Morgunblaðið - 08.12.2007, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. DESEMBER 2007 45
✝ Anna ÞorgerðurBenediktsdóttir
fæddist á Kálfafelli í
Suðursveit 22. júní
1925. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðausturlands 30.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar eru Benedikt
Þórðarson, f. á Hala
í Suðursveit 20. júlí
1894, d. 18 febrúar
1968 og Ingunn
Þórðardóttir, f. á
Kálfafelli í Suður-
sveit 28. ágúst 1895, d. 19. sept.
1978. Þau bjuggu á Kálfafelli.
Bræður Önnu voru Þórður Guð-
brandur, f. 22. maí 1920, d. 10. apríl
2003 og Steinþór, f. 2. sept. 1922, d.
22. janúar 2005. Eiginmaður Önnu
er Ingimar Bjarnason, f. á Upp-
sölum í Suðursveit, 15. apríl 1930.
Foreldrar Ingimars eru Bjarni
Gíslason, f. 18. maí 1905, d. 5. ágúst
1991 og Þóra Sigfúsdóttir f. 13.
sept. 1903, d. 14. mars 1989. Anna
og Ingimar reistu nýbýlið Jaðar í
Suðursveit árið 1953 og stunduðu
Lovísa Bylgja, f. 1966, gift Kristjáni
Friðrikssyni, f. 1968. Þau eiga
börnin Friðrik, f. 1991 og Ingu
Kristínu, f. 1998. b) Anna Björg,
f.1974, gift Ívari S. Reynissyni, f.
1973, dætur þeirra eru Áróra
Dröfn, f. 1999 og Selma Ýr, f. 2004,
og c) Jóna Benný, f. 1980.
Átján ára fór Anna í húsmæðra-
skóla á Hallormsstað, ári seinna fór
hún til Reykjavíkur og dvaldi þar
næstu 4 vetur. Þar vann hún meðal
annars á saumastofu og lærði
kjólasaum. Auk húsmóðurstarfsins
á Jaðri tók hún að sér ýmis störf.
Var ráðskona við Hrollaugsstaða-
skóla í 3 vetur, 1970-1973, og sím-
stöðvarstjóri við símstöðina að
Jaðri um árabil, þar til hún var lögð
niður. Hún var virkur þátttakandi í
félagsstörfum í sveitinni, bæði í
leikfélagi, kvenfélagi, bridgefélagi
og kirkjukór, ásamt starfi í sóknar-
nefnd. Einnig var hún félagi í
Hestamannafélaginu Hornfirðingi.
Anna dvaldi á Heilbrigðisstofnun
Suðausturlands sl. 5 ár.
Útför Önnu verður gerð frá
Kálfafellsstaðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
blandaðan búskap.
Börn þeirra eru: 1)
Þóra Guðrún, hjúkr-
unarfræðingur, f. 22.
sept. 1953, gift
Bjarna M. Jónssyni,
forstöðumanni, f. 22.
okt.1953, búsett í
Reykjavík. Dætur
þeirra eru: a) Lilja
Rún, f. 1977, í sambúð
með Anders Rom-
undset, f.1979, sonur
þeirra er Stormur
Tor, f. 2005. b) Elísa-
bet, f. 1979, í sambúð
með Haraldi Arnórssyni, f. 1973,
dóttir þeirra er Birta María, f.
2004. 2) Gunnhildur Elísabet, f. 21.
júní 1957, gift Jóni M. Einarssyni, f.
20. des. 1957, þau eru bændur á
Jaðri. Börn þeirra eru: a) Hanna, f.
1977, b) Maríanna, f. 1979, og c)
Bjarni Malmquist, f. 1987. 3) Sonur,
f. 22. júní 1957, d. 22. júní 1957. 4)
Dóttir Önnu og Ólafs Hannessonar
er Ingunn, f. 5. október 1948, bú-
sett á Höfn. Hún giftist Kristjáni A.
Jónssyni, sjómanni, f. 28. maí 1944,
þau skildu. Dætur þeirra eru: a)
Nú er svo komið að þú hefur kvatt
þetta líf, mamma mín. Þú hefur fengið
lausn frá erfiðum sjúkdómi sem setti
mark sitt á líf þitt fyrir mörgum árum,
í litlum mæli til að byrja með en tók
stærri toll með hverju árinu sem leið.
Þú hafðir bæði vilja og styrk, hélst
þínu striki og sinntir þínum störfum af
samviskusemi og einlægni eins lengi
og stætt var. Árið 2002 fórstu svo á
hjúkrunarheimili á Höfn og dvaldir til
dauðadags.
