Morgunblaðið - 08.12.2007, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. DESEMBER 2007 47
Ég var bara að
heyra þetta áðan, fyrst
hringdi Keli í mig, svo
talaði systir þín við
mig. Þetta er ekki al-
veg sokkið inn. Þegar ég heyrði þetta
var Camel-veskið, sem þú gafst mér,
á borðinu fyrir framan mig. Mér
finnst eins og þetta geti ekki verið
satt.
Fyrsta sem mér datt í hug var
þegar við vorum 13-14 ára að hlusta á
Jimi Hendrix. Ég veit ekki afhverju,
bara það fyrsta sem ég hugsaði um.
Ég er ekki að trúa því að ég muni
aldrei hitta þig aftur. Þú fékkst alltaf
svo klikkaðar hugmyndir og fylgdir
þeim alltaf eftir. Sögurnar sem byrja
á „Varstu búin að heyra hvað Valli
gerði“ verða ekki fleiri. Ég man líka
þegar við vorum að uppgötva Megas
saman, ég þú og Jón Magnús að
hlusta á „Gamli skrjóðurinn“ á með-
an við rúntuðum á Elsu.
Hvert einasta sumar síðan ég var 8
ára hefur verið litað af þér á einhvern
hátt. Ég finn það á mér að lífið skipti
um gír í dag, ekkert verður eins.
Við erum aldrei aftur að fara að
stela sígarettum af pabba þínum útí
bílskúr, hanga heima hjá þér og
horfa á sjónvarpið þegar þú ert einn
heima.
Það var líka alveg sama hversu
lengi við vorum aðskildir, það var
alltaf eins og við hefðum búið hlið við
hlið alla okkar ævi.
Hvernig á ég að geta keyrt
framhjá húsinu þínu eða komið í
Hólminn án þess að hugsa til þín. Þú
hefur verið svo mikill fasti í lífi mínu í
svo langan tíma. Ég finn helst fyrir
Valtýr Guðmundsson
✝ Valtýr Guð-mundsson fædd-
ist í Stykkishólmi
21. júlí 1984. Hann
lést af slysförum 8.
desember 2006 og
var útför hans gerð
frá Stykkishólms-
kirkju 16. desember
2006.
því að ég þurfi að kasta
upp, ég veit ekkert
hvernig mér á að líða.
Þú ert vinur minn, og
þú ert dáinn, hvernig
getur það verið? Þú
ert bara 22 ára gamall,
þú getur ekki dáið, þú
ert að fara að lifa að ei-
lífu. Við höfum oft tal-
að um það þegar við
verðum gamlir á elli-
heimilinu í Hólminum,
hvernig tónlist við eig-
um eftir að hlusta á, að
við verðum bara í
Counter Strike að hlusta á Pantera,
að flengja hjúkkurnar. Þetta er aldr-
ei að fara að gerast. Ég er bara að
fara að heimsækja leiðið þitt í stað-
inn fyrir þig, þangað til ég dey líka.
Ég vildi það ekkert, ég vildi heim-
sækja þig.
Enginn veit hvað átt hefur fyrr en
misst hefur. Það er það eina sem ég
get hugsað um.
Ég get ekkert endað þetta, ég gæti
farið að telja upp fullt af skemmti-
legum hlutum sem við gerðum sam-
an, allar minningarnar, en ég bara
meika það ekki. Ég get ekki komið
með einhver fleyg lokaorð, þetta
bara átti ekki að gerast, þetta átti
ekki að fara svona, þú átt ekki að
vera farinn.
Þetta setur lífið í algjörlega nýtt
ljós, ég hef verið að hafa áhyggjur af
ómerkilegum hlutum undanfarnar
vikur og daga, þær áhyggjur hurfu
með þér, og ekkert er eftir nema
söknuður, sorg, tómarúm sem ég
mun reyna að fylla með minningum
um þig, en það mun aldrei takast.
