Morgunblaðið - 12.02.2005, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. FEBRÚAR 2005 37
MINNINGAR
✝ Veronika Her-mannsdóttir
fæddist í Miðhúsum á
Hellissandi 23. júní
1918. Hún lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík laugardaginn 5.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Hermann Her-
mannsson, f. í Svefn-
eyjum á Breiða, f.
29.7. 1893, d. 7.11.
1979 og Ágústína
Ingibjörg Kristjáns-
dóttir, f. í Bjarna-
reyjum á Breiðafirði
5.8. 1892, d. 17.2. 1979. Systkini
Veroniku eru Arnbjörg, f. 22.9.
1919, Kristbjörg, f. 22.1. 1922, Her-
mann, f. 2.10. 1926, d. 22.2. 1997,
Kristinn Friðberg, f. 23.11. 1928, d.
30.7. 1995, Kristín, f. 11.8. 1930 og
Helga, f. 16.3. 1937.
Veronika giftist 13 júlí 1937
Lúðvík Júlíusi Albertssyni verslun-
armanni frá Súðavík, f. 13.7. 1912,
d. 8.8. 1987. Börn þeirra eru: 1)
Smári Jónas, f. 14.3. 1938, kvæntur
Auði Alexandersdóttir, f. 19.4.
1940. Börn þeirra eru a) Alexander
Kristinn, f. 18.7. 1960, kvæntur
Rósu Kristjánsdóttur, f. 8.7. 1960,
börn þeirra Kristján Friðrik, Ás-
geir, Auður og Ásdís Rós. b) Lúð-
vík Ver, f. 29.8. 1961, kvæntur
Önnu Þóru Böðvarsdóttur, f. 16.11.
1984. Sonur þeirra Smári Jónas. c)
Örn, f. 5.10. 1967, kvæntur Eddu
Gunnarsdóttur, f. 4.2. 1965, dætur
þeirra Ásta Jónína og Auður Alex-
andra. d) Hildigunnur, f. 7.2. 1969,
gift Árna Hermannssyni, f. 14.3.
1969, börn þeirra Hermann og
mundur Sigurðsson, f. 11.6. 1965,
börn þeirra Runólfur Grétar og
Sigríður Herdís. c) Hrönn Veron-
ika, f. 7.3. 1978, maki Jóhann
Freyr Jóhannsson, f. 20.12. 1978,
barn þeirra óskírt. 5) Ómar Vignir,
f. 3.3. 1948, kvæntur Arittu Kay
Wiggs, f. 8.8. 1941. Börn þeirra eru
Lísa Anne, f. 20.4. 1983 og Ari
Bent, f. 1.8. 1985. 6) Hermann, f.
3.4. 1953, maki Steinunn Erla
Árnadóttir, f. 13.2. 1954. Börn
þeirra eru: Eva Hlín, f. 6.12. 1979,
Elfa Björk, f. 24.1. 1983 og Lúðvík
Snær, f. 26.8. 1987. 7) Helga Ágúst-
ína, f. 4.5. 1960, maki Sigurjón
Jónsson, f. 12.1. 1956.
Veronika ólst upp hjá foreldrum
sínum í Miðhúsum á Hellissandi til
2 ára aldurs en fór þá í fóstur til
Helgu Jónsdóttur móðurömmu
sinnar og Jónasar Jónassonar sam-
býlismanns hennar. Þau bjuggu í
sama húsi og foreldrar hennar og
ólst upp hjá þeim sem þeirra dótt-
ir. 17 ára réði Veronika sig í vist til
hjónanna Sigríðar Thejll og Einars
Erlendssonar húsameistara, sem
bjuggu í Skólastræti 5b í Reykjavík
og var þar í 2 ár. Veronika og Lúð-
vík byggðu húsið Svalbarða á Hell-
issandi árið 1938 þar sem þau
stofnuðu sitt heimili og bjuggu æ
síðan. Eftir að Lúðvík lést bjó hún
þar ein til ársins 1999 að hún fór að
Hrafnistu í Reykjavík. Veronika
helgaði sig húsmóðurstörfum alla
tíð. Hún annaðist fóstra sinn Jónas
síðustu tuttugu ára æfi hans.
