Morgunblaðið - 14.10.2001, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 14. OKTÓBER 2001 41
óbilandi elja, dugnaður, útsjónarsemi
og mat á hverju bjargað yrði fannst
mér á stundum líkjast austri úr bát
um 2 m undir vatnsyfirborði. Bjart-
sýni hans og von á þeim tíma hefur æ
síðan vakið hjá mér aðdáun og til-
raunir annarra til að upphefja sig á
hnútum í Hrein vin minn um það leyti
hafa alltaf sviðið mér sárt.
Ég veit að allt var það unnið af heil-
um hug og djúpu þakklæti Hreins til
samtakanna, sem hann í einlægni
unni.
Hreinn var ákaflega blátt áfram og
dró fólk ekki í neina dilka.
Ég gleymi aldrei þegar við vorum í
London í janúar ’87 í slyddu og köld-
um raka. Á hraðleið okkar gegnum
bæinn bað ég hann staldra því mig
langaði að skoða Rolls Royce bíla.
Þar var í miðju einn alhvítur blæju-
bíll, innan sem utan, leður og allt.
Snarlega sneri starfsmaður sér að
mér og ég spurði í þaula enda bíla-
dellumaður lengi. Annar sneri sér að
Hreini, sem stóð álengdar og hvað
mér þótti það tært og líkt vini mínum,
praktíska Íslendingnum, þegar hann
spurði í einlægni; „Og hvað eyðir nú
svona bíll á hundraðið?“ Allt vildi
hann leggja til betri vegar og ógleym-
anlegt er mér þá ég dró hann á kvöld-
sýningu á langa, listræna, hæga bíó-
mynd í sömu ferð. Fljótlega eftir að
filman skreytti tjaldið varð ég var við
að Hreinn svaf vært og gerði út alla
mynd með örfáum undantekningum.
Að lokinni sýningu hældi ég mynd-
inni og Hreinn gaf þetta ógleyman-
lega svar: „Já veistu, ég FANN það!“
Vertu sæll, kæri vin.
Þakka samfylgd og bið þér Guðs
blessunar og huggunar til þinna nán-
ustu.
Hreinn er alltaf í mínum huga
drengur góður.
Pjetur Þ. Maack.
Okkur starfsfólkið í Hvaleyrar-
skóla setti hljóð sl. mánudag er við
heyrðum af andláti Hreins Garðars-
sonar. Hann hafði reyndar átt við erf-
ið veikindi að stríða í nokkra mánuði,
en vonin um bata var ætíð til staðar.
Helga þráði ekkert heitar, því milli
þeirra hjóna var afar kærleiksríkur
strengur er batt þau saman bæði í
blíðu og stríðu.
Hreinn vann síðustu æviárin hjá
Hafnarfjarðarbæ, en hafði fyrir
skömmu látið af störfum fyrir aldurs
sakir. Þau hjónin voru búin að koma
sér vel fyrir í Vogunum og ætluðu að
verja þar saman notalegu ævikveldi í
bland við margbreytileika náttúru
Suðurnesjanna. En það fór á annan
veg og á Helga og öll ættmenni
Hreins nú um sárt að binda. Fjöl-
skyldan stækkaði mikið sl. sumar því
í hópinn bættust við tvö yndisleg afa-
og ömmubörn, sannkallaðir auga-
steinar, sem vonandi geta mildað
bæði sorgina og söknuðinn.
Við minnumst Hreins sem hátt-
prúðs heimsborgara er lagði ætíð
gott til málanna, var glaðvær og vildi
öllum vel. Þau hjónin voru höfðingjar
heim að sækja, en við gleðjumst yfir
ánægjulegri heimsókn til þeirra í
Miðkot í Þykkvabænum, þar sem þau
eiga notalegan hvíldar- og unaðsreit.
Við vitum að Helga okkar óskaði
þess svo sannarlega að hafa Hrein
sinn lengur sér við hlið, því hvað er
betra en að eiga góðan maka sem stoð
