Morgunblaðið - 08.12.2007, Blaðsíða 48

48 LAUGARDAGUR 8. DESEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Dóra Guðlaugs-dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum
29. desember 1934.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Vest-
mannaeyja 26. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigurlaug
Jónsdóttir, f. í Hafn-
arfirði 28.1. 1911, d.
22.9. 1997, og Guð-
laugur Gíslason al-
þingismaður f. í
Stafnesi í Miðnes-
hreppi 1.8. 1908, d. 6.3. 1992. Dóra
var elst 6 systkina, systkini hennar
eru Jakobína, f. 30.3. 1936, d. 4.2.
2004, Ingibjörg Rannveig, f. 3.7.
1939, Gísli Geir f. 3.7. 1940, Anna
Þuríður, f. 18.1. 1946 og Jón Hauk-
ur, f. 2.10. 1950. Dóra giftist hinn
23.5. 1953 Bjarna Sighvatssyni
skipstjóra og útgerðarmanni frá
Ási í Vestmannaeyjum, f. 2.12.
1932. Hann er sonur hjónanna
Guðmundu Torfadóttur, f. í Hnífs-
dal 22.4. 1905, d. 27.9. 1983, og Sig-
hvats Bjarnasonar skipstjóra og
útgerðarmanns, f. á Stokkseyri
27.10. 1903, d. 15.11. 1975. Dóra og
Bjarni eiga 5 börn, þau eru: 1) Sig-
gift Halldóri Arnarssyni, f. 11.10.
1966, þau eiga 3 börn, Örn Bjarna,
f. 14.1. 2000, Hákon Inga, f. 24.1.
2004, og Jón Ísak, f. 21.9. 2005.
Fyrir átti Halldór tvö börn, Hörpu
og Orra. 5) Hinrik Örn, f. 15.9.
1972 kvæntur Önnu Jónínu Sæv-
arsdóttur, f. 24.12. 1972, þau eiga 3
dætur, Björg Huldu, f. 26.1. 1997,
Birgittu Hrönn, f. 15.1. 2000, og
Alexöndru Sif, f. 5.7. 2005.
Dóra ólst upp í Vestmanna-
eyjum. Hún lauk verslunarprófi frá
Verslunarskóla Íslands 1953, að
loknu námi starfaði hún sem ritari
á Alþingi. Dóra og Bjarni fluttu
aftur til Vestmannaeyja vorið 1954
að loknu námi Bjarna í Reykjavík.
Dóra starfaði hjá Bæjarfógetanum
í Vestmannaeyjum um skeið. Síðar
sá hún um bókhald fyrir fyrirtæki
sem þau hjónin voru hluthafar í, en
fyrirtækin voru í útgerð og fisk-
vinnslu í Vestmannaeyjum. Bjarni
og Dóra hófu búskap í Garðinum í
Eyjum árið 1954. Þau festu kaup á
Brimhólabraut 9 í Vestmanna-
eyjum haustið 1954. Árið 1974
festu Bjarni og Dóra kaup á Heið-
arvegi 9 þar í bæ og hafa þau búið
þar síðan. Dóra stundaði versl-
unarrekstur í Bókabúðinni í Vest-
mannaeyjum um ríflega 20 ára
skeið en seldi reksturinn árið 1996.
Útför Dóru fer fram frá Landa-
kirkju í Vestmannaeyjum í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
urlaug, f. 6.10. 1954,
gift Páli Sveinssyni, f.
6.8. 1950, þau eiga 3
börn; a) Söru, f. 8.3.
1983, sambýlismaður
Jón Þór Klemensson,
b) Örnu Sif, f. 5.1.
1988, og c) Sighvat, f.
14.5. 1990. Fyrir átti
Sigurlaug Dóru
Björk Gunnarsdóttur,
f. 25.8. 1974, gift Við-
ari Einarssyni, þau
eiga 3 syni, Páll átti
fyrir 2 börn, Helenu
Sigríði og Svein
Davíð. 2) Guðmunda Áslaug, f. 8.9.
1956, gift Viðari Elíassyni, f. 1.7.