Veronika og Lúðvík voru stofn-
félagar UMF. Reynis á Hellissandi
og voru heiðursfélagar þess. Ver-
onika starfaði lengi í kvenfélagi
Hellissands og er heiðursfélagi
þess. Eftir að börnin voru uppkom-
in fór hún um tíma út á vinnumark-
aðinn og vann þá í fiskvinnu.
Útför Veroniku fer fram frá
Ingjaldshólskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Hrafnhildur. 2) Þórdís
Berta, f. 25.9. 1940,
gift Björgvin Ólafs-
syni, f. 4.8. 1924. Börn
þeirra eru: a) Lúðvík,
f. 4.7. 1960, kvæntur
Þóru Jóhönnu Hjalta-
dóttur, f. 10.6. 1963,
synir þeirra Börn
Bergur Logi og Egill.
b) Íris Sigurlaug, f.
14.2. 1963, maki Guð-
jón Guðmundsson, f.
13.11. 1963, börn
þeirra Björgvin Már
og Silja Dís. c) Björg-
vin Þór, f. 27.6. 1972,
maki Alda Sveinsdóttir, f. 23.4.
1972, dóttir þeirra Þórhildur. 3)
Lúðvík, f. 6.3. 1943, kvæntur Stein-
unni Jónu Kristófersdóttur, f. 16.7.
1945. Börn þeirra eru: A) Valgarð-
ur Viðar, f. 30.5. 1964, kvæntur
Bergþóru Jónu Steingrímsdóttur,
f. 18.2. 1964, börn þeirra a) Stein-
grímur Jón, kvæntur Berglindi
Ósk, b) Vaka Hildur sambýlismað-
ur Viktor Björn Óskarsson, dóttir
hennar Viktoría Tea. c) Valdís
Jóna. B) Guðmunda Arna, f. 7.11.
1969. C) Lúðvík, f. 14.1. 1972, sam-
býliskona Pála Kristín Bergsveins-
dóttir, f. 6.12. 1974, sonur þeirra
Ívar Örn. D) Guðbrandur Elí, f.
20.2. 1979, sambýliskona Fouzia
Bouhbouh, f. 10.10. 1973, sonur
þeirra Elías Elí. 4) Sigríður, f.
11.10. 1944, gift Runólfi Grétar
Þórðarsyni, f. 23.5. 1942. Börn
þeirra eru: a) Þórður Ingimar, f.
7.2. 1965, kvæntur Áslaugu Sig-
valdadóttur, f. 10.3. 1965, dætur
þeirra Silja Ósk, Sólrún og Helga.
b) Unnur, f. 12.8. 1967, maki Guð-
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast móður minnar og þá um
leið pabba, því þau voru órjúfanleg
heild í 50 ár, samband þeirra var ein-
stakt og einkenndist af virðingu, ást
og hlýju. Það er mikil gæfa að eiga
góða foreldra. Ég var yngst af sjö
systkinum, svo mamma og pabbi
höfðu oft nægan tíma fyrir mig, enda
fór ég ekki varhluta af ást og um-
hyggju. Mamma var yndisleg kona,
hlý, glöð, dugleg og kraftmikil.
Hennar áhugamál voru mörg en fjöl-
skyldan var ævinlega í fyrirrúmi,
enda hópurinn stór og barnalán
þeirra hjóna mikið. Mamma var alla
tíð hraust og naut lífsins til efri ára.
Minningar mínar um þau eru ótal
margar. Mamma elskaði sína heima-
byggð og þau nutu þess að fara í bíl-
túra út í náttúruna undir jökli, með
mig. Við fjárbúskapinn sem þau
héldu lét hún sitt ekki eftir liggja.
