Morgunblaðið - 12.12.2006, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. DESEMBER 2006 35
morgunverðarskálina, á þeim stund-
um fannst okkur við vera fullorðin
eins og þú. Ylfa litla systir spyr mikið
um þig og við munum gera okkar
besta til að láta minninguna um þig
lifa. Elsku afi, við söknum þín sárt.
Guð geymi þig.
Þín afabörn.
Edda Karen, Hjördís og Andri.
Hann Deddi, stóri bróðir minn, var
um margt sérstakrar gerðar. Hann
erfði frá móður sinni þetta hægláta,
ljúfa, en ákveðna fas, létta lund og
einstaka elju. Honum féll aldrei verk
úr hendi frekar en henni, fór svo laus
við hávaða að undrum sætti, en verk-
in töluðu.
Hann var snemma bráðþroska,
stærri en jafnaldrar, beina- og burð-
armikill. Hann var mildur í leikjum
og óáreitinn.
Aldursmunur okkar var rúm sex
ár, svo að ég var lengi litli bróðir og
naut þess um árabil að eiga hann að.
Það var yndislegt.
Bróðir hafði snemma mikinn
áhuga á öllu sem snerti tækni og vél-
ar og las mikið um allt slíkt og byrj-
aði fljótlega að hanna hlutina. Tíðum
smíðaði hann handa mér leikföng,
flugvélar og bíla, sem hann tálgaði og
litaði. Þetta voru gimsteinar.
Hann var líka göldróttur. Um
skeið varð iðulega ljóslaust í Háa-
garði. Kom í ljós, að Deddi var með
tilraunir. Þá fékk hann rafhlöður.
Það var ekki lítill galdur, þegar hann
gat látið hluti ferðast um gólfið án
þess að snerta þá. Hann hélt á bogn-
um nagla, sem hann hafði vafið með
vírum og tengt í þessar rafhlöður.
Mun ég hafa verið sex ára og hann
tólf, þegar þessi undur gerðust. Á því
skeiði lagði hann rafmagn í fjósið, og
þurfti pabbi þá ekki að nota hænsna-
luktina lengur við að mjólka.
Afdrifaríkust hönnun hans var þó
rottugildran. Mikill rottugangur var
í hlöðunni. Hann fékk sér tunnu, tók
úr henni belgsponsinn og fyllti að
með síldarmjöli. Setti net yfir. Brú
fyrir gesti. Dósalok, til lokunar á gat-
inu, lék á nagla, á það sett sakka af
blýteini og úr henni hengitaug gegn-
um vírlykkju í rjáfrinu og út í gegn-
um gat við hlöðudyrnar, þar á nagla.
Að kvöldi læddist hann að dyrunum
og leysti bandið og tunnan læstist.
Gildran var full. Tók hann þá tóma
málningardollu, setti fyrir gatið og
hersingin fór í dolluna. Þá var lokið
sett yfir og öllu drekkt. Hlaðan
hrein.
Þetta hefði nú allt farið vel, ef guð-
fræðin hefði ekki truflað. Tvær ömm-
ur áttum við á heimilinu. Önnur
þeirra var ákaflega trúuð og sá að
miklu leyti um kristilega innrætingu.
Amma hafði kennt mér mikið um
syndina og refsinguna. Í hennar aug-
um voru Jesús og presturinn okkar
tengdir órjúfandi böndum og fékk ég
þá hugmynd, að þeir ræddu saman
daglega.
Þegar athafnir Dedda fréttust
sagði hún það vera synd að fara
svona með blessuð dýrin. Ég varð
hræddur um bróður minn og bar
þetta undir hina ömmuna, sem var
öllu jarðbundnari. Hún teygði sig
niður í koffortið sitt, náði í súkku-
laðiplötu, braut bita handa mér og
sagði: „Lambið mitt, ef við drepum
ekki rotturnar, þá drepa þær okkur.“
Það leið að fermingu Dedda. Ég ef-
aðist um, að presturinn vildi ferma
hann, líklega ræki hann hann út úr
kirkjunni eins og amma hafði sagt
mér, að Jesús hefði gert við synd-
arana. En nú sagði hún, að Jesús fyr-
irgæfi svo margt og það væri alveg
víst, að hann segði prestinum að fyr-
irgefa Dedda. Ég var á áttunda árinu
og átti að fara í kirkjuna. Lítið vissi
ég til mín, svo náið fylgdist ég með
prestinum og Dedda. Hann sat næst-
ur dóttur prestsins, en hún átti líka
að fermast. Nú var komið að henni.