1956, þau eiga 4 börn: a) Bjarna
Geir, f. 11.10. 1979, sambýliskona
Harpa Reynisdóttir, þau eiga einn
dreng. b) Sindra, f. 25.12. 1982,
sambýliskona Þórsteina Sigur-
björnsdóttir. c) Margréti Láru, f.
25.7. 1986, og d) Elísu, f. 26.5. 1991.
3) Sighvatur, f. 4.1. 1962, kvæntur
Ragnhildi S. Gottskálksdóttur, f.
3.7. 1956, þau eiga 3 börn, Dóru
Dúnu, f. 2.12. 1984, Bjarna, f. 24.3.
1987 og Eggert Rafn, f. 23.12.
1995. Áður átti Ragnhildur synina
Þórð og Gottskálk Þorstein. 4)
Ingibjörg Rannveig, f. 2.9. 1970,
Elsku mamma, nú er stríðinu lokið,
hetjuleg barátta til síðustu stundar.
Þegar ég hugsa til baka er svo
margs að minnast frá æskunni í Eyj-
um og minningarnar tengjast þér.
Ferðirnar út í Stafnes með nesti, að
ganga yfir Dalfjallið var ævintýri fyr-
ir fimm ára strák, horfa yfir dalinn og
Heimaey er nokkuð sem ég gleymi
aldrei. Þú kynntir mig fyrir fegurð
eyjunnar okkar. Fara í berjamó vest-
ur á hamar. Þú kynntir mig fyrir
West Ham, liðinu sem ég hef haldið
með síðan. Ég fór að fara í sveit á
sumrin þegar ég var átta ára, er ég
kom heim um haustið varst þú komin
að því að fæða Ingibjörgu og tveimur
árum síðar Hinrik Örn. Í bæði skiptin
komstu mér á óvart, þannig varst þú.
Gosveturinn 1973 þegar við bjugg-
um á Eyrarbakka, þegar pabbi veikt-
ist, þú með Ingibjörgu tveggja ára og
Hinrik Örn nokkurra mánaða og svo
mig, 11 ára. Þú varst ein, þekktir eng-
an á Bakkanum. Alltaf dugnaðar-
kona.
Haustið 1973 aftur á Brimhóla-
brautinni, pabbi á sjúkrahúsi í
Reykjavík. Við tvö með litlu systkin-
in. Hvað þú varst dugleg, sást um allt,
kláraðir allt, hugsaðir um okkur,
gafst okkur hlýju og athygli þótt þú
værir örugglega oft úrvinda. Aldrei
kvartaðir þú.
Síðan keyptuð þið bókabúðina, það
átti svo vel við þig, þú elskaðir starfið.
Að fá að vera með þér í búðinni voru
forréttindi fyrir 12 ára strák. Það var
mikil vinna á þér í búðinni og oft þótti
okkur systkinunum nóg um er af-
greiða þurfti viðskiptavini fram undir
kl. sex á aðfangadagskvöld. Þannig
vildir þú hafa það, alltaf að aðstoða
fólk eins og þú gast, fórnaðir þér fyrir
aðra.
Ljóð voru okkur sameiginlegt
áhugamál, gátum rætt um ljóðin og
skáldin. Þú gafst mér jafnan ljóða-
bækur í afmælisgjöf og það gladdi
mig ávallt.
Þú fylgdist vel með okkur systk-
inunum þegar við komumst á ung-
lingsárin og fórum til náms í Reykja-
vík. Þú skiptir þér ekki af okkar
daglega lífi, ákvörðunum sem við tók-
um. Hafðir oft áhyggjur af okkur en
sagðir fátt. Varst ekkert fyrir það að
skipta þér of mikið af.
Þú varst mikil sjálfstæðiskona, var
þér í blóð borið. Þú trúðir á jafnrétti
kynjanna án þess að vera að fjasa
mikið um það, gerðir það bara í verki.
Ferðin okkar til Barcelona með
Imbu systur var ógleymanleg, við lét-
um draum þinn rætast. Skoðuðum
borgina sem þig hafði dreymt um að
heimsækja. Nýstigin upp úr erfiðum
veikindum arkaðir þú um alla borg-
ina. Við skoðuðum öll söfnin nema eitt
sagðir þú, og hlóst.
