Náttúrufræðingurinn - 1960, Blaðsíða 17

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
183
Eyþór Einarsson:
Um nokkrar íslenzkar plöntutegundir og útbreiðslu
þeirra, einkum á Austurlandi.
Sumurin 1951, 1952, 1953, 1955, 1956 og 1959 hef ég fengizt
meira eða minna við flóru- og gróður-athuganir hér á landi og
safnað töluverðu af plöntum.
Síðan 1955 hef ég notið nokkurs styrks rir „Náttúrufræðideild
Menningarsjóðs“; þar að auki hefur mér tvisvar verið veittur styrk-
ur úr dönskum sjóði, „Japetus Steenstrup’s Legat“; síðastliðið sumar
naut ég styrks úr Minningarsjóði Eggerts Ólafssonar og eitt sumar
naut ég fjárstyrks og fyrirgreiðslu Skógræktar ríkisins til rannsókna
minna. Alla þessa aðstoð þakka ég hjartanlega.
Athuganir mínar hef ég að mestu leyti gert á Austfjörðum, en
auk þess á nokkrum stöðum í öðrum landshlutum.
Á þessum ferðum hef ég orðið margs vísari um flóru og gróður
landsins, og mun ég hér skýra lauslega frá því, sem ég tel markverð-
ast.
Fyrst vil ég þó minnast örfáum orðum á orðið gróður og notkun
þess. Dr. phil. Helgi Jónsson, grasafræðingur, skrifaði árið 1906
grein í Skírni, 80. árgang, og nefnist hún: Gróðursaga hraunanna
á Islandi. í inngangsorðum að þessari grein segir svo: „Gróður er
styttra og hagfeldara í máli en gróðrarlag eða gróðrarfar, og er það
orð haft hér í sömu merkingu og vegetatio á útlendu máli. Sú þýð-
ing þess er og alvanaleg í mæltu máli.“ Ég get þessa hér vegna þess,
að ég nota orðið gróður í þessari sömu merkingu og Helgi Jóns-
son, og svo einnig vegna hins, að á undanförnum árum hefur þetta
orð verið nokkuð notað í annarri merkingu samhliða hinni fyrr-
nefndu og skapazt hinn mesti glundioði af. í Orðabók Sigfúsar
Blöndals, sem kom út í Reykjavík á árunum 1920—1924, er þess