og styttu eftir langan og strangan
vinnudag, og einnig til að geta notið
með frístundanna. En æðri máttar-
völd gripu í taumana og þó erfitt sé
verðum við öll að reyna að sætta okk-
ur við þá ákvörðun þeirra. Um leið og
við þökkum Hreini fyrir samfylgdina,
óskum við honum Guðs blessunar á
hans vegum.
Megi okkur auðnast að styrkja
Helgu í sinni miklu sorg, en þótt bæði
sorgin og söknuðurinn hvíli yfir núna,
þá vonum við að það birti upp um síð-
ir. Innilegar samúðarkveðjur til þín
og allra þinna.
Fyrir hönd starfsfólks Hvaleyrar-
skóla,
Marsibil Ólafsdóttir,
aðstoðarskólastjóri.
Það var í sumar í yndislega fallegu
veðri sem við hittumst úti á Álftanesi
á heimili Líneyjar og Reynis, í glað-
værum hópi. Þá hvarflaði það ekki að
okkur að Hreinn væri á förum, úr
þessum heimi. Hreinn var hrókur alls
fagnaðar eins og að vanda. Skemmti
okkur með gullkornum og lét móðan
mása. Það var stutt í hláturinn hjá
Hreini og það var auðvelt að hlæja
með honum. Hann hlakkaði til að
flytja í nýja húsnæðið í Vogunum og
hafði gaman af að grínast að tilburð-
um sínum við tilvonandi flutninga.
Minningarnar um atburðina þyrl-
ast upp. Hann var einnmitt að gera
við gamla húsið, þegar hann varð fyr-
ir alvarlegu slysi. Þegar Helga færði
mér þessa dapurlegu frétt, sagði ég
við hana. Hreinn hefur fyrr orðið fyr-
ir áfalli og risið upp heill á húfi. Við
biðjum Guð um að hann megi fá
heilsu á ný. Stuttu seinna heyrði ég í
Helgu og þá fluttti hún mér þau gleði-
tíðindi að Hreinn væri allur að hress-
ast og trúðum við því svo sannarlega
að hann myndi ná sér aftur. En
Hreinn fékk hvert áfallið á fætur
öðru, en hristi þau jafnan af sér, en að
lokum sofnaði hann værum svefni eft-
ir mikla baráttu.
Helga mín, ég veit að þetta er mik-
ill missir fyrir þig og börnin ykkar, en
það er huggun harmi gegn hversu
góðar minningar þið eigið um góðan
vin og eiginmann, föður og afa. Þið
áttuð sannarlega góðar stundir sam-
an og það var gaman að sjá hvað þið
áttuð margt sameiginlegt. Við eigum
góðar minningar úr Þykkvabænum.
Ég sé Hrein fyrir mér svo glaðan
og kátan þegar hann var að segja
okkur frá kaupunum á húsinu. Gleðin
skein út úr hverjum drætti. Þetta var
ykkar Paradís. Það var virkilega
ánægjulegt að fá að samgleðjast með
ykkur. Þarna áttu þið ykkar góðu
stundir úti í náttúrunni, í burtu frá
öllum erlinum í bænum og þarna
undu þið í friði og ró. Börnin og
barnabörnin flykktust í kringum ykk-
ur og færðu ykkur gleði.
Já við eigum margar góðar minn-
ingar um Hrein. Mér er það mjög eft-
irminnilegt í sjötugsafmælinu hans,
þegar hann reytti af sér brandarana.
Ég get enn hlegið með honum og ég
veit að minningin um hann mun lifa í
huga okkar, um góðan dreng og góð-
an vin.
Helga, börn, tengdabörn, barna-
börn og barnabarnabörn. Guð blessi
ykkur og huggi og gefi ykkur frið.
Sigríður Einarsdóttir og
Sigurður Friðfinnsson.
Við vinirnir viljum í örfáum orðum
minnast góðs vinar okkar Hreins
Garðarssonar og þakka þær sam-
