Morgunblaðið - 12.12.2006, Blaðsíða 32

32 ÞRIÐJUDAGUR 12. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku Anna Sigga.
Ég vil varla trúa því
að þú sért farin frá okkur.
Mikið er það sárt að missa svona
góðhjartaða og yndislega konu.
Það er svo margt sem ég á þér að
þakka, Anna mín.
Þú bauðst mig alltaf svo velkomna
á heimili þitt og þau voru ófá skiptin
sem þú bauðst mér að borða með
ykkur.
Þú máttir ekkert aumt sjá og rétt-
ir hiklaust fram hjálparhönd ef eitt-
hvað bjátaði á.
Mér leið alltaf vel í kringum þig,
enda varð ég ein af heimalingunum
ykkar. Það var svo gott að koma í
heimsókn til ykkar og spjalla um allt
og ekkert og heyra smitandi hlátur-
inn þinn.
Þú gafst þér líka alltaf tíma í að
leika við Líney Mist þegar við kom-
um til ykkar, hún hafði aldrei hlegið
eins mikið og þegar þú varst að fífl-
ast í henni.
Anna Sigríður
Þorsteinsdóttir
✝ Anna SigríðurÞorsteinsdóttir,
„Anna Sigga“,
fæddist í Vest-
mannaeyjum 19. júlí
1957. Hún lést á
gjörgæsludeild LSH
við Hringbraut 7.
nóvember síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá Bú-
staðakirkju 14. nóv-
ember.
Svona varstu, þú
fékkst fólk til að brosa
og hlæja.
Ég er ánægð að
hafa komið til ykkar í
heimsókn í vor, ég var
í viku hjá ykkur og
þegar ég kvaddi þig þá
áttirðu erfitt með að
ráða við tárin.
Þú varst svo góð-
hjörtuð og sýndir
manni hiklaust að þér
þótti vænt um mann.
Takk fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir
mig, ég met það mikils.
Það var gott að fá að kveðja þig
stuttu áður en þú kvaddir þennan
heim, en mikið var það erfitt.
Þú brostir svo fallega til mín þegar
þú sást að ég var komin til þín og það
yljaði mér um hjartaræturnar.
Þetta bros mun ég geyma í hjarta
mínu þar til við hittumst á ný.
Ég, Danni og Líney Mist litla
frænka þín þökkum þér fyrir góðar
samverustundir.
Minning um góða konu lifir í hjört-
um okkar allra um ókomna tíð.
Hvíldu í friði, elsku Anna Sigga.
Elsku Þorsteinn, Óli, Tanja,
Tinna, Sonja, Sandra, Benni og stór-
fjölskyldan öll, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð og bið góðan Guð um
að gefa ykkur styrk í þessari miklu
sorg.
Kveðja,
Hanna Stella Georgsdóttir.
Mig langar að minn-
ast Gunnars M. Sig-
urðssonar eða Gunna
Sig. eins og hann var alltaf kallaður.
Að skrifa minningargrein um þig
núna þegar þú varst í blóma lífsins
var það síðasta sem ég átti von á.
Stundum finnst manni lífið ekki
sanngjarnt.
Vinskapur okkar Gunna er búinn
að standa hátt í 50 ár. Kynntumst
fyrst í Hlíðaskóla og fórum svo að
vinna saman í Vífilfelli. Ég á svo ótal-
margar minningar um árin okkar
saman, t.d. siglingarnar með Gull-
fossi sem eru alveg ógleymanlegar.
Þessar minningar getur enginn tekið
í burtu. Það sem einkenndi Gunna
var hjálpsemin hans, alltaf var hann
tilbúinn til að hjálpa. Okkur Gunna
varð aldrei sundurorða, við virtum
skoðanir hvor annars, sem lýsir því
bara hvernig góðir vinir eru. Gunni
var traustur vinur og alltaf gat ég
talað við hann, sem við gerðum
reyndar á hverjum einasta degi sem
við unnum saman í þessi 35 ár. Við
vorum saman í spilaklúbbi til margra
ára og eyddum þar góðum stundum
saman.
Daginn áður en Gunni kvaddi
þetta líf kom hann til mín þegar ég
var að fara heim og áttum við þar
gott spjall, það þykir mér afar dýr-
mætt, að við skyldum ná að tala
svona vel saman þarna. Gunni var
frábær maður í alla staði og ég vil
þakka honum fyrir þessa sterku vin-
áttu sem við áttum, það er alls ekki
sjálfsagt að eiga svona vin eins og
Gunni Sig. var.
