Morgunblaðið - 12.02.2005, Blaðsíða 40

40 LAUGARDAGUR 12. FEBRÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ingimar Ingi-mundarson var
fæddur að Garðstöð-
um í Garði 15. júli
1926. Hann lést á
Hjúkrunarheimilinu
Garðvangi 2. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Jónína
Guðmundsdóttir og
Ingimundur Guð-
jónsson. Hann ólst
upp að Garðstöðum
ásamt sex eldri
systkinum, Þórunni,
Halldóri, Guðmundi,
Valgerði, Björgvini
og Guðna.
Hinn 15. desember 1951 kvænt-
ist Ingimar eftirlifandi eiginkonu
sinni Margréti Jónsdóttur frá
Stapakoti, f. 29. nóv. 1927. Börn
þeirra eru 1) Guðni, f. 10. des.
1946, kvæntur Magneu Erlu Otte-
sen, f. 5. ágúst 1949. Þeirra börn
eru: 1a) Harpa (f. 1975), eigin-
maður Birgir Briem (f. 1975),
dætur þeirra eru Klara (f. 1997)
og Saga (f. 2000). 1b) Haukur Ingi
(f. 1978), unnusta
Ragnhildur Stein-
unn Jónsdóttir (f.
1981). 1c) Margrét
Erla (f. 1987) 2) Lis-
beth Th. f. 9. júní
1961, eiginmaður
Guðmundur Magn-
ússon, f. 13. ágúst
1966. Börn þeirra
eru: 2a) Una Dögg
(f. 1986). 2b) Magnús
Ingi (f. 1992). 2c)
Unnur María (f.
1996).
Ingimar starfaði á
sínum yngri árum
við sjómennsku og um árabil í
vélsmiðju Björns Magnússonar.
Frá ársbyrjun 1968 og allt til
starfsloka 1996 starfaði hann hjá
varnarliðinu á Keflavíkurflug-
velli. Samhliða starfi sínu hjá
varnarliðinu sótti Ingimar um
tíma Garðsjóinn á trillu sinni
Hauki Inga KE.
Útför Ingimars verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Í dag kveð ég yndislegan föður
minn. Minningarnar um hann eru
svo dýrmætar og svo margar að
þær væru efni í heila bók.
Pabbi var einstaklega hlýr mað-
ur, hjálpfús og ósérhlífinn. Hann
var hlédrægur og vildi sem minnst
láta á sér bera, en alltaf reiðubúinn
að stökkva og hjálpa öðrum.
Leiðir okkar pabba lágu fyrst
saman fyrir tæpum fjörutíu og
fjórum árum síðan, þegar hann
gekk lítilli sex mánaða gamalli
frænku sinni í föðurstað. Það má
segja að þann daginn hafi ég dottið
í stóra lukkupottinn.
Við gerðum margt skemmtilegt
saman í gegnum árin, og minn-
isstæðar eru allar tjaldferðinar
sem við og mamma fórum í. Pabbi
var einstaklega fróður um landið
sitt, og því lengra sem ekið var því
ánægðari var hann. Alltaf þegar
maður þurfti að vita um nafn á
fjalli, vatni eða einhverri sveit
hringdi maður í hann og aldrei stóð
á svarinu. Pabbi var einstaklega
barngóður maður og nutu afabörn-
in hans góðmennsku hans og var
það aðdáunarvert að sjá hann með
þau sér við hlið að spjalla og fræða
þau um hina ýmsu hluti.
Síðustu tíu árin átti pabbi við
veikindi að stríða, barðist hann
áfram og aldrei kom til greina að
gefast upp. Hann og mamma voru
miklir vinir og samvinna þeirra í
veikindum hans var aðdáunarverð,
þrotlausar æfingar og daglegir
göngutúrar hvort sem var heima
eða á sjúkrahúsinu. Í mínum huga
eru þau algjörar hetjur.
Það er sárt að horfa á eftir
svona frábærum föður en ég er
viss um að núna líður honum vel og
það verður vel tekið á móti honum.
Elsku mamma, missir þinn er
mikill og vil ég biðja góðan Guð að
vaka yfir þér og gefa þér styrk í
þessari miklu sorg.
Lisbeth.
„Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú
ert glaður, og þú munt sjá, að að-
eins það, sem valdið hefur hryggð
þinni, gerir þig glaðan. Þegar þú
ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gleði
þín.“
(Kahlil Gibran)
Elsku Ingi minn. Nú er komið að
kveðjustund. Ekki grunaði Reykja-
víkurstúlkuna fyrir nær 35 árum,
þegar hún fluttist til Keflavíkur frá
höfuðborginni, að hún ætti eftir að
eignast slíkan vin sem þú varst.