Takk fyrir allt, Valli, takk fyrir að
hafa verið hluti af lífi mínu, og þegar
við hittumst vonandi aftur, einhver-
staðar, einhvertímann, þá mun ég
halda utanum þig, og þakka þér al-
mennilega, betur en þessi texti getur
mögulega gert. Ég er farinn að
gráta.
8.12. 2006.
Bragi Páll Sigurðarson.
✝ MargrétÁmundadóttir
fæddist í Háholti,
Gnúpverjahreppi
15. mars 1925,
ásamt tvíburasystur
sinni Guðbjörgu.
Margrét lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 22. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ámundi Jóns-
son bóndi frá
Minna-Núpi, f. 27.8.
1887, d. 4.2. 1961,
og Guðrún Sveinsdóttir frá Ásum,
f. 3.6. 1886, d. 3.9. 1976. Árið
1928 flutti fjölskyldan að Minna-
Núpi, þar sem systurnar ólust
upp og hafa átt heima alla tíð.
Margrét tók snemma þátt í bú-
störfunum, ekki síður úti en inni.
Árið 1954 giftist Margrét Krist-
jáni Helga Guðmundssyni frá
Bílduhóli á Skógarströnd, f. 31.3.
1919, og tóku þau við búi á
Minna-Núpi af for-
eldrum Margrétar.
Sonur þeirra er
Ámundi Kristjáns-
son bifreiðastjóri,
til heimilis á Minna-
Núpi, f. 13.6. 1954.
Á heimilinu ólust
einnig upp dætur
Guðbjargar, þær
Guðrún Ingólfs-
dóttir, f. 5.9. 1949,
og Herdís Kristjáns-
dóttir, f. 19.3. 1958,
en móðir þeirra
dvaldi gjarnan
tímabundið utan heimilis vegna
vinnu sinnar. Eftir að hafa dregið
saman í búrekstrinum árið 1974
hófu þau Margrét og Kristján að
taka börn til sumardvalar og
stunduðu þann rekstur í 17 sum-
ur. Einnig vistuðu þau fólk á ýms-
um aldri á veturna.
Útför Margrétar verður gerð í
dag frá Stóra-Núpskirkju og
hefst athöfnin kl. 13.30.
Elsku Magga mín.
Ég þakka þér samfylgdina í 82 ár.
Við vorum svo nánar tvíburasystur,
næstum eins og ein manneskja alla
tíð. Hugurinn verður hjá þér áfram
eins og hingað til.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Saknaðarkveðja.
Þín systir,
Bagga.
Elsku langafrænka.
Okkur mun ekki verða kalt á litlu
tásunum í ullarsokkunum sem þú
prjónaðir á okkur.
Við vitum að þér líður vel hjá engl-
unum og munt vaka yfir okkur og
passa okkur.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni
sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Kveðja frá litlu fuglunum þínum.
Kristján Hrafn Ingason.
Ívar Örn Snorrason.
Elsku Magga okkar
Við vorum svo heppin að eiga tvær
ömmur hlið við hlið og strákarnir
okkar langa ömmu og langa frænku á
sama stað.
Það var yndislegt að þú náðir að
kynnast Kristjáni Hrafni og Ívari
Erni og fylgjast með þeim fyrstu
mánuðina þeirra. Enda passaðir þú
vel upp á það í bæjarferðum ykkar að
fá alltaf að sjá fuglana þína áður en
farið væri austur.
Þú guð sem stýrir stjarna her
og stjórnar veröldinni.
Í straumi lífsins stýr þú mér
með sterkri hendi þinni.
Það er sárt að þurfa að kveðja þig,
en við vitum að þú munt vaka yfir
okkur og vera hjá okkur.
Takk fyrir ómetanlega ást og um-
hyggju alla tíð.
Við munum hugsa vel um ömmu
fyrir þig.
Ástarkveðja,
Erla og Ingi.
Snorri og Erla.
Elsku Magga
Ekki datt mér í hug þegar ég
heimsótti þig á spítalann 22. nóvem-
ber að ég ætti eftir að standa við dán-
arbeð þitt eftir rúman klukkutíma.