Þá grét presturinn svo mikið að hann
mátti vart mæla. Hann hélt áfram að
gráta og bróðir fermdist. Himinn
glaðnaði. Mikið var ég þakklátur
þeim félögum.
Hann bróðir minn tók út mikinn og
heillavænlegan þroska. Varð hann
gæfumaður í lífinu, menntaðist að
vild sinni, eignaðist glæsilega fjöl-
skyldu og vann öll störf sín af stakri
samvizkusemi. Hann hélt tryggðinni
við litla bróður sinn og voru þau
mörg handtökin hans, sem við nut-
um.
Ljúft er að minnast hans.
Víglundur Þór Þorsteinsson.
Það var árið 1971. Við sátum öll
sex systkinin á aldrinum þriggja til
16 ára við hlaðið veisluborð hjá
frænku og frænda í Hafnarfirði.
Mamma og pabbi voru í útlöndum.
Þegar ljúffengar krásirnar voru að
mestu upp urnar spurði Erla frænka
okkur hvort við vildum pylsur og við
jánkuðum því. Þótt við skömmumst
okkar nú lítillega fyrir framhleypn-
ina vitum við að bæði Deddi og Erla
hafa brosað að þessum stóra og lyst-
uga hópi sem kominn var í heimsókn;
Erla með sitt fallega og hlýja bros og
Deddi sem eflaust stóð til hlés, hall-
aði undir flatt og brosti góðlega að
öllu saman.
Við sáum sama brosið á vörum
þessara sæmdarhjóna þegar við
systkinin og fjölskyldur okkar heim-
sóttum þau í glæsilegan bústað
þeirra og Helgu Bjargar og Rögn-
valdar í Úthlíð fyrr á þesu ári. Þá var
glæsilegur hópur barnabarna þeirra
sem lék á als oddi, sýndi nýjustu
tískustrauma og leikþætti. Við sáum
líka hve hænd barnabörnin voru að
afa sínum, þau valhoppuðu í kringum
hann og gjóuðu augunum reglulega
til hans, eins og til þess að ganga úr
skugga um að hann væri örugglega
að fylgjast með.
Nú er stóri bróðir mömmu okkar
látinn, bróðirinn sem hélt alltaf í
hönd systur sinnar og passaði vel
upp á hana á æskuárum þeirra í
Vestmannaeyjum. Við biðjum Guð að
varðveita góðan frænda og halda
þétt í höndina á Erlu á sorgarstund.
Megi minning um góðan mann lifa.
Börn Kristínar og Sigfúsar.
Nú er komið að kveðjustund elsku
afi Deddi, mikið er erfitt að þurfa að
kveðja þig, þetta gerðist allt svo
snöggt. Við trúðum því öll að þú og
amma mynduð eyða ævikvöldinu
saman næstu árin á Herjólfsgötunni
og í sumarbústaðnum þar sem ykkur
leið svo vel.
Afa leið alltaf best í faðmi fjöl-
skyldunnar, alla daga mátti ganga að
því vísu að heitt væri á könnunni í
Arnarhrauninu. Afi var mjög góður
og rólegur maður með einstaklega
góða nærveru. Honum leið best með
allan hópinn sinn í kringum sig, þá
brosti hann breiðast. Áramótaveisl-
urnar hjá afa og ömmu eru okkur
ógleymanlegar þar sem öll fjölskyld-
an tók snúning á stofugólfinu, bæði
ungir sem aldnir.
Afi var óþreytandi að hjálpa öllum
í fjölskyldunni og var alltaf fyrstur á
staðinn þegar framkvæmdir voru í
gangi og var rafmagnið hans sér-
grein. Bílskúrinn hans afa var enginn
venjulegur bílskúr, hann var vara-
hlutageymsla. Afi safnaði nefnilega
öllu mögulegu sem kom honum oft að
góðum notum þegar einhver þvotta-
vélin eða annað rafmagnstæki bilaði í
fjölskyldunni.
Amma og afi voru dugleg að taka
okkur elstu barnabörnin með í
tjaldútilegur og voru þær ófáar ferð-
irnar sem voru farnar á rauða skát-
inum með tjaldvagninn í eftirdragi.
Þetta voru ógleymanlegar ferðir,
enda hafa ferðalög ávallt verið þeim
hjónum mikil ástríða. Góðu minning-
arnar um afa eru óþrjótandi og mun-
um við ylja okkur við þær um
ókomna tíð.
