Morgunblaðið - 08.12.2007, Blaðsíða 44

44 LAUGARDAGUR 8. DESEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Emil BergmannEmilsson fæddist
í í Hátúni í Seyðis-
firði 31. október
1925. Hann lést 30.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Emil Th. Guð-
jónsson og Guðný
Helga Guðmunds-
dóttir. Emil var 9. í
röðinni af 12 systk-
inum. Emil kvæntist
29. júní 1957 Cäcilie
Höfner, f. í Hof bei
Salzburg í Austurríki
12. júlí 1934, d. 23. ágúst 1995. Börn
þeirra eru Emil Gautur, framhald-
skólakennari í Reykjavík, f. 1958,
Jóhann, rafmagnsverkfræðingur í
Michigan í Bandaríkjunum, f. 1959,
Reykjanesskóla í Ísafjarðardjúpi árið
1954. Þar kynntist hann Cäcilie. Þau
giftust eftir að hafa búið einn vetur í
Garði á Reykjanesi. Þaðan lá leiðin til
Hafnar í Hornafirði, en árið 1959
fluttust þau til Seyðisfjarðar þar sem
Emil kenndi næstu 30 árin, eða þar til
hann fór á eftirlaun. Hann tók virkan
þátt í félagsstörfum. Sat í bæjarstjórn
Seyðisfjarðar í tólf ár og þar af sem
forseti bæjarstjórnar í fjögur ár.
Hann var virkur í Leikfélagi Seyð-
isfjarðar, Framtíðinni félagi eldri
borgara á Seyðisfirði og Skógrækt-
arfélagi Seyðisfjarðar fram á síðasta
dag og hlaut m.a. fjöregg Land-
græðslunnar fyrir störf sín með því
síðastnefnda á síðasta ári.
Útför Emils fer fram frá Seyðis-
fjarðarkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Helga Martína versl-
unarmaður í Seyðis-
firði, f. 1960, Dagur
grunnskólakennari á
Egilsstöðum f. 1963, og
Snorri, leiksjóri og þús-
undþjalasmiður í Seyð-
isfirði, f. 1964. Barna-
börn Emils og Cillíar
eru 11 og barnabarna-
börnin 2.
Emil ólst upp í Há-
túni í Seyðisfirði. Hann
tók landspróf frá Al-
þýðuskólanum á Eiðum
árið 1946. Næstu árin
þar á eftir stundaði hann aðallega
sjómennsku og vertíðarstörf. Hann
lauk kennaraprófi frá Kennaraskóla
Íslands árið 1953. Örlögin höguðu því
þannig að hann réðst til kennslu við
Ég vil með nokkrum orðum minnast
elskulegs bróður míns sem lést 30.
nóvember eftir langt og strangt stríð
við illvígan sjúkdóm 82 ára að aldri.
Þó að æviárin hafi verið orðin mörg
fannst mér þú alltaf ungur, þú fórst t.d.
alltaf í þínar göngur, jafnvel upp um
fjöll og firnindi, en útivera og náttúran
voru svo stór hluti af þér. Núna þegar
þú ert laus úr viðjum veikinda og þján-
inga, veit ég að Sillý þín tekur á móti
þér og þið getið tekið upp þráðinn og
gengið saman um nýjar slóðir í landi
ljóss og friðar.
Þú hafðir þann sið í fjölda ára að slá
á þráðinn til mín á aðfangadag jóla,
hvar sem þú varst staddur hverju
sinni, oftast frá Hátúni þar sem við ól-
umst upp, eða úr lundinum þínum
græna sem var þitt hugarfóstur. Mikið
á ég eftir að sakna þess að heyra í þér
um þessi jól og ég á eftir að sakna
spjallsins okkar í hverri einustu viku.
