Eimreiðin - 01.01.1974, Side 37

eimreiðin
eflir nýjum ástum, nýjum ævintýrum; Ég, sem átti ágætis-
mann og uppkomin börn. Ég hef eiginlega bæöi skömm og
gaman af þessu tímabili, núna þegar það er liðið hjá. Þú stóðst
með mér, þú einn skildir mig. Varaðir mig við of skrautlegum
kjólum, of mikilli málningu á andlitið. Þú bentir mér á það
mjög varlega þá, að ég væri orðin helzt til feitlagin, helzt til
gömul til þess að taka þátt í ævintýrum æskunnar. Ég vissi að
þú hafðir á réttu að standa, en — ég gat ekki hlýtt þér. Ég
maldaði í móinn. Þú gerðir þá ekki annað en brosa góðlátlega,
og einu sinni hvíslaðir þú að mér ofurlágt: Þetta líður hjá,
vina mín. — Og það leið hjá.
Nú stend ég frammi fyrir þér, gömul, orðin langamma. Mað-
urinn minn er löngu dáinn. Ég er búin að fá snjóhvítt hár og
ótal hrukkur, klæði mig í látlausa kjóla eins og þú sérð. Ég les
talsvert, prjóna föt á barnabörnin mér til dundurs, lilusta á
útvarp og stundum fer ég í leikhús og fjölskylduboð. Allt er
harla gott. Engir stormar, engin tár, tíminn líður hratt, miklu
hraðar en áður. Allir sem eru ungir og liraustir hafa mikið að
gera. Lítill tími til að heimsækja gamla konu. Það gerir ekkert
til. Þvi ég veit eitt: Þú hregzt mér aldrei, spegill, gamli tryggða-
vinur.
RIKISÚTVARPIÐ
Skúlagötu 4
*
Auglýsingasímar:
22274
og
22275
v___
37