„Magga frænka dáin.“ Sem betur fer
var elsku mamma hjá þér ásamt okk-
ur systrum þegar þú skildir við.
Margs er að minnast úr sveitinni í
mínum uppvexti og í gegnum árin.
Þú varst mér sem önnur móðir alla
tíð. Þú kunnir svo sannarlega að lifa
lífinu lifandi, Magga mín, jákvæð og
áhugasöm fyrir öllu. Þau eru mörg
ferðalögin sem ég er búin að fara
með þér í, og vera bílstjóri fyrir ykk-
ur í sveitinni, nú síðast í sumar norð-
ur í land, alltaf jafn gaman, ég hlakk-
aði alltaf til að fara með ykkur. En sú
ferð sem stendur uppúr er þegar við
fjölskyldan fórum saman með Nor-
rænu.
Svo var nú gaman að fylgjast með
ykkur pæjunum í fatastússinu að
sauma, kaupa föt og breyta þeim. Þér
féll aldrei verk úr hendi og alltaf með
handavinnu þegar færi gafst á, og
sást þú um sokka á mín börn þegar
þau voru yngri og barnabörnin nú
seinni ár.
Þú fylgdist vel með mér og minni
fjölskyldu, hvernig gengi hjá okkur
öllum og það síðasta sem við töluðum
saman, þá varstu ánægð með þær
framkvæmdir sem var verið að gera
á mínu heimili og baðst fyrir kveðju.
Og þykir mér vænt að þú vissir um
þær. Nú verða heimsóknirnar ekki
fleiri til mín og söknuðurinn mikill,
og eins var erfitt að koma í sveitina
fyrst eftir fráfall þitt þegar einn
hlekkinn vantar. En minning þín lifir
og veit ég að þú munt vaka yfir mér.
Elsku Magga, takk fyrir allt sem
þú gerðir fyrir mig og allar góðu
stundirnar sem við áttum. Ég mun
geyma þær í hjarta mínu. Elsku
Kristján, Ámundi, Mamma og fjöl-
skylda mín öll, guð gefi okkur styrk í
sorginni og söknuðinum.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þín,
Guðrún.
Frænka okkar, Margrét Ámunda-
dóttir frá Minna-Núpi verður til
grafar borin í dag. Okkur langar að
minnast hennar með nokkrum orðum
þó að erfitt sé að festa á blað lýsingu
á svo skemmtilegri og á margan hátt
óvenjulegri konu. Möggu var annt
um samferðafólk sitt. Á heimili henn-
ar og Kristjáns hafa margir fengið
samastað sem á þurftu að halda, um
lengri eða skemmri tíma. Þau hjónin
ráku í mörg ár sumarbúðir fyrir
börn. Heimilið var því oft mann-
margt og líflegt og því stýrði Magga,
oft með dyggri aðstoð Böggu tví-
burasystur sinnar.
Magga var hreinskiptin og hrein-
skilin og sagði það sem henni bjó í
brjósti. Hún var góður granni sem
deildi jafnt gleði og sorgum með okk-
ur nágrönnum sínum. Magga hafði
einlægan áhuga á fólki og var um-
hugað um velferð þess. Hún var
ræktarsöm við ættingja og vini og
margar þéttskrifaðar gestabækur á
Minna-Núpi bera vitni um að þangað
er gott að koma. Ekki hafði hún síður
gaman af því að heimsækja aðra og
setti það ekki fyrir sig að skreppa
landshornanna á milli til að heilsa
upp á góðan vin. Ferðafélaginn í
flestum þessara ferða var Bagga
systir hennar. Á þeirra yngri árum
gáfust ekki mörg tækifæri til að
leggjast í ferðalög en því bættu þær
úr á fullorðinsárum og ferðuðust
bæði innanlands og utan ásamt fjöl-
skyldum sínum. Frásagnir þeirra af
þessum ferðum voru skemmtilegar
og gáfu tækifæri til að njóta ferðanna
með þeim. Á ferðum þeirra innan-
lands var það yfirleitt Magga sem
keyrði, en hún var alltaf á góðum bíl-
um og gat sagt manni ýmislegt sem
konur af hennar kynslóð eru ekki
alltaf að leggja sig eftir, svo sem
hversu mörg hestöfl bifreiðin væri og
hvernig hún væri í samanburði við
aðrar. Magga hafði gaman af falleg-
um fötum og alla tíð var valið af natni
það sem vel fór saman. Hún veitti því
líka eftirtekt hverju aðrir klæddust
og hafði orð á því ef henni líkaði það
sem hún sá.