Vinnudagur þeirra hjóna var oft
langur og verkaskipting skýr. Pabbi
vann úti en mamma var húsmóðir af
lífi og sál, saumaði, bakaði og prjón-
aði. Mamma var ótrúleg félagsvera
og leið henni ætíð best með allan
hópinn í kringum sig. Gestrisni
þeirra var mikil og oft var mann-
margt á heimilinu.
Samband okkar mæðgnanna var
náið. Við hittumst og töluðum saman
daglega og eyddum saman jóla- og
sumarfríum. Eftir að pabbi dó tókst
mamma á við lífið af einstöku hug-
rekki, þrátt fyrir að augljóst væri
hvað hún saknaði hans mikið. Það er
nokkur huggun í að vita að þau séu
sameinuð á ný og að hennar bíði
margar góðar sálir hinumegin.
Mig langar að þakka móður minni
allar góðu stundirnar sem við áttum
saman og allt það mikla sem hún
gerði fyrir mig. Guð blessi þig móðir
mín og hvíldu í guðs friði. Allar góðu
minningarnar geymi ég í hjarta
mínu og veit að þú vakir yfir okkur
öllum áfram. Þín móðurást var óbil-
andi.
Ástarkveðjur.
Þín dóttir
Helga Ágústína.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Þegar ég hugsa um þessar ljóð-
línur úr 23. Davíðssálmi finnst mér
ég sjá fyrir mér tengdaforeldra
mína, grænar grundir, fögur blóma-
beð og streymandi læki, þar sem þau
leiðast hönd í hönd með bros á vör og
blik í augum. Þau eru aftur ung, létt
á fæti og glöð. Þannig held ég að
hann hafi tekið á móti henni og
þeirra samvera sé nú fullkomnuð.
Ég minnist þess er ég kom fyrst á
heimili þeirra ung að árum með
Smára, elsta syni þeirra, hve inni-
lega og ljúfmannlega þau tóku á
móti mér. Hann með sinni fáguðu og
ljúfu framkomu og hún með sínu
stóra móðurhjarta sem alltaf var
tilbúið að breiða sína móðurvængi
yfir börnin sín og þá sem tilheyrðu
þeim.
Veronika var af þeirri kynslóð
sem ólst upp og byrjaði sinn búskap
á fyrrihluta síðustu aldar við allt aðr-
ar aðstæður en nú tíðkast. Sparsemi
og nýtni urðu að vera í fyrirrúmi.
Það þótti gott að hafa eina kú í fjósi
og nokkrar kindur. Prjóna og sauma
á börnin, jafnvel upp úr gömlum flík-
um. Allt þetta fórst henni vel úr
hendi.
Minningarnar eru margar eftir
langa samfylgd þessarar góðu „vin-
konu“ eins og hún nefndi mig svo oft.
Henni á ég svo margt að þakka. Öll
aðstoð hennar með börnin þegar þau
voru lítil. Allir kaffisoparnir í eldhús-
inu hennar, spjallið um daginn og
veginn, félagsmál og því um líkt.
Áhuginn þegar hún sýndi mér það
nýjasta sem var að gerast hjá henni í
handavinnu eða blómarækt. Þá
minnist ég allra berjaferðanna með
krakkana með okkur, Alla, Lúlla og
Helgu Stínu. Heyskaparins fram í
Hraunskarði þegar Lúðvík hafði
tekið sér sumarfrí og slegið túnflat-
irnar. Í minningunni er alltaf sól og
þurrkur, og við, þú og ég Veija mín,
stormuðum með krakkana í vögnum
og kerrum, eftir að Örn og Hildi-
gunnur bættust í hópinn,til Lúðvík
með kaffi og meðlæti. Síðan tókum
við til við að rifja heyið allt upp á
gamla mátann. Það var auðvitað
heilmikið puð en kindurnar, sem þið
voruð svo lengi dugleg að vera með,
þurftu forða til vetrarins. Það var
líka gaman fyrir börnin að alast upp
við að umgangast kindurnar, ekki
síst sauðburðinn á vorin. Í dag skil
ég varla hvernig hægt var að sam-
ræma áhugann fyrir því að hafa
blómagarð og kindur allt á sama
blettinum umhverfis húsið. Það voru
ekki margir með fallegri blómagarð
á þeim tíma.