verustundir sem við áttum með hon-
um í gegnum tíðina.
Það eru margar minningar um
Hrein sem koma upp í hugann þegar
við hugsum til baka og sér í lagi til
þess tíma þegar við vorum unglingar
og fastagestir á heimili Helgu og
Hreins. Hreinn var alltaf afar áhuga-
samur um það sem við strákarnir vor-
um að eiga við, hvort sem það voru
skemmtanir, körfubolti eða alvarlegri
málefni. Sér í lagi var hann áhuga-
samur um ferðalög og hvatti okkur til
að fara og sjá heiminn. Hann var oft á
tíðum eins og einn af okkur strákun-
um og oft átti hann það til að skella
fram einhverri skemmtilegri sögu
eða slá á létta strengi, en á sama tíma
var hann lærifaðir og átti til handa
okkur heilræði. Hreinn var vel að sér
í sögu 20. aldarinnar og hafði frá
mörgu skemmtilegu að segja, ekki
síst ef umæðan snerist um seinni
heimstyrjöldina eða kalda stríðið.
Hreinn var gangandi alfræðiorðabók
um bíómyndir, það var ekki komið að
tómum kofanum þar enda var hann
bíóstjóri á Akureyri á sínum yngri ár-
um. Hann hafði alltaf gaman af því að
fara með okkur strákunum í bíó og
alltaf var það Hreinn sem bauð okkur
með stæl.
Hreinn var höfðingi heim að sækja
og sælkeri mikill. Hann hafði gaman
af því að bjóða fólki til góðrar veislu
og nutum við vinir því oft góðs af
eldamennsku hans og Helgu. Þó sam-
skipti okkar við Hrein hafi verið held-
ur minni í seinni tíð eftir að við vorum
sjálfir komnir með fjölskyldur, þá var
hann alltaf jafn ánægður og hress
þegar hann heyrði í okkur hljóðið og
áhugasamur um hvað við vorum að
gera.
Með Hreini er genginn góður vin-
ur. Hafðu þökk fyrir allar stundirnar.
Guð blessi minningu þína.
Megi Guð leggja líknandi hönd yfir
fjölskyldu þína, Helgu, Friffa, Elínu
og aðra ástvini.
Jón Þór, Bogi og Sigurgeir.
Í dag kveðjum við Hrein Garðars-
son vin okkar og fyrrum samstarfs-
félaga.
Á síðustu starfsárum sínum vann
Hreinn hjá Hafnarfjarðarbæ sem
innkaupafulltrúi og var jafnframt í
forsvari fyrir leiguíbúðum bæjarins. Í
byrjun árs 1999 kom hann til sam-
starfs við okkur á Húsnæðisskrif-
stofu Hafnarfjarðar þegar leiguíbúð-
irnar voru sameinaðar félagslega
húsnæðiskerfinu. Störfum sínum
sinnti hann af áhuga og eljusemi og
gerði ekki síður kröfur til sjálfs sín en
annarra.
Á vordögum síðastliðins árs þegar
hann lét af störfum fyrir aldurs sakir
fundum við að það togaðist á hjá hon-
um eftirsjá vegna þeirra starfa sem
hann hafði annast og borið ábyrgð á
og tilhlökkun að geta nú haft meiri
tíma fyrir áhugamál sín og notið þess
að dvelja lengur en áður á sælureit
þeim sem hann hafði búið sér og fjöl-
skyldu sinni austur í Þykkvabæ. Þótt
daglegri vinnuskyldu væri lokið leit
hann við í kaffi og spurðist fyrir um
hvernig gengi á gamla vinnustaðnum
og sagði okkur af sínum högum.
Okkur er það minnisstætt, þegar
hann kom í heimsókn í byrjun síðasta
sumars og sagði frá því hvað hann
væri að fást við, hversu hress og full-
ur tilhlökkunar hann var að takast á
við þau verkefni sem framundan
voru. En skjótt skipast veður í lofti,