Besti faðir, tengdafaðir og afi sem
hugsast gat. Þú varst vakinn og
sofinn yfir öllu sem viðkom okkur
fjölskyldunni í Smáratúni. Ég tala
nú ekki um forréttindi barna okkar
Guðna að fá að alast upp með þér
og henni Möggu þinni. Þú varst
alltaf tilbúinn að rétta hjálparhönd.
Allt sem þú gerðir var best og rétt-
ast í augum Hörpu, Hauks Inga og
Margrétar Erlu. Til var orðatiltæki
á heimilinu: ,,Hann afi Ingi sagði
það,“ og þar með var málið útrætt.
Elsku Ingi minn, einn mesti fjár-
sjóður í lífi mínu var að kynnast
þér. Minning þín verður alltaf í
hjarta mér.
Þín
Erla.
Elsku afi Ingi. Þegar ég hugsa
til baka um þá tíma sem við áttum
saman þá skjótast upp í huga mér
eintómar gleði- og hamingjustund-
ir. Samband okkar var einstakt og
vorum við mjög nánir alveg frá því
ég man fyrst eftir mér. Ég man
hvað ég var ánægður með að heita
í höfuðið á þér og ég bað því alltaf
um að eftirnafn mitt fylgdi með
þegar ég væri ávarpaður. Það sem
þú hefur gefið mér í mínu lífi er
ómetanlegt og dýrmætara en orð
fá lýst og allur heimsins auður
fengi keypt. Við systkinin vorum
ekki gömul þegar þið amma byrj-
uðuð að taka okkur með í útilegur í
appelsínugula tjaldvagninum ykk-
ar, og með tímanum urðu þær æv-
intýraferðir mýmargar og eftir-
minnilegar. Þú varst mikill
viskubrunnur og fræddir mig um
allt milli himins og jarðar. Í þess-
um ferðum kenndir þú mér meðal
annars að veiða og fræddir mig um
landið. Þú hafðir endanlausa þol-
inmæði þar sem ég stóð á milli
framsætanna á bílnum, togaði í
eyrnasnepilinn á þér og lét spurn-
ingarnar dynja yfir þig: „Afi, hvaða
fjall er þetta? Hvað heitir þessi á?
Hvað heitir þessi foss?“ o.s.frv. Þú
hafðir svör við öllum mínum spurn-
ingum. Þú gafst þér jafnvel tíma til
að stöðva bílinn og fara með mér
út til að kenna mér nákvæmlega
hvað öll fjöllin og jöklarnir hétu
sem ég sá út um bílrúðuna. Einnig
eru minnisstæðar eggjaleitirnar
sem við fórum í saman og allar
ferðirnar út á Garðskaga, þar sem
við gengum fjöruna og þú sagðir
mér sögur af því sem þið bræð-
urnir voruð að bralla á þessum
slóðum á þínum uppvaxtarárum.
Handlaginn varst þú með eindæm-
um, gerðir þann besta harðfisk
sem ég hef á ævinni smakkað og ef
eitthvað bilaði var farið með það til
þín og þú bjargaðir málunum, enda
sagði ég jafnan sem gutti „afi Ingi
getur það“ ef einhver var í vand-
ræðum með eitthvað. Á seinni ár-
um lífs þíns barðistu við líkamlega
fötlun í kjölfar heilablóðfalls með
alveg ótrúlegri jákvæðni, dugnaði
og æðruleysi. Mér þótti ofboðslega
vænt um að þú hringdir alltaf í mig
þegar þú gast og veitti það mér
ávallt mikla vellíðan að heyra rödd
þína og hlátur í gegnum símann.
Ég lít alveg óhemju mikið upp til
þín, afi minn, og þú ert að öllu leyti
mín fyrirmynd enda hafa fáir haft
jafn mikil áhrif í mínu lífi og þú.
Ég hef reynt að tileinka mér alla
þá góðu eiginleika sem þig prýddu
og ef ég kemst með tærnar sem þú
hafðir hælana, þá get ég kvatt
þetta líf sáttur. Alls staðar sem þú
komst fór af þér mjög gott orð,
enda hafðir þú einstaklega ljúfa og
góða nærveru. Þú getur verið stolt-
ur af veru þinni hér í þessu lífi, ég
veit ekki um neinn sem hefur gert
betur! Þú varst gull af manni. Ég
veit þér líður vel núna og veitir það
okkur sálarró á þessum sorgartím-
um. Einnig veit ég að þó líkami
þinn hafi gefist upp þá munt þú
verða áfram með okkur í anda um
ókomna tíð.