Börnin okkar áttu alltaf auðsótt
athvarf hjá ykkur hjónum ef okkur
lá á. Ekki þótti þeim heldur leiðin-
legt að fá að gista hjá ömmu og afa á
Svalbarða. Það var nokkuð víst að afi
og amma myndu spila við þau á
kvöldin og að fara í rúmið fengi smá
frest.
Svo voru það öll jólaboðin. Alltaf
sömu góðu siðirnir sem þú hélst við
þótt þú værir orðin ein. Þess er ljúft
að minnast að hjálparhellan þín, hún
Helga Stína, kom alltaf heim til þín á
jólum meðan heilsan leyfði þér að
vera heima og halda jól með þínu
fólki.
Gestrisnin var þér svo sannarlega
í blóð borin og lá nærri að þú vildir
ekki fara frá húsi af ótta við að missa
af gestum. Elska þín á heimahög-
unum var mikil þar sem þú varst
fædd og uppalin og bjóst allan þinn
búskap. Því var það erfitt þegar
heilsan bilaði að þurfa að flytja burtu
en heimilið þitt stóð óhreyft að Sval-
barða þar sem hugurinn dvaldi ætíð
og með aðstoð þinna nánustu naustu
dvalar þar um tíma á hverju sumri,
þótt annan tíma dveldir þú og þægir
umönnun að Hrafnistu í Reykjavík.
Elsku tengdamamma hafðu þökk
fyrir allan kærleik þinn og vináttu.
Guð geymi þig og blessi .
Auður.
Elsku amma.
Það er með söknuði sem þetta er
skrifað og allar minningarnar
streyma fram. Það er orðið langt síð-
an að við vorum með þér á Sval-
barða. En tíminn er afstæður og
ekki líður sá dagur sem okkur verð-
ur ekki hugsað til þín og þá erum við
með þér á Svalbarða.
Að koma til þín og afa á okkar
yngri árum var eins og að komast í
ævintýraheim, kindurnar, hænurn-
ar, lækurinn, fjaran, krabbaveiðar
og krossavíkin, þar gátu nú sumir
gleymt sér.
Ávallt þegar við komum til ykkar
fengum við hlýjar móttökur, inni
beið eldrauður rjúkandi rabbabara-
grautur, sá besti í heimi, súkku-
laðikaka inn í búri og spjall við eld-
húsborðið. Brjóstsykursdollan átti
sinn stað inn í eldhússkáp og ekki
má gleyma skápnum með öllum
þjóðbúningadúkkunum sem var allt-
af jafnspennandi. Þú hafðir alltaf
tíma fyrir okkur og spilaðir með
okkur langt fram eftir kvöldi og
hlóst dátt þínum smitandi hlátri og
brostir þínu yndislega brosi og
skemmtir þér greinilega vel með
okkur krökkunum, þú varst yfirleitt
síðust að standa upp frá spilaborð-
inu.
En amma, þú varst stærsta æv-
intýrið og þinn persónuleiki var okk-
ar fjársjóður. Með vinarþeli, húmor,
innsæi og umhyggju í fari þínu
mætti maður vin og jafningja.
Sama viðmót fengu makar okkar
og börn, þú komst fram við þau af
ástúð og virðingu, áttir greiða leið að
hjarta þeirra og hefur verið þar
ávallt síðan.
Það var alltaf erfitt að kveðja þig
því þú vildir alltaf hafa okkur aðeins
lengur, það er líka erfitt að kveðja
þig núna, en við getum huggað okk-
ur við það að nú ert þú hjá afa.
Bæði bros og tár, ... en svona er nú
lífið.