Mamma Guðný hefur tekið þér
opnum örmum. „Nú verður gaman
hjá ömmu Guðnýju um jólin,“ eins og
litla nafna hennar orðaði það.
Megir þú hvíla í friði elsku besti
afi.
Erla, Ari og Silja.
Það er erfitt að lýsa þeim sem
manni hefur þótt hvað vænst um á
lífsleiðinni. Það er svo margt sem
kemur í hugann sem erfitt er að
segja frá. Ég mun alltaf minnast
Stefáns frænda eða Dedda eins og
hann var oftast kallaður heima, fyrir
brosið og hlýjuna sem af honum staf-
aði. Hæglætið einkenndi Dedda og
hvað hann byrsti sig sjaldan ef hon-
um mislíkaði það sem maður var að
gera. Þá sjaldan hann byrsti sig tók
maður eftir því og hlýddi umsvifa-
laust. Sem barn og unglingur lærði
ég fljótt að fylgjast með svipnum á
frænda til þess að átta mig á hvað
honum fannst. Það var oft bara
breyting á svipnum eða í raddblæn-
um og það nægði.
Á unglingsárunum ferðuðumst við
mikið saman og voru það oft við-
burðaríkar ferðir, fastir jeppar úti í
mýri, brotið kerrubeisli sem varð að
binda saman með skófluskafti, bilað-
ir tjaldvagnar, stundum endalaus
rigning. Á öllu þessu var tekið með
rólyndi og málin bara leyst. Hin
seinni ár veiddi Stefán með okkur
pabba og Ingu Dóru systur þeirra
ásamt fleirum í Fremri-Laxá í Ásum.
Þá upphófst nýr kafli í okkar vináttu.
Við gengum oft saman meðfram
ánni, veiddum og áttum góðar stund-
ir við að spjalla um allt milli himins
og jarðar; fjölskyldurnar, gömlu
góðu dagana, útilegurnar og veiði-
skapinn. Deddi veiddi alltaf með
kaststöng og nobler sem Sigurður
Óli hennar Erlu litlu hafði hnýtt sér-
staklega fyrir veiðiferðina. Oft veiddi
hann vel þegar ekkert fékkst hjá
mér, en aldrei bar á monti. Ef því var
öfugt farið og illa veiddist hjá Dedda
var aldrei kvartað, heldur þeim sem
veiddi betur hrósað. Börnum mínum,
Ölmu Björgu og Víglundi Ottó, þótti
mikið til koma að hitta stóra bróður
hans afa Víglundar og höfðu alltaf
mikla ánægju af samverunni með
Stefáni og Erlu. Alltaf gaf Deddi sér
tíma til þess að spjalla við þau og
veita þeim athygli og sóttu þau mikið
í hlýjuna sem brosið og viðmót hans
allt veitti þeim. Þeim þótti báðum
ákaflega vænt um Stefán frænda,
sem Víglundur Ottó kallaði eitt sinn
„stærsta manninn“. Við munum öll
sakna Stefáns frænda.
Þorsteinn Ingi, Auður Björg,
Alma Björg og Víglundur Ottó.
Stefán Vigfús Þorsteinsson rafiðn-
fræðingur og kennari er látinn. Í
Hafnarfirði bjó hann og starfaði í
áratugi, en fæddur var hann og upp-
alinn í Vestmannaeyjum, þar sem sá
er þessar línur ritar kynntist honum
náið og eignaðist vináttu hans. Við
vorum jafnaldrar og fylgdumst að í
skóla. Foreldrar hans, þau sæmdar-
hjónin Ingigerður Jóhannsdóttir og
Þorsteinn Þórður Víglundsson,
skólastjóri gagnfræðaskólans í Eyj-
um frá 1927–1963, tóku mig inn á
heimili sitt, þegar svo horfði fyrir
mér að ég yrði að hætta námi, vegna
veikinda móður minnar. Þannig vildi
það til að við Stefán deildum saman
herbergi uppi á háaloftinu í Háagarði
veturinn 1943–1944. Þetta var mikill
og góður greiði sem þau hjónin gerðu
mér á erfiðum tímum og nánast ótrú-
legur, þar sem fjölskyldan bjó þá við
mjög þröngan húsakost. Stefán átti
örugglega sinn þátt í að af þessu
varð, þar sem við þekktumst mæta
vel og vorum raunar mjög samrýnd-
ir. Stefán var líka mikill fyrirmynd-
arpiltur og góður félagi og alla tíð hef
ég blessað þann dag er hann skaut
yfir mig skjóli í litla þakherberginu
sínu. Segir það meira um mannkosti
hans en mörg orð. Við vorum mjög
fyrir það að takast á glímutökum,
sem náttúrlega var aldeilis fráleitt
þarna í þrengslunum. Þorsteinn birt-
ist eitt sinn í dyrunum og bað okkur
lengstra orða að þyrma húsinu, það
léki allt á reiðiskjálfi. Við báðumst
fyrirgefningar og lofuðum bót og
betrun, sem við stóðum líklega við,
því ekki komu fleiri kvartanir. Ann-
ars átti ég lítið að gera í fangbrögð
við Stefán. Hann var mun stærri og
öflugri en ég og fullyrt get ég að aldr-
ei tókumst við á í illu, þótt einhverj-
um hafi e.t.v. flogið það í hug, miðað
við það sem á gekk. Nei, Stefán var
sannur vinur minn alla tíð, þó að leið-
ir okkar skildi. Árum saman vorum
við búsettir hvor á sínu landshorninu
og sáumst allt of sjaldan. Það voru
því sannkallaðir gleðifundir þá við
hittumst.