Minning lifir um hjálpsaman og
hjartahlýjan mann.
Vinur sem veitir en ekkert þiggur,
vináttan er honum allt.
Traustur hann er trúr og tryggur,
trúnaður sem engum er falt.
Gunnar M. Sigurðsson
✝ Gunnar MagnúsZoëga Sigurðs-
son fæddist í
Reykjavík 26. júní
1950. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 25. nóv-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Hafn-
arfjarðarkirkju
1. desember.
Gott er að eiga góðan að,
einhvern sem að hefur
hjarta sitt á réttum stað
og trausta hönd
þér gefur.
(Tinna Rut)
Við hjónin vottum
fjölskyldu Gunna okk-
ar dýpstu samúð og
biðjum góðan guð að
styðja þau og styrkja í
þessari miklu sorg.
Þinn vinur
Sveinn Isebarn.
O, svo erfitt, minn elsku hjartans
vinur, Gunni Sig., er farinn frá okkur
öllum, allt í einu, allt of fljótt.
„Hvað er í gangi?“ 7, 9, 13. Gámur
að koma, gámur að fara, allt þetta
hráefni, hvar á að láta þetta dót,
„ekkert pláss“, gerir enginn neitt
hérna? Er ekki bara hægt að hafa
hlutina í lagi. Áætlanir hvað? Gunni
var sannur vinur minn. Við spjöll-
uðum alltaf saman, eða þögðum, oft á
dag alla daga, um allt, og ekkert.
„GunnGunn, ég frétti að þig vant-
aði stiga, af hverju talaðir þú ekki við
mig?“ Stiginn var kominn heim til
mín eftir smástund.
„Gunni farðu til læknis, þú ert
ekki orðinn nógu góður eftir þessa
flensu.“ „GunnGunn, ég hef ekki far-
ið til læknis hingað til og ég ætla ekki
að fara að taka upp á því núna.“ En
hann fór nú samt.
Við töluðum stundum um að við
værum nú orðin svo „gömul“ og ætt-
um að athuga hvort Svabbi gæti
kannski reddað okkur íbúð í Selja-
hlíð fyrst hann væri nú kominn í klík-
una.
Starfsmannafélagið, sumarbú-
staðurinn, veiðin, safna fyrir alla,
árshátíðirnar, jólaböllin, bara allt!
Gunni sá um allt, Gunni gerði allt,
Gunni var alltaf í vinnunni, alltaf til
staðar. Fyrir alla, alltaf flautandi og
kátur, yndislegur! Hvað gerum við
nú? Við tökum Gunna Sig. okkur til
fyrirmyndar og höldum áfram, og
gerum okkar allra besta í því sem við
tökum okkur fyrir hendur, og minn-
umst hans alltaf.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur til fjölskyldu Gunna og allra vina
hans.
Guðrún Þorgrímsdóttir.
Pétur Þór var mað-
ur sem ekki sat auð-
um höndum og virkj-
aði fólkið í kringum
sig á einn eða annan
hátt. Í minningunum af Rauðarár-
stígnum var alltaf mikið ævintýri að
fara út á rakarastofuna hans Péturs.
Skjótast rétt fyrir hornið á Skúla-
götunni og athuga hvort maður gæti
ekki sníkt Wrigley’s tyggjó hjá hon-
um eða komist í tilraunaklippingu
hjá einhverjum nemanum. Hann átti
það til að gefa okkur heilan tyggjó-
pakka, en oft gegn því að maður
færi sendiferð, sópaði gólfið eða eitt-
hvað álíka. Það má vel segja að hann
Pétur Þór Melsteð
✝ Pétur Þór Mel-steð fæddist í
Reykjavík 27. jan-
úar 1941. Hann varð
bráðkvaddur 13.
nóvember síðastlið-
inn og var útför
hans gerð frá Hall-
grímskirkju 24. nóv-
ember.
hafi kennt manni það
að það var hægt að
vinna fyrir hlutum
eins og heilum pakka
af gulum Wrigley’s
eða kókflösku ef
heppnin var með
manni. Verkefnin uxu
síðan með aldrinum
og fólu jafnvel í sér
dreifingu tímaritsins
Hárs og fegurðar eða
aðstoð á framkvæmd
við hár- og förðunar-
sýningar hans á
Broadway.