Það var alltaf svo gott og gaman að
tala við þig um allt milli himins og jarð-
ar, hlusta á þig fleygja fram vísum sem
ultu upp úr þér við svo mörg tækifæri
og hlusta á þig lesa ferðasögurnar þín-
ar sem eru hrein snilld. Ég á líka mikið
eftir að sakna þess að þú komir ekki í
heimsókn suður til mín með tölvuna
þína og fæ ekki lengur að njóta allra
myndanna sem þú varst svo duglegur
við að taka. Ég á svo margar góðar
minningar um þig, elsku bróðir, að ég
gæti endalaust haldið áfram að telja
þær upp. Í hjarta mínu er ég svo þakk-
lát fyrir þær allar og mun geyma þær í
hjarta mínu þar til við hittumst á nýju.
Guð og allir góðir vættir gæti þín.
Við hittumst þegar minni tími kemur.
Þín systir
Rúna.
Elskulegur frændi minn, Emil, eða
Milli eins og hann var ávallt kallaður,
er látinn. Mig langar til að þakka fyrir
að hafa átt hann að, þó vegalengdin
hafi verið löng á milli okkar, var kær-
leikurinn mikill og tengslin náin. Milli
átti farsælt hjónaband með sinni heitt-
elskuðu Sillý, sem lést langt fyrir aldur
fram. Milli og Sillý voru fyrirmynd
annarra hvað snertir samheldni, hlýju
og kærleik og fjölskyldan var þeim allt.
Eðlilega stóð kjarnafjölskyldan þeim
næst, en stórfjölskyldan naut líka
elsku þeirra og umhyggju. Milli var
bróðir móður minnar en þau systkinin
voru alls tólf, nú eru aðeins fjögur eftir
á lífi. Samband móður minnar og Milla
var fram á síðasta dag mjög náið og
kærleiksríkt og veit ég að það verður
henni erfitt að sjá á eftir elskulegum
bróður og vini.
Guð blessi ástvinina alla.
Hinsta kveðja,
Hjördís Árnadóttir.
Ég vil með nokkrum orðum minnast
vinar míns og samstarfsmanns til
margra ára Emils Emilssonar kenn-
ara frá Eyrunum í Seyðisfirði.
Þegar ég flutti til Seyðisfjarðar með
fjölskylduna haustið 1960 fengum við
til afnota íbúð á efri hæð á Vesturvegi
8. Þá bjó á neðri hæðinni Emil með
konu sinni Cäcilie (d. 1995), drengjun-
um Gauta, Degi, Jóhanni og Snorra og
dótturinni Helgu.
Þegar ég byrjaði að taka til hendinni
á efri hæðinni, alls ókunnugur í kaup-
staðnum, lá beint við að leita til þeirra
hjóna á neðri hæðinni með hitt og
þetta sem til þurfti. Kynni okkar urðu
allnáin strax á mínum fyrstu dögum
hér og reyndust þau hjón okkur Dóru
og krökkunum traustar hjálparhellur
alla tíð síðan. Við Emil vorum sam-
kennarar við Seyðisfjarðarskóla frá
haustinu 1960 þar til ég hvarf frá skól-
anum til annarra starfa 1985. Emil var
farsæll, hávaðalítill kennari, fór oft sín-
ar leiðir að viðfangsefnunum og komst
upp með það. Ekki man ég að nokkur
hefði skaða af hans nærveru, miklu
heldur reyndist hann ráðagóður, gat
verið glettinn og stríðinn, en vann öll
sín verk með hógværð og stillingu. Ég
dáðist að því hve snjall hann var að
heyra það sem hann vildi heyra en
sleppa hinu. Örlögin höguðu því þannig
að við byggðum okkur báðir einbýlis-
hús við Múlaveg, ég nr. 17, hann 19. Ég
hafði lokið við mitt þegar þau byrjuðu
að byggja sitt og átti ég því hægt um
vik að fylgjast með framkvæmdum.