Hvíl í friði elsku amma.
Þínir vinir
Þórður Ingimar og Áslaug,
Unnur og Guðmundur, Hrönn
Veronika og Jóhann Freyr, og
langömmubörn.
Elsku amma mín. Nú hefur þú
lokið lífsgöngu þinni og fengið hvíld-
ina.
Á þessari stundu hugsa ég um all-
ar góðu stundirnar sem við áttum
saman.
Minningarnar um ferðirnar vestur
á Svalbarða til ömmu og afa eru mér
kærar. Oft var ég hjá þeim um
páskana, kvöldstundirnar voru
ánægjulegar þar sem mikið var spil-
að og spjallað saman. Sumrin hjá
þeim voru ógleymanlega skemmti-
leg, nefni ég þá helst heyskapinn.
Seinni part sumars fórum við oft í
berjaferðir sem eru mér mjög eft-
irminnilegar og á haustin var stund-
um farið í réttirnar.
Amma og mamma höfðu alla tíð
verið mjög samrýndar. Eftir að
amma fór á elliheimilið naut hún
mikils og góðs stuðnings frá móður
minni. Hún tók ömmu stundum heim
meðan hægt var og hlúði að henni.
Oftar en ekki náði fjölskyldan að
sameinast á heimili móður minnar
þegar amma var þar í heimsókn og
naut hún þess mjög með okkur.
Fyrir nokkrum dögum sat ég við
sjúkrabeð hennar ásamt móður
minni og var þá mjög af henni dreg-
ið. Ég tók í hönd hennar og reyndi að
tala við hana, en hún svaraði mér
með brosi í örskamma stund. Þetta
voru síðustu stundirnar með ömmu í
lifanda lífi.
Elsku amma, ég kveð þig nú.
Ég veit að að þú átt vísan stað í
ríki guðs ásamt afa. Ég sakna þín
sárt og þakka fyrir þá ástúð og hlýju
sem þú hefur gefið mér.
Guð blessi minningu þína.
Íris Sigurlaug Björgvinsdóttir.
Elsku amma á Svalbarða, eins og
ég kallaði þig alltaf. Þá hefur þú
fengið hvíldina. Þú ert komin til afa,
sem þú saknaðir svo mikið. Komin
heim á Svalbarða, á hólinn þinn,
nafla alheimsins, eins og við sögðum
svo oft, og hlógum báðar.
Æska mín, heima fyrir vestan, er
samtvinnuð ykkur afa. Við áttum svo
margar stundir saman. Þú varst
mikil ungamamma, breiddir faðm
þinn yfir okkur og lést okkur finna
hvað þér þótti vænt um okkur og þú
vildir fylgjast með öllu sem á daga
okkar dreif.
Það var ósjaldan sem við systkinin
vorum hjá ykkur afa, til lengri eða
skemmri tíma, þegar foreldrarnir
brugðu sér suður eða til útlanda. Þið
afi nutuð þess að hafa okkur. Þér
fannst alltaf gaman að hafa líf og fjör
í kringum þig. Ef enginn eða „of fá-
ir“ litu inn í kaffi hjá þér, þá hrein-
lega sóttir þú fólk inn af götunni og
bauðst því inn. Það var alltaf pláss í
eldhúsinu á Svalbarða og „nóg-nóg“
í ísskápnum.
Margs er að minnast. Öll spila-
kvöldin með þér og afa við eldhús-
borðið þar sem við spiluðum oftast
kana eða Svarta-Pétur. Allir Hraun-
prýðisrúntarnir. Beruvíkuferðirnar
þar sem við kíktum á rollurnar, hey-
skapurinn á sumrin og ekki síst jóla-
boðin, þar sem alltaf var nóg pláss
við borðið sama hversu margir voru í
litlu stofunni. Jólasveinar litu iðu-
lega við og enduðu boðin alltaf á því
að afi settist við orgelið og við sung-
um Heims um ból. Plássið og hjarta-
hlýjan á Svalbarða var ótakmörkuð.