komið er að leiðarlokum. Við varð-
veitum minningu um góðan dreng
sem genginn er.
Við sendum Helgu eiginkonu hans,
börnum þeirra og öðrum aðstandend-
um innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Hreins Garð-
arssonar.
Guðbjörn, Guðmunda,
Guðmundur og Guðrún.
Fallinn er frá góður vinur og sam-
starfsmaður til margra ára. Kynni
okkar Hreins urðu á vordögum 1982
þegar hann hóf störf sem skrifstofu-
stjóri hjá Samtökum áhugafólks um
áfengisvandamálið. Góð vinátta tókst
strax á milli okkar Hreins sem hélst
ætíð síðan. Hreinn starfaði hjá SÁÁ
frá 1982-1989 en starfaði síðan hjá
Hafnafjarðarbæ frá 1991 þar til hann
lét af störfum fyrir tveimur árum.
Hreinn hafði fjölbreyttan starfs-
feril að baki þegar hann hóf störf hjá
SÁÁ og kom víðtæk reynsla hans
ásamt lipurð og tillitssemi í mannleg-
um samskiptum að góðu gagni í störf-
um fyrir samtökin. Hreinn var af-
skaplega velviljaður maður, vildi allt
leysa og öllum hjálpa ef hann greindi
einhvern möguleika til þess. Hann
átti auðvelt með að umgangast fólk,
gefa af sér og rækta jákvæðni og
bjartsýni í umhverfi sínu. Hann var
ávallt hrókur alls fagnaðar, glaðvær
og jákvæður. Það var gott að vera í
návist hans.
Hreinn var sérstaklega óeigin-
gjarn og ósérhlífinn í öllu sem hann
tók sér fyrir hendur. Skipti ekki máli
hvort í hlut átti heimili, vinna eða ým-
is tómstundaiðja. Dugnaði hans var
viðbrugðið, hvort sem hann vann að
eigin málum eða annarra. Hreinn var
mikill fjölskyldumaður og lét sér
mjög annt um Helgu eiginkonu sína,
sem var hinn styrki bakhjarl í lífi
hans og börnin sín, þau Friðfinn
Valdimar og Önnu.
Utan vinnutíma áttum við Hreinn
saman margar ánægjustundir.
Hreinn var mjög fróður um menn og
málefni, enda tekið þátt í margvísleg-
um atvinnurekstri og kynnst mörg-
um. Það var gaman að hluta á Hrein
þegar hann sagði frá ýmsum ævintýr-
um sem á daga hans dreif og hann var
óspar á að gera létt grín að sjálfum
sér þegar honum fannst það eiga við.
Nú er Hreinn vinur minn allur. Að
leiðarlokum er mér efst í huga þakk-
læti fyrir að hafa eignast vináttu hans
og fjölskyldunnar. Ég þakka honum
samstarfið og samveruna. Blessuð sé
minning hans.
Helgu, konu hans, og fjölskyldu
hans allri sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson.

 

   


 
 
      

 

 
  

  
 
 !"#!$

 


 

!
 %&'' 
'(
%&''   

  #  )%&'' 

 *# +%&'' 
 (
%&''  ,-(  
(../$


 
    


   

  
  
 



 







 !






 


 
  ! "
#$

%   "#!  
$ 
% 
  &&

$ 

'& (
%!
 $ % 
) &&


$ 

'&
 $
$ 
%  #*& &%+

'&
&,&
'$
&$#,&


 
        
              
  
 

     
!
  " # $  %&  '  ( 

    
!" !#
 $ %     
#& ' !"  
 !#  &!" $
() !# *#$ $ $+  ,-.   
 " *#$ $

 
 
  
   

  
      

 

 
    
    





   
 !
     
   " # 
 $% " #&'    ! (& 
)     )&*
+*&'
, &    
       - * .'+&'
$$ $$$!

 

 
    

 


   
 
   

   



  
   





  


 
  !" " 
"# 
$ %
!" 
$ %

%&
$ " 
   ' %

  
 
$ % ( )& *+" " 

  
$ "  # 
+ &

 " (
$ %   % 
 ,% ,