Þú veist að við munum sjá um að
veita ömmu þann stuðning og hlýju
sem þið hafið veitt okkur í gegnum
tíðina.
Þakka þér fyrir allt sem þú hef-
ur veitt mér og ég vona að ég geti
borið nafn þitt vel.
Þinn
Haukur Ingi.
Elsku afi Ingi. Takk fyrir öll frá-
bæru árin sem við áttum saman.
Minningin um yndislegan afa mun
lifa í hjarta okkar að eilífu.
Elsku afi, vonandi líður þér bet-
ur núna og biðjum við góðan guð
og englana að vaka yfir þér.
Elsku amma, Guð gefi þér styrk
í sorginni.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. E.)
Una Dögg, Magnús Ingi
og Unnur María.
Ég hef alltaf vitað að stærsti
vinningurinn í afa-útdrættinum
kom í minn hlut. Ég fann það vel
þegar ég braut bílskúrsrúðuna í
æsilegum fótboltaleik, þegar ég tók
Tarzanstökk á snúruna hennar
ömmu og beyglaði hana í spað og
þegar við Haukur Ingi rúlluðum
um húsið þitt á slagsmálaárunum
okkar. Ég gæti endalaust talið upp
eitthvað í þessum dúr, uppátæki
krakka sem reyna á þolrif fullorð-
inna – en aldrei þín. Þú varðst
aldrei reiður, alltaf bara góður og
skilningsríkur. Að eiga afa sem
setur barnabörnin sín skilyrðis-
laust í fyrsta sæti er fágætt, þú
gerðir það. Þú hugsaðir alltaf fyrst
og síðast um okkur. Þú varst líka
alltaf 100% í mínu liði og að vaxa
úr grasi með slíkan bandamann sér
við hlið er mér algerlega ómet-
anlegt. Þú varst sá eini sem stóðst
með mér þegar mig langaði í hund,
þegar ég vildi klifra upp á bíl-
skúrsþak eða vildi keyra bíl tíu ár-
um áður en ég náði löglegum bíl-
prófsaldri. Og alltaf gastu glatt
mig þegar lítill jólafýlupúki lenti ár
eftir ár í sömu gildrunni, að laum-
ast til að opna alla pakkana fyrir
aðfangadag. Ég man ekki eftir mér
án þín. Öll mín uppvaxtarár varst
þú í aðalhlutverki. Ekki nóg með
að ég væri alltaf heima hjá þér og
ömmu, heldur fórum við Haukur
Ingi í öll ferðalög með ykkur. Við
vorum eins og skuggarnir ykkar.
Bónbetri og greiðviknari mann hef
ég heldur aldrei kynnst. Þú hefur
örugglega skutlað mér milljón
sinnum, gefið eða lánað mér pen-
ing fyrir hverju sem er og gætt
barnanna minna svo eitthvað sé
nefnt. Hreinskilnin var líka eitt af
þínum aðalsmerkjum, þú sagðir
t.d. margoft við mig: „Harpa, það
fer þér miklu betur að vera í pilsi
en buxum.“
Þú varst líka svo ótrúlega klár
og handlaginn, varst sérfróður um
landið þitt og allir vissu að þú gast
lagað allt.
Og þótt líkaminn hafi verið far-
inn að gefa sig á síðustu árum, var
hugurinn eins og hjá unglambi –
þú mundir allt. Í veikindum þínum
kom viljastyrkur þinn og ósérhlífni
sterkar en nokkru sinni fram. Það
var aðdáunarvert að sjá hvernig
þið amma börðust saman sem ein
manneskja.
Alltaf þótti þér vænt um æsku-
slóðir þínar í Garðinum og það
voru margar ferðirnar farnar
þangað í gegnum tíðina, m.a. að
heimsækja Halla á Garðstaði,
Gvend á verkstæðið og Guðna í vit-
ann. Uppáhaldsstaðurinn þinn var
þó úti á Garðsjó, þú einn á trillunni
þinni að veiða – það þótti þér best.
Þér þótti heldur ekki leiðinlegt að
fara á Kentucky eða hlusta á uppá-
haldshljómsveitina þína, ABBA.
Þér til heiðurs mun ég fara reglu-
lega á Kentucky, í pilsi, hlustandi á
ABBA í bílnum á leiðinni.