Það er gott að geta rifjað upp
skemmtilegar stundir með Möggu,
við minnumst hennar fyrir lífsgleðina
og umhyggjusemi alla tíð.
Kristjáni, Ámunda, Böggu, Guð-
rúnu, Herdísi og öðrum aðstandend-
um vottum við okkar innilegustu
samúð.
Sigríður Gunnarsdóttir og
Hildur Gróa Gunnarsdóttir
frá Stóra-Núpi.
Magga á Minna-Núpi setti svip á
samtíðina. Hún var tvíburi, hinn
helmingurinn af henni er Bagga. Þær
voru svo nátengdar að varla er hægt
að nefna aðra í einu. Þær fæddust
agnarlitlar í Háholti og þótti krafta-
verk að þær skyldu lifa miðað við að-
stæður. Þriggja ára fluttust þær að
Minna-Núpi og þar átti Magga heima
alla tíð og starfaði.
Systurnar ólust upp við venjuleg
sveitastörf og þurftu snemma að
hjálpa til við búskapinn enda voru
ekki önnur börn á bænum. Þær urðu
ungar jafnvígar á inni- og útistörf og
miklar hestaskellur.
Magga giftist Kristjáni Guð-
mundssyni 1954. Tóku þau við búi á
Minna-Núpi, stunduðu búskapinn af
natni, þekktu skepnurnar sínar vel,
hver einstaklingur skipti máli. Það
hefur áreiðanlega verið gott að vera
húsdýr hjá þeim.
Þegar maður hugsar um Möggu
kemur gleði og hispursleysi fyrst upp
í hugann. Hún var glaðlynd, frænd-
rækin, sagði skemmtilega frá, notaði
gjarnan hendurnar til að leggja
áherslu á orð sín og gerði grín að
sjálfri sér. Hún var ávallt vel til fara,
fannst gaman að kaupa sér föt og
notaði óspart skartgripi. Fínust
fannst henni hún vera í upphlutnum
og klæddist honum við hátíðleg tæki-
færi. Magga var fróðleiksfús, fylgdist
vel með samferðafólkinu, ungu sem
öldnu, og bar einstaka umhyggju fyr-
ir því. Hún var gestrisin, tók á móti
fólki með útbreiddan faðminn, það
var sérstaklega gaman að koma til
hennar.
Rúmlega fertug tók Magga bíl-
próf. Hún eignaðist þó ekki bíl fyrr
en löngu síðar. Henni leið vel í bíl,
hafði áhuga og skoðanir á slíkum
tækjum og vildi eiga góðan farar-
skjóta. Hún var dugleg að ferðast,
fannst sjálfsagt að skreppa, hvort
sem var í kaupstað, til bæja að hitta
vini og vandamenn eða á samkomur
af ýmsu tagi. Hún naut þess að vera
innan um fólk . Einnig fór Magga í
lengri reisur með Böggu eða allri
fjölskyldunni. Þegar þær systur ferð-
uðust óku þær til skiptis og óx ekki í
augum að skjótast á milli landshluta.
Fyrir fáum árum var ég ásamt þeim í
fermingarveislu norður í landi. Sama
dag voru þær boðnar í veislu á Akra-
nesi og ekki gerðu þær upp á milli,
yfirgáfu norðanveisluna tímanlega,
skelltu sér suður í íslenska búningn-
um undir stýri, til að ná fyrrnefndri
veislu. Magga nýtti tímann vel, vildi
ekki missa af neinu sem í boði var og
lét heilsuleysi ekki aftra sér frá því
að taka þátt í lífinu.