Það eru ljúfar minningar sem
skjóta upp kollinum þegar ég hugsa til
þín, mest æskuminningar enda fór ég
ung að heiman. Þú hugsaðir vel um
heimili þitt, gekkst líka til útiverka og
sagðir stundum að þér þætti þau
skemmtilegri, nema kannski að
mjólka kýrnar. Það var mikill kraftur
í þér, þú varst vinnusöm og ósérhlífin.
Hugmyndir ykkar pabba um hvernig
bæri að reka bú fóru saman og ykkur
búnaðist vel.
Þú varst yndislega hlý og gefandi
og vildir allt fyrir mann gera. Það var
líka stutt í brosið og gamansemina.
Ég man hve hlýlegt og gott samband
þitt var við Þóru ömmu og Bjarna afa
sem bjuggu á efri hæðinni á Jaðri. Það
var mikill samgangur við næstu bæi á
þessum árum, fréttir voru sagðar og
skipst á skoðunum. Nágrannarnir
voru aufúsugestir, léttir og skemmti-
legir og oft var glatt á hjalla í eldhús-
inu hjá þér. Ég hugsa með hlýhug til
þessara heimsókna.
Það voru líka margir gestir lengra
að komnir. Þú tókst vel á móti fólki og
lagðir þig fram um að því liði vel.
Ósjaldan tókstu að þér að hugsa um
mat fyrir einstaklinga eða vinnuhópa
sem störfuðu á svæðinu og oft sinntir
þú veitingum fyrir kvenfélagið eða
aðra starfsemi í sveitinni. Þú tókst
líka að þér að vera ráðskona við Hrol-
laugsstaðaskóla í nokkra vetur.
Þú varst heimakær, en líka fé-
lagslynd og sinntir félagsstöfum. Ég
man vel leiksýningarnar sem þú tókst
þátt í, og söngæfingarnar sem stund-
um voru haldnar heima. Svo var það
hestamennskan sem var sameiginlegt
áhugamál ykkar pabba. Þú hafðir
yndi af útivist og fallegri náttúru og
allt fór þetta vel saman. Ég var dálítið
stolt af ykkur þegar þið lögðuð af stað
í „hestaferðalögin“ með mörg hross,
að hitta góða félaga. Þetta voru ynd-
islegar ferðir, ykkur mikilvægar og
minnisstæðar og oft rifjaðar upp.
Það var líka mikil upprifjun eftir
briddsspilakvöldin, þó að hún væri
öðruvísi, og ánægð varstu með spila-
félaga þína. Þú varst alltaf dálítið
kappsöm og áræðin og nýttir það við
spilamennskuna. Þú ólst upp á góðu
heimili, þar sem bóklestur var mikils
metinn og mikið lagt upp úr góðu mál-
fari. Þetta barstu með þér og gerðir
þér far um að miðla til okkar sem
yngri vorum.
Elsku mamma mín, þær eru marg-
ar góðu minningarnar sem tengjast
þér. Mig langar að lokum að tileinka
þér bæn sem þú kenndir mér ungri.
Þakka þér fyrir allt sem þú varst mér.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Presthólum.)
Ég bið guð og englana að blessa þig
og alla þá sem þér þótti vænt um.
Þín dóttir
Þóra.
Elsku Anna amma mín.
Ég man þig, amma mín, svo létta
og fallega í fasi, að hella upp á kaffi,
steikja pönnukökur, á tveimur
hellum, á hælaháum skóm. Syngj-
andi. Sagðir gjarna „nú skulum við
taka upp léttara hjal“. Að skella upp
úr, spékoppana, í garðinum með
blómunum þínum með þumalfingurna
sem þú sagðir vera eins og rekur. Að
sveifla þér á bak Hlyn og á leið í
smalamennsku. Við hlið mömmu,
báðar með á prjónunum. Með tígul-
sögn. Sterkar. Hlustandi og ráðagóð-
ar. Listalegt innsæi. Orð eins og
slympa, verulegt og eigulegt. Orðin
sem þú notaðir og orðin sem þú vildir
að ég notaði ekki. Og að stríða afa.
Meira sem þú þreyttist aldrei á því.
Ég ætla sko ekki að kvelja mig né
þig á því að fara að skrifa einhverja
langloku. (Og þar fyrir utan er tak-
markaður orðafjöldi til guðs lukku).
En þar sem ég vil ekki trúa neinu
öðru en þú eigir eftir að gægjast til
þess að kíkja í Moggann með afa, má
ég til með að láta dálítið flakka hér.