Ég er ákaflega þakklátur Stefáni
vini mínum og fólkinu hans, fyrr og
síðar. Þeim sem næst honum standa
votta ég innilegustu samúð vegna
fráfalls hans. Megi almáttugur Guð
liðsinna syrgjendum og blessa okkur
öllum minninguna um Stefán Vigfús.
Trausti Eyjólfsson, Hvanneyri,
Borgarfirði.
✝
Bróðir okkar,
KJARTAN STEFÁNSSON
frá Skipholti,
lést á heimili sínu í Svíþjóð laugardaginn 9. desember.
Sigríður Stefánsdóttir,
Þórunn Stefánsdóttir,
Guðmundur Stefánsson.
Elskuleg móðir mín,
RÓSA BJÖRK ÁSGEIRSDÓTTIR,
lést á líknardeildinni í Kópavogi föstudaginn
8. desember.
Útför hennar verður gerð frá Selfosskirkju fimmtu-
daginn 14. desember kl. 13:00.
Íris Árný Magnúsdóttir.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
TALA KLEMENZDÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimilinu Hjallatúni, Vík, aðfaranótt sunnudagsins
10. desember.
Guðmundur M. Loftsson, Gréta María Dagbjartsdóttir,
Indriði Loftsson,
Gunnar H. Loftsson,
Kolbrún Petrea Gunnarsdóttir, Gunnar Hilmarsson.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir og sonur,
ÁSTMAR ÖRN ARNARSON
húsasmíðameistari,
Bröndukvísl 15,
Reykjavík,
lést á líknardeild LSH í Kópavogi laugardaginn
9. desember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Guðrún Björg Sigurbjörnsdóttir,
Björn Ástmarsson,
Ingólfur Ástmarsson,
Sólbjört S. Gestsdóttir, Svavar F. Torfason.
✝
Elskuleg móðir mín og fósturmóðir okkar,
INGILEIF ÁGÚSTA JÓHANNESDÓTTIR,
dvalarheimilinu Hlíð,
áður til heimilis í Víðilundi 20,
Akureyri,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri föstudag-
inn 8. desember.
Útförin fer fram frá Akureyrarkirkju mánudaginn
18. desember kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim sem vilja minnast hennar, er
vinsamlegast bent á Samband íslenskra kristniboðsfélaga.
Minningarspjöld Kristniboðsfélaganna fást í Blómabúð Akureyrar og
Blómabúðinni Akri.
Guðrún Hjaltadóttir, Friðrik Vestmann,
Hjalti Hjaltason, Vilhelmína Norðfjörð Sigurðardóttir,
Rósa Hjaltadóttir, Hugi Kristinsson
og fjölskyldur.
✝
Ástkær faðir minn, tengdafaðir og afi,
séra MAGNÚS GUÐMUNDSSON
fyrrverandi sóknarprestur,
lést á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ laugardaginn
9. desember.
Hann verður jarðsunginn frá Hallgrímskirkju fimmtu-
daginn 21. desember nk. kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Grundar-
fjarðarkirkju, sími 438 6725.
Sigurbjörn Magnússon, Kristín Steinarsdóttir,
Magnús Sigurbjörnsson,
Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir,
Nína Kristín Sigurbjörnsdóttir.