Kímnigáfan þín var mikil og sér-
stök. Þú gast komið okkur til að hlæja
til síðustu stundar.
Pabbi stóð eins og klettur hjá þér í
veikindum þínum og þú hafðir meiri
áhyggjur af honum en þér. Veikindi
þín vildirðu ekki ræða. Styrkur þinn
var mikill, þú barðist, bugaðist ekki,
lést ekkert á þér sjá, en við vissum að
þú varst mikið veik.
Mamma, þú varst einstök kona,
sannkölluð hetja. Ég mun sakna þín
en þú verður alltaf í huga mér og ég
mun leita til þín áfram.
Mig langar til þess að þakka starfs-
fólki og læknum á Heilbrigðisstofnun
Vestmannaeyja fyrir frábæra
umönnun og hlýju í garð mömmu og
pabba.
Þinn,
Sighvatur.
Elskulega mamma mín, nú er kom-
ið að kveðjustund. Ekki hefði mig ór-
að fyrir því fyrir rúmum tveimur ár-
um að mamma myndi kveðja svo
fljótt. Hún var alltaf svo heilsuhraust
og sterk.
Mamma tók veikindunum eins og
hverju öðru verkefni, baráttan var
ótrúleg, alveg fram á síðustu stundu.
Það var aldrei gefið eftir. Að fylgjast
með því hvernig mamma tók á veik-
indum sínum kenndi mér margt. Því
mun ég aldrei gleyma.
Mamma var vel lesin kona, greind,
kappsöm, þrjósk og með skemmtileg-
an húmor. Baráttan lýsti sér vel er
hún opnaði Bókabúðina strax eftir
gos. Á þeim tíma ríkti mikil óvissa um
þróun byggðarlagsins, hún með ung
börn á heimilinu og pabbi á þeim tíma
á sjó. Álagið við að reka Bókabúðina
jafnframt því að sinna heimilinu var
oft mikið og vinnudagurinn langur.
Engu að síður sinnti hún sínum verk-
um mjög vel.
Húmorinn var alltaf á sínum stað,
allt fram til lokadags – oft kaldhæð-
inn og beittur en skemmtilegur.
Ég á ófáar minningar þar sem ég
sit á skrifstofu mömmu í Bókabúð-
inni, ég að sinna heimalærdómnum
og mamma að sinna amstri dagsins í
búðinni. Þrátt fyrir annríkið var alltaf
hægt að leita til mömmu. Sérstaklega
er mér minnisstætt hve gott var að
leita til hennar varðandi lærdóminn,
hún kunni svör við öllu. Einnig var
tíminn í kringum jólin eftirminnileg-
ur. Mikið að gera í Bókabúðinni en
með ótrúlegu skipulagi tókst mömmu
að hafa stjórn á hlutunum. Bakaði
meira að segja í byrjun nóvember!
Þolinmæði mömmu í garð okkar
krakkana var aðdáunarverð. Ekki var
óalgengt að heimilinu væri breytt í
íþróttavöll, þar sem ýmist var keppt í
handbolta eða fótbolta. Það voru ófá-
ar stytturnar sem við eyðilögðum en
einhvern veginn tók mamma þessum
ærslafullu leikjum okkar með stóískri
ró.
Mamma var alltaf ankerið í fjöl-
skyldunni. Mamma átti oftast loka-
orðið er kom að stórum ákvörðunum í
lífi þeirra hjóna. Pabbi var mikill
framkvæmdamaður en mamma var
ávallt rödd skynseminnar. Ólíkir ein-
staklingar sem vógu hvort annað full-
komlega upp.
Það verður undarlegt að geta ekki
hringt og sagt frá hvað fjölskyldan
mín hafi aðhafst þann daginn eða
hvað dætur mínar lærðu nýtt í dag.
Eða leyft stelpunum mínum að tala
við ömmu sína og segja frá sætum
sigrum dagsins eða sárum ósigrum.
Dætur mínar eiga eftir að sakna
ömmu sinnar mikið. Þær eiga eftir að
sakna ömmu sem alltaf tók vel á móti
þeim er stelpurnar komu í heimsókn.