Við sátum eitt sinn inni í stofunni
ykkar afa, með fallega teppinu, og
ræddum lífið og dauðann og þú spurð-
ir mig hvað mér þætti um að hugsa til
þess að hafa þig hjá mér eftir daga
þína hér og ég sagðist nú kannski ekki
beint kæra mig um það alltaf.
„Hvernig gat ég sagt þetta,“ spurðir
þú. Ég bara sagði það af hvatvísi. Ég
hugsaði það ekki til enda, amma.
Skammaðist mín þá, þegar ég sá við-
brögð þín. En við ræddum það út. Og
þú hlóst þegar þú heyrðir hvað lá að
baki þessari athugasemd minni.
Ég minnist samræðna ykkar afa
sem ég þreyttist aldrei að hlusta á.
Þegar afi spurði þig hvort þú hefðir
aldrei haldið dagbók og þú hlóst og
sagðist ekki skilja í því að þurfa að
skrá hjá sér minningar. Að sumt væri
til að geyma og maður geymdi það
best hjá sjálfum sér og öðru væri í lagi
að gleyma. Nú fór ég kannski frjáls-
lega með hvað þú sagðir. Ég vona að
það sé ekki svo slæmt. Eða var þetta
hégómlegt? Kannski sumum finnist
þetta ekki vera við hæfi sökum veik-
inda þinna. Við ætlum ekki að velta
okkur upp úr því meira, við tvær.
Það er gott að vera búin að fá þig
aftur.
Þú kannski hefðir viljað segja það
hálfgerð öfugmæli en ég vil bara að
segja þér að ég skynja nálægð þína
núna eins og ég vil muna þig. Þó svo
þú sért farin. Þá ferðu ekki langt. Þú
hafðir nú ekki svo gaman af ferðalög-
um, fallega stelpan mín, eins og þú
sagðir alltaf.
Síðan skal ég segja þér seinna, yfir
góðum kaffisopa, frá öllu því sem mig
hefur langaði til að ræða við þig á síð-
ustu árum. Ef ég man það þá sjálf.
Takk fyrir allt, amma mín. Það var
svo gott í fangi þér. Hann afi hoppaði
sko yfir réttan læk þegar hann náði í
þig. Hann hefði sjálfsagt stokkið yfir
fljót hefði það ólgað fram þar sem
lækurinn rennur áfram.
Þegar ég óska góðrar ferðar stoppar hjartað.
Má ég dreyma drauma sem snerta rætur þess?
Handan tára sorgarinnar
hefst nýr dagur
og hækkandi sól birtist með tímanum
og hjartað slær aftur í takt
(Höf. ók.)
Ég bið að heilsa,
Guð geymi þig, elsku stelpan mín,
ég held í hönd þér og veit að þú ert
hjá mér,
Hanna Jónsdóttir.
Elsku Anna amma mín. Ég sit hér
og hugsa um hvað ég eigi að segja því
mig langar að segja svo margt. Það er
svo margs að minnast þegar ég hugsa
til tímanna með þér. Þegar ég kom
inn í Gamla eins og við köllum það þá
var iðulega pönnukökulykt í húsinu
og þú á fullu að baka á tveimur pönn-
um. Það var eitt af mörgu sem ég
lærði af þér. Mér er alltaf minnis-
stæður tíminn þegar við ræddum ætt-
fræði og fórum yfir myndir í öllum al-
búmunum. Það var oft of stuttur tími
sem við höfðum eða það fannst okkur
báðum og þá sérlega mér. Þú þurftir
alltaf að fara að elda og ég var orðin
þreytt á allri eldamennskunni þinni.
Vá, alltaf þarf að vera að hugsa um
mat. Þú sem öfundaðir alltaf bræður
þína, þeir gátu unnið úti en þú þurftir
að vera við inniverkin. Þegar við sát-
um saman til borðs og við systur byrj-
uðum að tala um hvað maturinn væri
ógeðslega góður varst þú vön að
segja, það er mikil mótsögn í að tala
um hvað matur er ógeðslega góður,
maður á að segja hvað hann er æð-
islega góður eða yndislega góður.
Þú sagðir oft að ef þú vildir líkjast
einhverri manneskju þá væri það hún
Guðrún amma þín og það er einmitt
eins og ég hugsa til þín. Þú ert hetjan
mín og ég lít upp til þín. Þú ert mér
allt. Ég kvaddi þig með söng og ég hef
alltaf sagt að mér finnst þú vera mér
allt, bæði það sem ég á og það sem ég
ekki á og þá sérlega eins og móðir því
þegar ég hugsa um móður hugsa ég
að sjálfsögðu um mömmu og þig,
Guð þig leiði sérhvert sinn
sólarvegi alla.