Mín heitasta ósk á yngri árum
var að ég fengi að hafa þig hjá mér
þar til ég yrði fullorðin. Ég fékk
svo sannarlega ósk mína uppfyllta
og rúmlega það. Ég fullorðnaðist,
varð móðir og þú langafi. Stelp-
urnar mínar tóku algjöru ástfóstri
við þig og öfugt og ég er ólýs-
anlega glöð yfir því að þær hafi
fengið að kynnast þér. Í eigingirni
minni óskaði ég þess að þú yrðir
hjá mér að eilífu og ég þyrfti aldrei
að sleppa hendinni af þér og
kveðja þig. En þú varst orðinn
þreyttur og búin að gera miklu,
miklu meira en hægt var að ætlast
til af þér.
Elsku besti afi Ingi minn, ég á
ekki til nógu sterk orð til að þakka
þér fyrir að vera minn helsti
bandamaður, fyrirmynd og vinur.
En það sem huggar mig í sorginni
er að þú vissir alltaf að þú værir
uppáhaldið mitt. Milli okkar er
ekkert ósagt. Og þegar öllu er á
botninn hvolft þá var ég heppnust í
heimi. Er hægt að biðja um betri
uppskrift að afa en þann sem gerir
allt fyrir mann, skammar aldrei og
býr yfir yfirnáttúrulegri góð-
mennsku? Ég held ekki.
Þín
Harpa.
Til himins upp hann afi fór,
en ekkert þar hann sér.
Því gleraugunum gleymdi hann
í glugganum hjá mér.
Á himnum stúlka engin er
hjá afa, líkt og ég,
sem finni stafinn fyrir hann
og fylgi út á veg.
Og reistu stóra stigann upp
og styð við himininn.
Svo geng ég upp með gleraugun,
sem gleymdi hann afi minn.
(Þýð. Sig. Júl. Jóhannesson.)
Rita vil ég niður hvað hann afi
Ingi var mér kær. Hann gerði svo
mikið og margt fyrir mig, en því
miður get ég ekki skrifað það allt
hér.
Það sem mér er einna helst
minnisstætt er það hvað það var
alltaf langskemmtilegast þegar þú,
afi minn, komst að sækja mig á
leikskólann. Eða þegar tekinn var
smá rúntur út í Garð þegar ég var
lítil, því þú varst langskemmtileg-
asti bílstjórinn. Ég mátti leika mér
eins og ég vildi í bílnum hjá þér. Í
aftursætinu var hægt að taka sæt-
isbakið niður og þar gat maður far-
ið í skottið. Og það gerði ég svo
sannarlega, var alltaf eitthvað að
fíflast á milli skottsins og aftursæt-
isins. Svo mátti ég líka alltaf vera
með hausinn út um gluggann og
það á ferð. Svo áttir þú alltaf litla
svarta brjóstsykra í einu hólfinu á
bílnum sem þú gafst okkur krökk-
unum. Þú sýndir mér marga
skemmtilega staði í okkar bílferð-
um og fræddir mig um mjög
margt. Og ég trúi því að nú sértu
rúntandi á himnum. Ég geymi allar
þær góðu stundir sem áttum við
saman, elsku afi minn.
Þín
Margrét Erla.
Þó sorgin sé sár
og erfitt sé við hana að una,
við verðum að skilja
og alltaf við verðum að muna,
að guð, hann er góður
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú
að hann geymi vel sálina þína.
Þótt farin þú sért
og horfinn burt þessum heimi.
Ég minningu þína
þá ávallt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína ég bið síðan
guð minn að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
Með þessu ljóði kveð ég þig,
elsku frændi, með þakklæti fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir mig.
Ingibjörg
Geirmundsdóttir.
Með nokkrum fátæklegum orð-
um langar mig að minnast Ingi-
mars Ingimundarsonar sem í dag
verður jarðsunginn frá Keflavík-
urkirkju. Þegar sest er niður til
þess að rita grein sem þessa flýgur
margt í gegnum hugann. Það eru
ekki svo ýkja margir sem við kynn-
umst á lífsleiðinni sem af fullri
sanngirni geta talist verðugar fyr-
irmyndir í einu og öllu. Ingimar
var slíkur maður.
Leiðir okkar Ingimars lágu sam-
INGIMAR
INGIMUNDARSON
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Önnumst alla þætti útfararinnar
Þegar andlát ber að höndum
Arnór L. Pálsson
framkvæmdastjóri
Ísleifur Jónsson
útfararstjóri
Frímann Andrésson
útfararþjónusta
Svafar Magnússon
útfararþjónusta
Hugrún Jónsdóttir
útfararþjónusta
Guðmundur Baldvinsson
útfararþjónusta
Halldór Ólafsson
útfararþjónusta
Ellert Ingason
útfararþjónusta