Amma átti alltaf nýbakaðar kökur er
við komum í heimsókn til Vestmanna-
eyja. Ömmu sem alltaf var boðin og
búin að annast þær og hafði tíma til að
sinna þeim.
Það verður skrýtið að koma til
Vestmannaeyja eftir andlát mömmu.
Ekkert verður eins. Er við komum til
Vestmannaeyja í sumar og mamma
var í Reykjavík sökum veikinda töl-
uðu dætur mínar mikið um það hve
skrýtið það væri að koma til Vest-
mannaeyja þegar enginn amma væri
á Heiðarveginum.
Við sem eftir lifum munum varð-
veita góðar minningar um góða
mömmu og ömmu.
Takk fyrir allt sem þú kenndir mér,
takk fyrir hlýju og umhyggju í garð
fjölskyldu minnar.
Elsku mamma, guð varðveiti þig.
Þinn sonur
Hinrik Ö. Bjarnason.
Tengdamóðir mín, Dóra Guðlaugs-
dóttir, lést 26. nóvember sl. eftir erfið
veikindi.
Það var fyrir 28 árum sem við Sig-
urlaug, dóttir hennar og Bjarna Sig-
hvatssonar, rugluðum saman reytun-
um. Mér er í fersku minni þegar ég
kom með henni Sillu minni í fyrsta
skipti á heimili þeirra við Heiðarveg-
inn. Ég var á nálum eins og flestir í
svipaðri stöðu, en ég þurfti engu að
kvíða. Andrúmsloftið var óþvingað.
Dóra sá til þess með léttu spjalli um
daginn og veginn. Kynni mín við hana
voru alltaf góð og var mjög gott að
eiga hana að í einu og öllu.
Dóra tengdamamma var mörgum
kostum búin. Upp í hugann koma
hugtökin heiðarleiki, sanngirni,
mannvirðing og fordómaleysi. Eins
bar hún alla tíð mikla umhyggju fyrir
„börnunum sínum“, en þar var ég tal-
inn með líka.
Kveðjustundin á tímamótum okkar
í janúar 1989 á Vestmannaeyjaflug-
velli er mér afar minnisstæð. Það var
þegar við Silla ásamt dætrunum,
Söru og Örnu Sif, vorum að leggja af
stað og flytjast búferlum í eitt til tvö
ár til Bretlands. Varð það reyndar úr
að England varð okkar heimaland
næstu 10 árin. Þarna á flugvellinum
fengum við allar þær bestu óskir og
fyrirbænir sem til voru, faðmlög og
tárin runnu. Dóra átti síðustu orðin
áður en við fórum um borð í flugvél-
ina: „Palli minn, passaðu nú vel upp á
stelpurnar mínar fyrir mig.“ Ósann-
girni heimsins virðast engin takmörk
sett og erfitt er að skilja af hverju
hennar tími var nú komin. Það er
endalaust hægt að velta því fyrir sér
af hverju fólk á góðum aldri er kallað
burt. Enginn veit hver verður næst-
ur, og enginn hver annan grefur. Eitt
sinn, fljótlega eftir að veikindin
greindust, þá ræddum við Dóra mál-
in. Okkur kom saman um að til þessa
hefði fjölskyldan verið lánsöm, farsæl
og sloppið vel við áföll. Allir hraustir
og heilbrigðir.
Svo verður mér að orði: „Svo lýstur
þessum sjúkdómi allt í einu niður í
fjölskylduna.“ Þá segir Dóra: „Já,
fyrst það varð að ske, þá var eins gott
að ég varð fyrir því. Ég er orðin full-
orðin og hefði ekki afborið það að
horfa upp á einhvern annan í fjöl-
skyldunni verða fyrir þessu.“ Þannig
var Dóra, raunsönn og þakklát fyrir
lífið. Hún bjó yfir einstökum hæfileik-
um til að láta öðrum líða vel. Hana
skorti aldrei hrósyrði og hvatningu
sem hún sparaði ekki í garð annarra.
Þegar Dóra lá banaleguna stóð fjöl-
skyldan þétt saman. Þótt síðustu dag-
arnir væru svo erfiðir sem raun bar
vitni, þar sem öllum var ljóst hvert
stefndi, má einnig segja að þeir hafi
verið innihaldsríkir og gefandi, því
börnin hennar fimm voru dag og nótt
við sjúkrabeð hennar ásamt Bjarna.