Verndarengill varstu minn,
vissir mína galla.
Hvar sem ég um foldu fer,
finn ég návist þína.
Aldrei skal úr minni mér,
mamma, ég þér týna.
(Jón Sigfinnsson.)
Þín nafna,
Maríanna.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þú varst ánægð með spékoppana
sem við fengum frá þér og þeir hafa
erfst alveg til langömmubarnanna
þinna. Við berum þá stoltar í minn-
ingu þinni.
Hvíldu í friði, elsku amma.
Þínar
Lovísa Bylgja, Anna Björg
og Jóna Benný.
Elsku Anna amma. Þá ertu horfin
okkur í þessum heimi. Við systur
söknum þín og vildum óska þess að
við hefðum fengið lengri tíma með þér
heilli og kynnst þér betur.
Við vorum svo ungar þegar heilsu
þinni tók að hraka. Það hefði verið
mikils virði að þekkja þig sem full-
orðnar konur. Við erum afar þakklát-
ar fyrir þær minningar sem við eig-
um. Þær eru okkur dýrmætar og við
teljum okkur heppnar að hafa fengið
að eiga þig að.
Fyrstu minningarnar eru af þér í
sveitinni. Anna amma sem stóð fyrir
utan Gamla með Inga afa þegar okk-
ur bar að garði með foreldrunum. Við
vorum hálffeimnar smástelpur sunn-
an úr Reykjavík og seinna austan af
Höfn. Alltaf tókstu á móti okkur með
brosið blíða og fallegu spékoppana.
Þetta bros var meira en nokkur
feimni gat staðist. Svo faðmaðir þú
okkur almennilega og kysstir okkur í
kaf. Þú kysstir okkur alltaf oft og
mörgum sinnum, líkt og til að koma
örugglega á okkur nógu mörgum
kossum. Það erum við þakklátar fyrir.
Það gerum við líka við börnin okkar.
Það er okkur mikils virði að þau
skyldu fá tækifæri til að sitja í kjöltu
þér áður en þú hvarfst á braut.
Þú varst ætíð svo umhyggjusöm.
Þú máttir ekki til þess hugsa að okkur
yrði kalt á litlu höndunum okkar. Ef
skreppa átti suður á sand með Inga
afa komstu hlaupandi með sokka,
vettlinga, húfur og peysur handa okk-
ur svo okkur yrði ekki kalt. Sendir
okkur af stað vel nestuð í hvert æv-
intýri. Það var nú nesti í lagi ef þú
komst þar nærri. Smurðar brauð-
sneiðar og kökur í hverjum dalli,
mjólk og djús á flösku og kaffi á
brúsa. Þú hugsaðir vel um þína. Þeg-
ar við sátum inni á miðherbergi á
kvöldin að horfa á sjónvarpið komst
þú endranær með teppi að breiða ofan
á okkur svo vel færi um okkur. Þá
þýddi lítið að mótmæla og þykjast
ekki vera kalt. Oftast settist þú hjá
okkur og straukst hendi þeirrar sem
næst þér sat. Það var aldrei slæmt að
vera sú sem sat þér næst.
Þú mótaðir líf okkar meira en við
gerðum okkur grein fyrir þá. Þú varst
góð fyrirmynd að svo mörgu leyti. Þú
varst blíð og umhyggjusöm en þú
varst líka afar iðjusöm. Þú varst svo
rösk, það var svo feiknamikill kraftur
í þér. Eilífur pilsaþytur og ávallt stutt
í smitandi brosið.
Það var stórkostlegt að koma í
sveitina til ykkar afa og í eldhúsið til
þín. Það var alltaf góður matur og
alltaf nógur matur. Okkur fannst þú
galdra fram veislur á hverjum degi.
Mest spennandi þótti okkur hvort
yrði eftirréttur, þá venjulega ávaxta-
grautur, ís með ávöxtum úr dós eða
búðingur með rjóma. Það var hluti af
þeirri vellíðan sem við upplifðum hjá
þér. Ég held að við stelpurnar þínar
höfum allar lært af þér mikilvægi
þess að koma vel fyrir, að koma vel
fram við aðra og tala fallega.
Þú elskaðir sveitina þína og fannst
hún fallegasti staður á jarðríki. Þú
sagðir: „Það er hvergi jafnfagurt og í
henni Suðru minni“. Okkur þykir líka
vænt um hana Suðursveit. Þar eigum
við rætur, þar býr hluti af okkur og
þar býrð þú í hugum okkar. Hvíl í
friði, í faðmi sveitarinnar sem var þér
svo mikils virði, elsku amma okkar.