Lítið var um öflug jarðvegstæki á þeim
tíma, hendur og hjólbörur aðalverk-
færin og vatn borið í tunnur. Ekki fór á
milli mála hver stjórnaði á byggingar-
stað við Múlaveg nr. 19. Dugnaður, út-
sjónarsemi, gleði og kraftur frú Sillýjar
vakti aðdáun allra sem til þekkti. Þau
byggðu sér og börnum sínum fallegt
heimili á Múlavegi 19. Ég var þar tíður
gestur og Sillýjarkökurnar með sykr-
uðum kaffibolla er eitthvað sem geym-
ist í minningunni.
Emil var „vinstri“ maður og náttúr-
an, móðir jörð, átti að hans mati að
njóta vafans í flestu ef ekki öllu. Hann
var í bæjarstjórn Seyðisfjarðar í 12 ár,
þar af forseti bæjarstjórnar eitt kjör-
tímabil. Gegndi hann því starfi af trú-
mennsku.
Þau hjón leiddu skógræktarfélagið
mörg ár til góðra verka. Stjórnuðu
unglingavinnu bæjarins mörg sumur
við að planta trjágróðri í bæjarlandið.
Þar unnu þau mikið og þarft verk sem
seint verður fullþakkað. Þegar litið er
yfir bæjarlandið má sjá trjágróðurinn
á völdum stöðum teygja sig mót birt-
unni og mynda skjól fyrir gangandi í
náttúrunni. Sillýjar-lundurinn lifir.
Eg vil þakka þér, Emil, fyrir sam-
veruna sem spannaði nær hálfa öld.
Takk fyrir að vera eins og þú varst,
breyttist ekkert. Þegar grannt er
skoðað hafa ekki verið til mörg eintök
af mönnum eins og þér. Seyðisfjörður
er því fátækari eftir á.
Nú þegar þú hverfur yfir móðuna
miklu, hittir Sillý og Dóru, skilaðu þá
kveðju.
Gauti, Dagur, Jóhann, Snorri,
Helga og fjölskyldur, minning um góð-
an mann lifir.
Þorvaldur Jóhannsson.
Leiðir okkar Emils lágu fyrst saman
þegar á æskuárum mínum en hann var
nokkrum sinnum kennari minn upp
barna- og unglingaskólann eins og
skólastigin nefndust þá. Síðar urðum
við starfsfélagar við Seyðisfjarðar-
skóla og bæði kennarar yngstu
barnanna. Emil var mjög dagfarsprúð-
ur maður, var ekki mikill æsingamað-
ur en þegar honum var misboðið á ein-
hvern hátt gat heyrst hátt í honum. Á
kaffistofunni í þá daga voru landsmálin
krufin til mergjar. Í kennarahópnum
var töluvert af félagshyggjufólki og
voru sumir rauðari en aðrir. Oftar en
ekki var tekist á þegar skipst var á
skoðunum og líflegar umræður urðu
um pólitík og landsins gagn og nauð-
synjar. Eftir að Emil hætti störfum
vegna aldurs leit hann oft inn á kaffi-
stofu skólans og hélt tengslum við
kennarana.
Saman lágu leiðir okkar líka í gegn-
um leikfélagið og á Emil drjúgan þátt í
því að halda við leikfélagsmenningu á
Seyðisfirði og rífa upp starfið hjá Leik-
félagi Seyðisfjarðar. Þau hjónin bæði
voru af lífi og sál við hverja uppfærsl-
una, Emil sem leikari eða leikstjóri og
Cillí sem búningahönnuður og fleira. Í
minni minningu er Gullna hliðið það
verk sem stendur upp úr á mínum leik-
ferli en þar lék Emil Jón bónda og ég
lék kerlinguna sem staulaðist að hinu
Gullna hliði til þess að bjarga sálu Jóns
síns. Þau voru fleiri verkin sem við lék-
um saman í, t.d. Húrra krakki, sem var
fyrsta uppfærslan sem ég tók þátt í,
Stalín er ekki hér, Maður og kona og
mörg fleiri verk. Emil var líka leik-
stjóri og er mér minnisstætt þegar
hann setti upp barnaleikritið Leifur
ljónsöskur. Langflestir leikararnir
voru nemendur úr skólanum ásamt
nokkrum fullorðnum. Þar fór Emil
ekki troðnar slóðir, hann þýddi leikritið
úr dönsku, hannaði leikmyndina sem
var á þeim tíma mjög nýstárleg en um
leið auðveld í uppsetningu. Cillí hann-
aði leikbúninga en allar persónur leik-
ritsins voru mismunandi dýrategundir.