Pétur var alltaf á ferðinni og iðinn
í skemmtanalífinu. Hann var alla tíð
ungur í anda, alltaf töffari og eig-
inlega alltaf í svörtu. Á tímabili
hlaut hann viðurnefnið Svarti-Pétur
meðal frændsystkinanna. Hann
ferðaðist mikið um landið og í ófá
skiptin vorum við viðstödd símtöl
sem hann átti við ömmu Helgu þar
sem hann var staddur uppi á þessu
eða hinu fjallinu á jeppanum og lýsti
fyrir henni aðstæðum.
Hann fylgdist alltaf vel með og
hafði einlægan áhuga á fólkinu í fjöl-
skyldunni og því hvað það hafði fyr-
ir stafni. Á seinni árum grúskaði
hann í gömlu efni héðan og þaðan.
Hann ýtti mjög á okkur frændsystk-
ini sín að koma á ættarmótin eða
heimsækja hann í sumarbústaðinn.
Hann naut þessu verulega að vera
afi, það var greinilegt. Þótt veikindi
hans síðustu ár hafi haft töluverð
áhrif á líf hans og starf var aðdáun-
arvert hversu fljótt hann komst til
starfa á ný eftir þau.
Það er vissulega sorglegt að
hugsa til þess að af alsystkinum
pabba okkar standi Jónína ein eftir
og bræðurnir fjórir séu horfnir á
braut, langt fyrir aldur fram. Hins
vegar ef leið Péturs lá svona hratt
til þeirra bræðra, þá var kannski
gott að það gerðist með þessum
hætti og án langrar sjúkdómslegu.
En það breytir því ekki að eftir
standa fjölskylda og vinir og syrgja
góðan dreng.
Við erum þakklát fyrir góðar
minningar um skemmtilegan
frænda og sendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Helga, Jóhann, Anna Sigríður
og Elva Dögg Símonarbörn.
Mig langar til að
minnast bróður míns
í örfáum orðum.
Árni lést langt fyrir aldur fram
vegna veikinda sem hann tók þó
hraustlega á móti en sigruðu hann
að lokum. Skildi hann eftir stórt
skarð sem aldrei verður fyllt.
Hann var hjartahreinn maður,
samviskusamur, góður, heiðarleg-
ur og vildi allt fyrir alla gera og er
þetta það sem ég mun reyna að til-
einka mér á lífsleiðinni.
2. ágúst 2002 misstum við systk-
inin föður okkar, sem Árni líktist
einna mest, Árni fékk allt frá
Árni Sigurðsson
✝ Árni Sigurðssonfæddist á
Skagaströnd 17.
október 1945. Hann
lést á gjörgæslu-
deild LSH við
Hringbraut 14. nóv-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Fossvogs-
kirkju 27. nóv-
ember.
pabba. Ég sat hjá
pabba þegar hann
kvaddi þennan heim
og mitt fyrsta símtal
var til Árna bróðir,
því þar fann ég minn
styrk og huggun, og
upp frá því leitaði ég
til Árna með ráð eða
bara að hitta hann.
Þegar mér fannst allt
vera á móti mér í líf-
inu þá var það alltaf
hann Árni sem átti
svör til við öllu og
ekki var langt í létt-
leikann hans og húm-
or.
Ég hlakkaði alltaf til, þegar ég
var krakki, að fá þig norður, því
það voru góðir tímar með þér þar.
Fyrir rúmum mánuði leigðir þú
þér litla gröfu til að auðvelda
vinnu heima við hjá þér en eitt-
hvað tókst illa til og skemmdist
eldhúsglugginn hjá þér. Þú sagðist
ekki hafa viljað hringja í mig til að
ég gæti hjálpað þér með gröfuna
vegna þess að ég hefði líklegast
engan tíma vegna minnar vinnu.
En ég sagði að þú og Inga þyrftuð
bara að hringja og þá væri ég
kominn, því fyrir ykkur vildi ég
allt gera ef ég gæti.
Þú kvaddir þennan heim snöggt,
mun ég og mín fjölskylda þakka
þér allt sem þú gafst okkur með
þinni vináttu og bróðurkærleika.
Megi guð og englar vaka yfir þér,
elsku Árni minn.
Elsku Inga mín, megir þú finna
huggun í bænum og fögrum minn-
ingum sem þið Árni áttuð saman.
Guð geymi þig og veiti þér styrk í
sorginni. Þú og Árni veittuð mér
og minni fjölskyldu gleði og ómet-
anlegan vinskap sem aldrei gleym-
ist. Elsku Inga, Árni Ragnar, Elm-
ar og systkini, megi Guð gefa
ykkur styrk og frið.