Lilja Rún og Elísabet.
Komin er kveðjustundin,
frá kirkjunni ómar lag.
Enginn veit ævina sína,
né endalok hinsta dag.
Nú laus ert úr veikinda viðjum,
vefur þig örmum á ný,
indæla ástríka sveitin
er ól þig við brjóstin hlý.
Fákarnir brottfarar bíða,
bundnir, þeir frísa lágt.
Heilsa þar Hrefna og Hlynur
þið haldið í sólarátt.
Allir sem áður fóru
á undan í ljóssins geim,
bíða þín brosandi glaðir
og bjóða þig velkomna heim.
Loks færðu aftur að faðma
fallega drenginn þinn.
Í bernskunni flaug hann frá þér
til fundar við drottin sinn.
Við kveðjum og blessunar biðjum
er betri heim flytur í.
Englarnir yfir þér vaki,
aftur finnumst á ný.
(T.H.T.)
Elsku frænka mín og svilkona.
Nú þegar kveðjustundin er komin
reikar hugurinn aftur í tímann, það er
svo margs að minnast frá liðnum ár-
um.
Ég man þig fyrst er þú komst í
heimsókn að Hrollaugsstöðum, ung
og afar falleg stúlka með fallega spé-
koppa. Þú varst í svo logandi fínni
kápu, sem þú hafðir eflaust saumað
sjálf, enda hafðir þú lært að sauma í
henni Reykjavík. En mér eru þó í
barnsminni rauðu hælaháu skórnir,
slíka dýrindis skó hafði ég aldrei séð
og varð því mjög starsýnt á þá.
Ég man heimsóknir að Kálfafelli,
Anna, hressa og káta heimasætan,
bar á borð fínar kökur og súkkulaði
með rjóma.
Ég man jólaveislu á Kálfafellsstað.
Þið Ingimar nú trúlofuð og eiginlega
ennþá í tilhugalífi, láguð uppi á rúmi
Þóru og Bjarna á Kvistherberginu og
Inga dóttir þín sat hjá ykkur, lítill og
sætur stelpuhnokki. Þetta fannst mér
falleg, upprennandi fjölskylda og mér
er svo minnisstætt hvað þið voruð
glöð og brostuð svo hýrt hvort til ann-
ars. Já, Anna mín, brosið þitt var
ávallt hýrt og fallegt, en aldrei þó eins
hýrt og glatt og þarna þegar þú brost-
ir til hans Inga þíns. Í þessu brosi fól-
ust mörg og fögur fyrirheitin.
Svo liðu árin. Ógleymanlegar eru
allar heimsóknir mínar og minnar
fjölskyldu að Jaðri, þar sem tengda-
foreldrar okkar Önnu bjuggu á efri
hæðinni, en þið Ingimar og dætur
ykkar bjuggu á neðri hæðinni. Þá var
oft kátt í kotinu, margt skrafað og
skeggrætt, margur góður kaffisopinn
innbyrtur, á meðan glaðleg hlátra-
sköll barnanna okkar hljómuðu um
húsið er þau hlupu upp á efri hæðina
að finna afa og ömmu.
Hann mágur þinn á margar ó-
gleymanlegar minningar um þig og
minnist þess með hlýhug hvað gott
var að leita til Önnu mágkonu á ung-
lingsárunum, en á þeim árum er oft
svo margt sem þarf að glíma við og þá
er alveg ómetanlegt að eiga góða að.
Hestarnir þínir voru ávallt þitt líf
og yndi. Þið Ingimar fóruð í margar
hestaferðirnar vítt og breitt um land-
ið með góðum vinum og kunningjum.
Og vinirnir heimsóttu ykkur, það var
farið í útreiðartúra, þá fórum við
hjónin stundum með. Á eftir var svo
veisla að Jaðri og fyrir kom að dansað
var úti á hlaði á hlýjum sumarkvöld-
um. Þetta eru ógleymanlegar stundir.
Og alltaf var Anna, þessi ljúfa og
broshýra kona, mesti gleðigjafinn.
Já við hjónin og fjölskyldan okkar
eigum svo sannarlega margs að minn-
ast og kveðjum þig með söknuð í
huga, en samgleðjumst þér þó að vera
nú loksins laus úr viðjum veikind-
anna.
Elsku Ingimar, dætur, tengdasyn-
ir, barnabörn og barnabarnabörn,
guð styrki ykkur og styðji á erfiðri
stundu.
Far þú í friði, friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Torfhildur Hólm Torfadóttir
og fjölskylda.
Anna Þorgerður Benediktsdóttir