Og aðrir fjölskyldumeðlimir voru
ekki langt undan, þegar kveðjustund-
in rann upp. Fjölskylduböndin
styrktust.
Ómetanlegt var fórnfúst starf og
hjálpsemi starfsfólksins á Sjúkrahúsi
Vestmanneyja. Því færa ástvinir allir
bestu þakkir.
Ömmubörnin voru henni öll jafn
kær, umhyggja og ást hennar mikil.
Vandfyllt verður það skarð, sem nú
hefur verið höggvið í ástvinahópinn
og tilveru þeirra, barnanna og
Bjarna. Elsku Dóra, þér verður efa-
laust fagnað á nýjum stað og meðal
annarra ættingja og vina, sem þegar
hafa kvatt, en dvelja nú þegar í dýrð-
inni á himni.
Að lokum ætla ég að leyfa mér að
vona, að ég „hafi passað vel upp á
stelpurnar þínar“ og hann Sighvat
son okkar á þessum árum í Bretlandi.
Hvíl í friði, mín kæra tengdamóðir.
Kæri Bjarni, ég votta þér og börn-
um ykkar Dóru mína dýpstu samúð.
Góður Guð blessi minningu hennar og
gefi ykkur styrk á þessum reynslu-
tíma lífsins. Hann leiði okkur fram til
huggunar og friðar.
Páll Sveinsson.
„Hvenær förum við til afa og ömmu
í Vestmannaeyjum?“ Í tengslum við
fjölmörgu Íslandsferðirnar okkar á
undanförnum árum hefur þetta verið
mest brennandi spurningin hjá börn-
um mínum. Eftir stutt stopp í
Reykjavík var farið með Herjólfi til
Eyja. Við komuna biðu okkar ávallt
kræsingar að hætti Dóru; skonsur,
rækjusalat og annað heimabúið góð-
gæti. Eftir að hafa innbyrt þetta, oft-
ast í meira magni en góðu hófi gegndi,
var farið í Þorlaugargerði. Drengirnir
gefa hestunum og kindunum með afa
sínum, fara bryggjurúntinn og þegar
komið var til baka á Heiðarveginn var
Dóra klár með veislumáltíð. Ég gat
nánast verið viss um að fá mína uppá-
halds-skóbót í eftirrétt. Kaffi og smá
koníak að lokum, en Dóra er sú eina
sem ég hef kynnst sem drakk koníak
með klaka. Hún var höfðingi heim að
sækja.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
kynnast Dóru fyrir tæpum níu árum.
Èg var þá kominn í samband við
yngstu dóttur hennar, sem í dag er
eiginkona mín. Með okkur þróaðist
vinátta sem aldrei bar skugga á.
Bjarni og Dóra tóku börnum mínum
af fyrra hjónabandi strax opnum
örmum. Ég verð Dóru ævinlega
þakklátur fyrir þann stuðning og um-
hyggju sem hún hefur sýnt mér og
fjölskyldu minni. Hún fylgdist vel
með okkar daglega amstri þó í öðru
landi væri, ég held varla að það hafi
liðið sá dagur sem hún var ekki í sam-
bandi við Ingibjörgu og strákana.
Hún hvatti okkur ávallt áfram, var
traust, réttlát, en umhugað um að
gera ekki upp á milli, heldur koma
eins fram við alla.
Dóra hefur ávallt staðið eins og
klettur í stórsjóum lífsins. Hún var
ekki týpan sem lét bugast, heldur tók
málin í sínar hendur og hélt ótrauð
fram á veginn. Hún var greind kona,
hafði ferðast víða og var vel lesin. Að
hennar mati var mikilvægt að standa
á eigin fótum og stuðningur hennar
og skilningur á útrás okkar til Dan-
merkur var ómetanlegur. Hún og
Bjarni komu reglulega í heimsókn og
sýndu því sem við vorum að gera mik-
inn áhuga. Komur ömmu og afa til
Lemvig var mikilvægur punktur i lífi
strákanna okkar. Strákarnir biðu
ávallt spenntir eftir að fá þau i heim-
sókn, vitandi að þá var nægur tími
fyrir spilamennsku og spjall. Nær-
verustundir með ömmu og afa hafa
gefið strákunum mínum meira en orð
fá lýst, og við erum þakklát fyrir þann
góða og gefandi tíma sem við áttum
saman. Minningarnar um yndislega
ömmu munu lifa í hjörtum okkar.