Það var mér mikill heiður í vor þegar
Leikfélag Seyðisfjarðar hélt upp á 50
ára afmæli sitt að fá tækifæri til þess
að leiklesa þátt úr Gullna hliðinu ásamt
Emil og Hermanni. Við lásum okkar
gömlu hlutverk, Emil sem Jón, Her-
mann sem óvinurinn og ég sem kerl-
ingin. Emil stóð sig með prýði eins og
honum er einum lagið þó hann væri
orðinn lasburða. Nú stendur Emil
sennilega í þeim sporum að berja að
hinu Gullna hliði. Ég trúi því að Lykla-
Pétur opni fyrir honum hliðið og taki
honum fagnandi. Ekki spillti það ef
englakórinn syngi „Máría, mild og há,
móðir guðs á jörð“ líkt og þegar María
mey opnaði hliðið fyrir kerlingunni í
sögu Davíðs Stefánssonar.
Ég bið góðan guð að blessa minn-
ingu Emils Emilssonar. Börnum hans,
tengdabörnum og barnabörnum send-
um við hjónin innilegar samúðarkveðj-
ur.
Ólafía Þ. Stefánsdóttir.
Góður drengur og gegn félagi er
fallinn í valinn fyrir þeim vágesti er fáu
eirir. Okkur gömlu bekkjarfélagana í
Kennaraskólanum langar til að minn-
ast þessa mæta mannkostadrengs sem
við höfðum af hin kærustu kynni.
Bekkurinn okkar var ríkur af efnis-
fólki sem ætlaði að takast á við það
vandasama og um margt viðkvæma
verkefni að kenna börnum með það að
leiðarljósi að koma öllum til nokkurs
þroska svo árla á lífsins leið. Þá hug-
arsýn átti Emil í ríkum mæli.
Emil var með þeim elztu í hópnum,
góðum námsgáfum gæddur, hæglátur
en ákveðinn, einkar ljúfur í allri um-
gengni og átti vináttu allra sem fengu
honum nánar kynnst. Hann var dulur
um margt, gat komið okkur skemmti-
lega á óvart með hnyttnum athuga-
semdum sínum, enda átti hann ríka
kímnigáfu og gat vissulega glaðst með
okkur á góðum stundum. En undir-
tónn alvörunnar þótti okkur ávallt
skammt undan í öllu lífsviðhorfi hans
og fari. Emil kaus fljótlega að halda til
kennslu á heimaslóðum á Seyðisfirði
og átti þar hina ágætustu sögu. Hann
kom víða við í félagsmálum í heima-
byggð, var alla tíð vinstrisinnaður í
skoðunum og félagshyggjumaður, sat í
bæjarstjórn Seyðisfjarðar um fjölda
ára og var forseti bæjarstjórnar þar
um hríð og í stjórn Sambands sveitar-
félaga á Austurlandi, hann reyndist
trúr og vandaður í öllum sínum störf-
um á vettvangi sveitarstjórnarmála.
En Emil kom víðar við, hann var
virkur í leikstarfsemi og stóð sig þar
með prýði og nú á seinni árum var
hann í forystu fyrir eldri borgurum á
Seyðisfirði allt þar til heilsan gaf sig,
vinsæll og vel metinn þar sem annars
staðar.