Aldrei kom maður til þín öðruvísi en
að einhverju væri stungið upp í
mann.
Hugur þinn var heldur betur hjá
mér og minni litlu fjölskyldu fyrir
tæpum átta árum þegar við lentum í
alvarlegu bílslysi. Það voru ófá sím-
tölin sem þú áttir á Einarsstaði til að
láta biðja fyrir okkur og síðan öll
umhyggjan í okkar garð. Þú vildir
fylgjast vel með líðan okkar. Alla tíð
síðan hefur þú spurt mig í hvert sinn
sem við hittumst hvernig ég hafi
það.
Elsku amma við eigum öll eftir að
sakna þín.
Þú varst yndisleg amma og lang-
amma, alveg eins og ömmur eiga að
vera, bústinn með svuntu, prjónaðir,
áttir nammi í skápnum og hafðir
óendanlega stóran og hlýjan faðm.
Hafðu þökk fyrir allt sem þú gerð-
ir fyrir mig og mína í gegnum árin.
Hvíl í friði.
Hildigunnur Smáradóttir.
Látin er elskuleg frænka mín
Veronika Hermannsdóttir. Ég
minnist hennar fyrst og fremst með
þakklæti og gleði í huga. Hún var
glaðleg og hlý kona og afskaplega
mikill mannvinur.
Ég hélt mikið upp á Veiju frænku.
Hún kvaddi mann alltaf innilega,
kyssti og faðmaði. Ég man svo vel
hvað faðmur hennar var hlýr og gott
að leggja höfuðið að brjósti hennar
og hjúfra sig þar um stund.
Við Veija urðum miklar vinkonur
þegar ég var enn í grunnskóla. Hús-
ið hennar stóð við hliðina á skólan-
um. Um 10-11 ára aldur fór ég að
venja komur mínar til hennar í
morgunkaffi, meðan aðrir nemendur
borðuðu nestið sitt í skólanum.
Frænka hitaði kaffi fyrir okkur og
smurði brauð iðulega með kæfu því
það var uppáhaldið mitt. Ef kalt var í
veðri sagði hún mér að fara upp í
rúm og hlýja mér undir sænginni
hennar á meðan hún hefði til kaffið.
Þessar stundir voru mér ómetanleg-
ar. Mér fannst ég mikils metin að
frænka mín sem er 46 árum eldri en
ég talaði ætíð við mig sem jafningja.
Ég hélt þessum sið á meðan ég var í
grunnskóla á Hellissandi. Við minn-
stust oft á þessar stundir okkar í
seinni tíð er við hittumst.
Þegar foreldrar mínir fóru til
Reykjavíkur kom fyrir að ég fékk að
vera í fóstri hjá Veiju og Lúðvíki
manninum hennar. Það fannst mér
gaman. Það var nefnilega líf og fjör á
Svalbarða því að hún frænka mín var
afar mannblendin manneskja þar
sem margir komu við í heimsókn.
Húsið hennar Svalbarði var svolítið
ævintýralegt. Það var gamalt og lít-
ið, fullt af fallegum hlutum og blóm-
um og svo marraði í gólfinu þegar
maður gekk um.
Veija móðursystir mín á sérstakan
stað í hjarta mínu. Ég sé hana fyrir
mér á tröppunum á Svalbarða að
kveðja gesti með bros á vör, hnar-
reist með þykka rauða hárið sitt og
fallegu brúnu augun.
Ég þakka guði fyrir að hafa leyst
frænku mína frá þrautum sínum og
megi hún hvíla í friði. Við sem kynnt-
umst henni og fengum að njóta ná-
vistar hennar erum ríkari manneskj-
ur fyrir vikið. Ég vil votta börnum,
tengdabörnum og barnabörnum
hennar mína samúð.
Sæunn Sævarsdóttir.
VERONIKA
HERMANNSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Veroniku Hermannsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Ólöf
Markúsdóttir.