Dóra var ekki mikið fyrir að bera
tilfinningar sínar á torg. Fyrir henni
var mikilvægast að öllum öðrum liði
vel. Þessi eiginleiki kom berlega í ljós
síðustu dagana er hún háði hetjulega
baráttu við veikindi sín. Hún var
nokkrum dögum fyrir andlátið í
reglulegu sambandi við Ingibjörgu að
skipuleggja jólagjafirnar sem dóttir
hennar átti að annast fyrir hana. Hún
hélt reisn sinni fram til þess síðasta
Mikill er missir Bjarna. Dóra hefur
ávallt staðið sem klettur við hlið hans
og veitt honum ómetanlegan styrk,
stuðning og umhyggju, eins og hann
veitti henni svo aðdáanlega í veikind-
um hennar. Ég bið góðan Guð að veita
elsku Bjarna styrk á þessari erfiðu
stundu.
Halldór Arnarson og börn.
Ég vil með nokkrum orðum minn-
ast og kveðja elskulega tengdamóður
mína sem er nú látin eftir mikla bar-
áttu við erfiðan sjúkdóm. Það eru
komin 17 ár síðan Hinni kynnti mig
fyrir foreldrum sínum sem tóku mér
strax opnum örmum. Mér er sérstak-
lega minnisstæð fyrsta heimsókn mín
til Eyja en þá var, eins og allar götur
síðan, tekið vel á móti mér og Dóra
var svo stolt af því að sýna mér Eyj-
una sína í yndislegu veðri. Ári síðar
vann ég svo í Eyjum yfir sumarið og
bjuggum við þá hjá þeim á Heiðar-
veginum í góðu yfirlæti. Það sumar
áttum við Dóra margar góðar stundir
þar sem við sátum og spjölluðum um
allt milli himins og jarðar og var
mörgum stundum varið í spjall í eld-
húsinu eða niðri í búð þar sem hún var
nú oftast þá.
Mér fannst alltaf jafn magnað að
hlusta á hana tala um Vestmanna-
eyjagosið og hvernig hún mundi í
smáatriðum atburði kvöldsins áður
en gosið hófst en þegar ég rifja þetta
upp finnst mér eins og þessar lýsing-
ar hennar séu ljóslifandi fyrir mér.
Við áttum ýmislegt sameiginlegt ann-
að en að vera þverar steingeitur og
oft ræddum við um drauma og ýmis
andleg málefni sem ýmsir hristu nú
bara hausinn yfir. Áhuga fyrir versl-
unarrekstri áttum við líka sameigin-
legan og hvatti hún mig margoft til að
drífa mig í verslunarrekstur og komu
ýmis gylliboð um að taka við búðinni
þegar henni fannst sinn tími kominn
þar en hún vissi að ég hafði haft gam-
an af því að fylgjast með rekstrinum
hjá henni og þvælast með henni milli
heildsala í bænum.
Þegar von var á fyrsta barninu hjá
okkur þótti mér mjög vænt um hvað
hún sýndi öllu mikinn áhuga og ekki
klikkaði hún á því að prjóna teppi,
kaupa sængurver og miðla reynslu
sinni til mín. Barnabörnin voru orðin
mörg en það kom ekki í veg fyrir að
hvert og eitt þeirra fengi mikla um-
hyggju og athygli og dætur mínar eru
Dóra Guðlaugsdóttir
Elsku amma Dóra.
Það var alltaf svo gaman
að koma til þín á Heiðarveg-
inn af því að þið afi voruð
alltaf svo góð við okkur. Von-
andi líður þér vel uppi hjá
Guði.
Þínir ömmustrákar,
Elliði Snær, Arnór og
Ívar Bessi Viðarssynir.
HINSTA KVEÐJA