Of sjaldan bar fundum okkar gömlu
félaganna saman, en alltaf urðu það
fagnaðarfundir, handtakið hlýtt og fast
og viðmótið gott og gefandi alltaf til
staðar, einnig á síðustu samfundum
þegar honum þótti sýnt að hverju
drægi, rólegur og án allrar æðru.
Við minnumst Emils í mikilli virð-
ingu og einlægri þökk, sendum hans
fólki um leið innilegar samúðarkveðj-
ur. Þar fór góður drengur í bestu
merkingu þeirra orða.
Blessuð sé minning Emils Emils-
sonar.
Helgi Seljan,
Ólafur Einarsson.
Emil Bergmann Emilsson
✝ Jóhann Valdi-mar fæddist á
Akureyri 2. nóvem-
ber 1983. Hann lést á
blóðlækningadeild
Landspítala við
Hringbraut 27. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Kjartan Jakob
Valdimarsson skip-
stjóri á Grundfirð-
ingi frá Grundar-
firði, f. 24. ágúst
1961, og Auður
Anna Gunnlaugs-
dóttir húsmóðir, f. 11. júní 1968.
Systkini Jóhanns Valdimars eru
Valgeir Hólm, f. 6. september 1990,
Anna Júnía, f. 3. desember 1994, og
Ágústa Bjarney, f. 7. ágúst 2000.
Jóhann ólst upp á Árskógssandi
og Hauganesi, hann
gekk í Árskógsskóla
og lauk tíunda bekk í
Dalvíkurskóla. Hann
byrjaði ungur til sjós
og var sjómaður sína
starfsævi á neta-
vertíðum og svo á
línuskipum, nú síðast
var hann á mb. Garpi
frá Grundarfirði sem
veiddi beitukóng og
jafnframt því var
hann á vélstjórn-
arbraut frá Fjöl-
brautaskóla Snæfell-
inga og átti eftir eina önn er hann
lést.
Jóhann Valdimar verður jarð-
sunginn frá Stærra-Árskógskirkju
í Dalvíkurbyggð í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Ég man mjög vel eftir kvöldi einu
fyrir rúmlega 24 árum þegar lítill
drengur kom í heiminn, það var elsta
systir mín sem hafði eignast son. Ég
var aðeins sjö ára, en það er eins og
minningin um þessa frétt sé meitluð í
stein í höfðinu á mér. Næstu árin var
ég mikið í kringum þig Jóhann, ann-
aðhvort fór ég til ykkar upp í Sólvelli
eða þið komuð niður í Árbæ til okkar.
Það má eiginlega segja að ég hafi
eignast bróður þegar þú komst í
heiminn.
Þegar ég lít til baka þá eigum við
margar góðar og skemmtilegar
minningar. Ég man sérstaklega eftir
kassabílarallinu á sumrin þar sem við
smíðuðum saman kassabíla, þú stýrð-
ir svo græjunni á meðan ég ýtti af öllu
afli. Á veturna fékk ég Drifterinn lán-
aðan hjá pabba og dró þig svo á snjó-
þotu eða skíðum um alla sveitina. Þau
eru líka ófá snjóhúsin sem við höfum
gert saman. Sérstaklega man ég eftir
risasnjóhúsinu sem við gerðum á
stóra skaflinum sem myndaðist alltaf
á sólpallinum við Árbæ. Þú gast labb-
að uppréttur inni í húsinu og þú áttir
litla herbergið en ég það stóra.
