Skírnir - 01.01.1930, Side 103
Skírnir] Alþingi árið 1000. 97
an sólarhring á Alþingi, nær varla nokkurri átt. Hitt er al-
veg auðsætt, að hann hefir risið upp úr búðarrúmi sínu
þegar mánudagsmorguninn, eins og Ari segir. Hinsvegar
er eðlilegt, að Þorgeir lögsögumaður tæki þegar á sig
náðir sunnudagskveldið, er hann kom í búð sína. Hann,
sem orðinn var aldraður maður, hefir haft mikið og ábyrgð-
arfullt starf þann dag, er hann samdi bæði við Hall af Síðu,
fyrir hönd kristinna manna, og svo foringja heiðna flokks-
ins. Og svo var vonlegt, að hann þyrfti að leggja það nið-
ur fyrir sér, hvernig haga skyldi bezt orðum til þess að
sannfæra þingmenn þá, er staðið kunna að hafa fyrir utan
sanmingana dagínn áður. Þegar mánudagsmorguninn gerði
lögsögumaður orð í búðir, að menn skyldi til lögbergs
ganga. Hefir þar áreiðanlega verið íjölmennt. En allir höfð-
ingjar og hinir meiri háttar menn vissu, hver niðurstaðan
skyldi verða. En þetta var þó mjög örlagarík stund. Sjálf-
ur tók lögsögumaður nú til máls. Heimildarritin herma orð
hans eða ágrip úr ræðunni, er hann er sagður hafa hald-
ið. Og er ekki efasamt, að Þorgeir hefir sagt eitthvað í þá
átt, er Ari lætur hann segja. Aðalefni ræðunnar var að sýna
mönnum fram á það, hver voði það myndi verða, ef menn
segðist úr lögum hverir við aðra. Kvað hann þær barsmíð-
ar rnundu af gerast, að land eyddist. Fyrir því biður hann
menn, að þeir láti sig það eigi henda, að segja sundur
lögunum. Og svo víkur hann að ráðinu til þess, að því
verði afstýrt. En það var, að báðir flokkarnir slökuðu nokk
uð til. Og að því hafði hann og aðrir góðir menn unnið
daginn áður. Og nú var eftir að fá þingheim til þess að
ganga að þessari máiamiðlun. Svo hefir hann lýst því í
hverju málamiðlun þessi væri fólgin, því að eigi hafa allir
þekkt það. Hafa kristnir menn auðveldlega lofað að ganga
að henni. Sama hefir verið um þá höfðingja heiðna flokks-
ins, er samið hefir verið við daginn áður. Og hafa þá eng-
ir treyst sér tii þess að mæla í móti. Hitt er ekki senni-
legt, að Þorgeir hafi fengið menn til að játast undir þau
lög, er hann segði upp, án þess að þeir vissi, hvers
efnis þau yrði. Þegar Þorgeir hefir lokið ræðu sinni og
7