sannarlega
óspar á hann, alltaf boðinn og búinn
fyrir utan það að koma bara í heim-
sókn til að stríða okkur og atast í
okkur. Hann tók okkur í bónda-
beygju og tróð nokkrum tóbaks-
kornum í nefið á okkur og veltist um
af hlátri þegar við hnerruðum hvað
eftir annað og komum ekki upp
nokkru orði til mótmæla og mamma
reyndi að skamma hann í okkar stað
en kom ekki upp orði fyrir niður-
bældum hlátri. Hann var leigubíl-
stjóri, stór, traustur og sterkastur af
öllum og átti alltaf flottustu bílana,
glansandi hreina utan og innan. Inn í
þessa fínu bíla tróð hann stundum
öllu krakkastóðinu og mömmu og fór
í bíltúr, hvílík sæla.
Árvisst fór hann með okkur að
leiði pabba á aðfangadag og á jóla-
böllin í Iðnó. Eftir að við uxum úr
grasi og fórum að búa sjálf kom hann
alltaf í heimsókn og fylgdist með
hvernig gengi hjá okkur. Mér hefur
alltaf þótt óskaplega vænt um
Munda frænda minn og hef ekki get-
að hugsað mér betri frænda, betri og
heiðarlegri mann og þess vegna lét
ég yngri son minn heita í höfuðið á
honum og voru þeir nafnar jafnan
miklir mátar. Haustið 1946 fluttu
tvær systur suður, austan af Héraði
frá Viðarstöðum í Hjaltastaða-
þinghá, og fengu leigt herbergi hjá
mömmu, þær voru Rúnhildur og
Gunnhildur Daníelsdætur. Það fór
svo að Mundi og Gunna felldu hugi
saman og eignuðust soninn Þröst
Viðar 1950. En 1958 byggir hann
annað hús í Kópavogi í félagi við
Guðmund mág sinn og Ingunni syst-
ur sína, en árið 1971 flytja þau svo í
Breiðholtið og búa þar þangað til
þau fara á Hrafnistu 1999. Þá var
heilsan farin að gefa sig. Í Breiðholt-
inu kom hann sér upp aðstöðu til að
binda inn bækur sem hann hafði lært
og gerði listavel og naut þess að
dunda sér við þetta. Leiguakstrinum
hélt hann til sjötíu og átta ára aldurs,
eftir það batt hann inn mikið af bók-
um, en bíl ók hann til áttatíu og sjö
ára aldurs. Nú er hann lagður af stað
í sína síðustu ferð og ég veit að hún
verður honum hindrunarlaus eins og
allt annað sem hann hefur yfirunnið
á sinni löngu ævi. Hann sagði að sín
gæfa hefði verið þegar þær systur
fluttu í herbergið hjá mömmu og það
var svo sannarlega. Hamingjusam-
ari og umhyggjusamari hjón hvort
fyrir öðru en Mundi og Gunna eru
vandfundin. Það sýndi sig best í
veikindum hans hvernig hún annað-
ist hann og bar velferð hans fyrir
brjósti og gleymdi oft sjálf að borða
og sofa.
Elsku Gunna mín, Þröstur, Jór-
unn, Sigríður Rúna og Margrét
Hildur, ég sendi ykkur mínar inni-
legustu samúðarkveðjur. Ég bið Guð
að blessa elsku Munda frænda minn.
Bergljót Þórðardóttir.
Guðmundur Gunnlaugsson, góð-
vinur minn og maðurinn hennar
Gunnhildar vinkonu minnar, er lát-
inn. Mig langar að minnast hans í fá-
einum orðum.
Guðmundur var Húnvetningur að
uppruna. Ungur missti hann móður
sína en ólst upp hjá föður sínum og
stjúpu og vann að búinu eins og aðrir
unglingar gerðu á þeim tíma. Síðar
brá faðir hans búi og fjölskyldan
flutti á mölina eins og kallað var.
Ingunn systir Guðmundar bjó þá á
Ísafirði og var hann þar fyrsta árið,
en flutti svo til Reykjavíkur. Hann
vann fyrst ýmsa vinnu en gerðist
fljótlega leigubílstjóri og starfaði við
það langt fram á áttræðisaldur.
Stuttu eftir að Guðmundur kom
suður fór hann að byggja hús í
Kleppsholti, við Kambsveg. Það
gerði hann að mestu leyti í frístund-
um sínum, einn eða í vinnuskiptum
við aðra. Þetta hús varð eins konar
„stórfjölskylduhús“ og þar bjó Guð-
mundur þangað til hann kvæntist og
flutti í Kópavog. Guðmundur var
hæglátur maður og traustur og góð-
ur vinur vina sinna. Hann var prýði-
lega greindur, launkíminn og sagði
vel frá. Og hann var fjölskyldu og
vinum einatt hjálparhella þegar á
þurfti að halda. Guðmundur tók ekki
opinberan þátt í stjórnmálum en var
róttækur í skoðunum, verkalýðs-
sinni og herstöðvaandstæðingur.
Ég man vel eftir „Guðmundi
hennar Gunnhildar vinkonu
mömmu“ frá því að ég var barn, en
eiginlega kynntist ég honum ekki að
ráði fyrr en ég var 23ja ára og bjó
eitt ár í sama húsi og þau í Kópavogi,
en þá varð okkur líka fljótt vel til
vina og hefur vináttan við þau hjón
haldist æ síðan.
Guðmundur eltist vel, var hraust-
ur og hélt fullu minni og andlegu
þreki fram á síðustu ár. En seinasta
árið varð honum erfitt og nú er hann
allur. Það er við hæfi að kveðja Guð-
mund Gunnlaugsson að leiðarlokum
með vísu eftir annan góðan vinstri-
mann, Guðmund Böðvarsson.
Sumardagsins ýrð og frið
dreymi þig, og sólskinið
langt frá hörmum,
langt frá öllum hörmum.
Gunnhildi vinkonu minni og fjöl-
skyldu þeirra Guðmundar sendi ég
samúðarkveðjur.
Helga K. Einarsdóttir.
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: Í sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. Í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins til-
tekna skilafrests.
Skilafrestur minningargreina