Veikindi þín síðastliðið eitt og hálft
ár hafa veitt mér nýja sýn á lífið. Þú
barðist með þvílíkum þrótti og hug-
rekki sem uppskar sigur í mörgum
orustum. En því miður tapaðist þetta
stríð. Eftir að þú lagðist inn á há-
skólasjúkrahúsið við Hringbraut í
haust reyndi ég að vera duglegur að
heimsækja þig. Það tók mjög á mig
að sjá hvernig þér hrakaði smám
saman og undir restina var alveg ljóst
hvert stefndi. Þrátt fyrir ólýsanlega
mikil veikindi síðustu dagana varst
þú hvergi bugaður og fyrir það ertu
algjör hetja í mínum augum. Guð
geymi þig elsku frændi. Innilegar
samúðarkveðjur til minnar kæru
Auðar systur og fjölskyldu hennar.
Stefán.
Jæja elsku frændi, nú skilur leiðir.
Mér finnst ég verði að kveðja þig hér
með nokkrum orðum. Minningarnar
um þig eru margar, þá sérstaklega
frá barnæsku okkar. Þú varst mikið
hjá okkur í Árbæ og ég var mikið hjá
ykkur í Sólvöllum. Pabbi þinn var
einmitt að rifja það upp um daginn
hvað þú kallaðir mig þegar þú varst
lítill, þú gast ekki sagt Soffía og sagð-
ir í staðinn Bjabja. Svo krúttlega sagt
eitthvað. Ég var búin að steingleyma
þessu, en mundi það auðvitað um leið
og hann sagði mér það. En við bar-
dúsuðum margt og mikið saman og
man ég sérstaklega eftir strumpaá-
horfinu mikla, þú elskaðir strumpana
og oftar en ekki horfði ég á þá með
þér þegar ég var hjá ykkur. Svo inn á
milli fékkstu þér gongort með engu í
eins og þú kallaðir það. Gongort
þýddi jógúrt og með engu í þýddi
karamellujógúrt. Við borðuðum þær
nokkrar og brauð með mysingi með,
klikkaði ekki.
Ég man að ég var alltaf að reyna að
kenna þér hitt og þetta, sem dæmi
man ég að þegar ég fór að sofa á
kvöldin þá bjó ég alltaf til horn á
sænginni minni og strauk það með
fingrunum, þetta var voðalega róandi
og þess vegna vildi ég endilega kenna
þér þetta. Það tókst líka svona stórvel
og fyrr en varði varst þú líka farinn
að notast við svona horn. Þér tókst
reyndar ekki eins vel að búa þau til
sjálfur heldur leitaðir þú þau uppi á
sænginni, það var líka bara flott, virk-
aði alveg eins og nú vorum við bæði
farin að notast við svona „hornaslök-
un“. Þú varst bara 10 ára þegar við
Summi byrjuðum saman, við eigum
líka margar sameiginlegar minningar
um þig. Gleymum seint Flórídaferð-
inni sem þú fórst með okkur, ömmu,
afa og Stebba. Margt var nú brallað
og margar ljúfar minningar koma í
hugann þegar litið er til baka. Það var
okkur Summa ómetanlegt að þú
skyldir koma norður og heimsækja
okkur áður en þú fórst út til Svíþjóð-
ar, þú kvaddir okkur með þeim orð-
um að þú ætlaðir að finna þér íbúð á
Akureyri og flytjast norður þegar
meðferðin væri yfirstaðin. Það var
líka yndislegt að koma til ykkar á
Grundarfjörð í sumar og eiga með
ykkur tíma. Það dýrmætasta í huga
mér núna er þó líklega að hafa náð
tíma með þér á síðustu dögunum, ég
mun aldrei gleyma því.
Það verður ekki svo að þú fáir þér
íbúð á Akureyri eins og þú ætlaðir
þér, en þú munt samt búa þar, hjá
mér í hjarta mínu. Guð varðveiti þig
elsku Jóhann minn.
Auður, Daddi, Valgeir, Anna Júnía
og Ágústa, ég bið góðan Guð að veita
ykkur styrk á þessum erfiðu tímum.
Soffía frænka.
Jóhann Valdimar
Kjartansson
 Fleiri minningargreinar um Emil
Bergmann Emilsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu á næstu
dögum.