Þig sem í fjarlægð fjöllin bak við dvelur,
og fagrar vonir tengir líf mitt við.
Minn hugur þráir, hjartað ákaft saknar,
er horfnum stundum, ljúfum, dvel ég
hjá.
Heyrirðu ei, þig hjartað kallar á?
Heyrirðu ei storm, er kveðju mína ber?
Þú fagra minning eftir skildir eina,
sem aldrei gleymist, meðan lífs ég er.
(Valdimar Hólm Hallstað.)
Þinn bróðir
Kolbeinn og fjölskylda.
Í örfáum orðum
langar mig til að minnast kærrar
vinkonu minnar Unnar Magnús-
dóttur sem lést 15. nóvember sl.
Kynni okkar Unnar byrjuðu er ég
hóf störf hjá Skýrsluvélum ríkisins
og Reykjavíkurborgar árið 1970,
hún vann þar í mötuneyti fyritæk-
isins en ég á skrifstofunni. Með
okkur tókst góð og einlæg vinátta
sem aldrei bar skugga á. Unnur
Unnur Magnúsdóttir
✝ Unnur Magn-úsdóttir fæddist
á Görðum í Önund-
arfirði 16. október
1928. Hún lést á
lungnadeild Land-
spítalans í Fossvogi
15. nóvember síð-
astliðinn og var út-
för hennar gerð frá
Fossvogskapellu 22.
nóvember síðastlið-
inn
var einstaklega heil-
steypt manneskja og
hafði þægilega nær-
veru. Ekki barst hún
á en vann störf sín af
samviskusemi og
heiðarleika. Engri
manneskju hef ég
kynnst sem var eins
snyrtileg og Unnur
enda bar heimili
hennar vott um slíkt,
því allt sem hún kom
nálægt einkenndist
af snyrtimennsku og
alúð, hvort sem það
var innandyra eða garðurinn við
húsið hennar á Tunguveginum, svo
ég tali nú ekki um mötuneyti
Skýrsluvéla sem alltaf var einstak-
lega snyrtilegt í hennar umsjá.
Það var gott að eiga hana að á
vinnustað okkar og ekki var síður
gaman að rabba við hana um dag-
inn og veginn þegar stundir gáfust
til slíks. Unnur hafði reynt mikið
um ævina, hún greindist ung með
berkla og það var hræðilegt fyrir
unga konu sem rétt var að byrja
lífið að verða fyrir slíku áfalli, en
hún var af sterkum vestfirskum
stofni og stóð þetta af sér þó svo
að heilsa hennar hafi á margan
hátt verið henni fjötur um fót, sér-
staklega hin síðari ár. Þegar Unn-
ur lét af störfum hjá Skýrsluvélum
árið 1985 hélst vinátta okkar
áfram, þó svo að við hittumst
sjaldan notuðum við símann óspart
og aldrei gleymdum við afmælis-
dögum hvor annarrar, enda var
síðasta símtalið frá Unni minni
tveim dögum fyrir afmæli mitt í
október sl. en þá fannst mér þessi
kæra vinkona mín vera orðin frek-
ar lasburða og þegar Sigga dóttir
hennar hringdi í mig og tilkynnti
mér andlát hennar kom það mér
raunverulega ekki mikið á óvart.
Maður hittir ekki marga á lífs-
leiðinni sem líkjast Unni, svona
traustar og trygglyndar manneskj-
ur eru ekki á hverju strái. Mér
þótti vænt um vináttu okkar Unn-
ar og mat hana mikils og á eftir að
sakna símtalanna okkar. Með Unni
Magnúsdóttur er gengin yndisleg
og hugrökk mannekja sem auðgaði
svo sannarlega líf mitt með
traustri vináttu sinni. Ég geymi í
hjarta mér allar góðu minningarn-
ar frá liðnum samverustundum
okkar og þakka henni af alhug vin-
áttu og tryggð við mig og fjöl-
skyldu mína. Stefáni manni hennar
og börnum sendum við Sigurjón
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og biðjum þeim allrar blessunar.
Unni minni bið ég góðrar heim-
komu og kveð hana með eftirfar-
andi ljóðlínum.
Von sú og vissa
ég veit hún lifir,
þér í brjóst blási
blíðum friði.
Sætt er að sofna
sjúkur, þjáður
vakna alheill
við englasöng.
(Hannes S. Blöndal)
Margrét Þ. Blöndal.
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800