Magga lagði mikið upp úr gömlum
gildum, vildi halda í þau en hreifst af
tækniframförum nútímans. Varla var
búið að opna Hvalfjarðargöngin fyrr
en Magga og hennar fólk ók í gegn og
fleiri samgöngumannvirki síðari ára
voru prófuð á fyrstu dögum.
Nú er tími Möggu hér á jörðinni
liðinn. Það er erfitt að átta sig á því
þar sem hún var á fullu nánast fram í
andlátið, hún stóð meðan stætt var.
Fyrir það er hægt að þakka.
Ég kveð Möggu frænku mína með
söknuði og þökk fyrir allan kærleik-
ann sem hún sýndi mér og mínu fólki.
Við erum rík af minningum um gleði-
gjafann hana Möggu. Fjölskyldu
Möggu sendi ég einlægar samúðar-
kveðjur. Minningin um einstaka
konu mun ylja þeim í framtíðinni.
Árdís Jónsdóttir.
Það er ekki oft á lífsleiðinni sem
maður kynnist sannarlega góðu fólki
en í mínum huga var hún Magga á
Minna-Núpi ein þeirra. Magga var
hörkutól með stórt hjarta sem vert er
að taka sér til fyrirmyndar. Ég var
vinnukona hjá Möggu og Kristjáni í
tvö sumur og er óhætt að segja að
það hafi verið lífreynsla sem ég hefði
ekki viljað vera án. Fullt af lífi, gleði,
hlátri og vinnusemi, ómetanlegt
veganesti fyrir nýfermdan ungling-
inn.
Það var svo yndislegt mörgum ár-
um seinna þegar við hjón fórum í
heimsókn á Minna-Núp með tví-
burana okkar, að geta sýnt þeim
hvaðan Magga og Bagga voru, þess-
ar sætu konur sem 9 árum áður
höfðu gert sér ferð norður á Akur-
eyri til að sjá tvíburana okkar ný-
fædda og mynd var tekin af tvíbura-
systrunum Möggu og Böggu þar sem
þær voru hvor með sinn tvíburann,
Sunnu og Dillon, í fanginu. Sú mynd
er oft skoðuð og með þurfa að fylgja
sögur úr sveitinni.
Það eru líka ekki meira en örfáar
vikur síðan Sunna minntist á rækju-
salatið góða sem við fengum í þessari
heimsókn, það var gott að koma á
Minna-Núp. Í huga mínum er mikið
þakklæti fyrir allt sem hún kenndi
mér.
Innilegar samúðarkveðjur til ykk-
ar allra sem stóðuð henni næst.
Með vinsemd og virðingu.
Erika Lind Isaksen.
Komið er að leiðarlokum á langri
og farsælli ævi Margrétar Ámunda-
dóttur á Minna-Núpi. Þegar við eign-
uðumst sumarhúsið Árbakka fyrir
rúmum ellefu árum vissum við strax
að þar myndi okkur líða vel enda hef-
ur það gengið eftir. En við höfðum
ekki séð fyrir að kaupum á sumar-
húsi fylgdi annað og meira, kynnin af
heimilisfólkinu á Minna-Núpi. Þessi
kynni eru löngu orðin að vináttu sem
hefur dýpkað eftir því sem árin hafa
liðið og er hún okkur ómetanlega
mikils virði. Yfir ófáum kaffibollum
og meðlæti hafa þær systur Magga
og Bagga opnað okkur innsýn í heim
sveitarinnar í Gnúpverjahreppi með
lifandi sögum af mannlífi liðins tíma
og þær ásamt Kristjáni hafa deilt
með okkur tímalausri lífsspeki.
Það eru forréttindi að hafa fengið
að kynnast Möggu á Minna-Núpi og
við þökkum henni margar ógleyman-
legar samverustundir. Blessuð sé
minning hennar.
Helga og Peter.
Margrét Ámundadóttir
 Fleiri minningargreinar
um Margréti Ámundadóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
á næstu dögum.