Morgunblaðið - 14.10.2001, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 SUNNUDAGUR 14. OKTÓBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Blómastofa
Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Blómaskreytingar við öll tilefni
Opið til kl. 19 öll kvöld

 
 
  
   
     
  
   

 
 
     
  
 

 




  

  
 
 

 !" !#
$!%!  & "" !

%' !  
( )#*!
! % ! "" !

" !   "" !

) ! )*!
Elsku Gaui afi minn, nú ert þú far-
inn frá okkur og loksins kominn til
ömmu sem þú elskaðir og saknaðir
svo mikið. Ég nýtti ekki tækifæri til
að kveðja þig og mun því gera það
nú.
Ein af mínum fyrstu minningum,
GUÐJÓN
SÍMONARSON
✝ Guðjón Símonar-son sjómaður
fæddist 20. nóvem-
ber 1911 í Keflavík.
Hann lést 2. október
síðastliðinn á Hrafn-
istu í Reykjavík. For-
eldrar Guðjóns voru
hjónin Símon Guð-
mundsson og Hall-
dóra Einarsdóttir.
Systkini Guðjóns eru
Guðmundur, Sigrún,
Björn, Eyjólfur, Ís-
leifur, Viggó, Gústaf,
Móna, Margrét og
Einar. Eiginkona
Guðjóns var Soffía Sigurðardótt-
ur og eru börn þeirra Baldur,
Gróa og Sigurður.
Útför Guðjóns fór fram frá
Fossvogskirkju 11. október.
ef ekki sú fyrsta, er
þegar við fjölskyldan
fórum með ykkur
ömmu að veiða í Þing-
vallavatni, veðrið var
gott og mokfiskerí hjá
okkur þó aðrir yrðu
varla varir. Þetta er
held ég ein af mínum
bestu endurminningum
og hef ég oft farið á Öf-
ugsnáða en aldrei veitt
eins vel og þá. Ég man
líka vel að við krakk-
arnir komum oft til
ykkar ömmu í mat á
Reynimelinn með
pabba og var þá yfirleitt læri eða
kjötbollur með sultu sem mér fannst
svo gott og yfirleitt var súkkulaðiís á
eftir. Margoft kom ég síðan með Sof-
fíu og Bjarma til ykkar því það var
alltaf svo gaman að koma og spila
eða bara að sitja og spjalla.
Ekki var ég þó nógu duglegur að
koma í heimsóknir uppá Hrafnistu.
Afi minn, þín verður sárt saknað,
en ég veit að þú ert á góðum stað
með góðu fólki og að þér líður vel.
Gísli Sigurðsson.
Það var hann afi
minn Ingimundur sem
sýndi mér kvæðið með
hendingunni „ætlir þú
blómsveig að leggja á mig látinn, þá
láttu mig hafa hann strax“. Ég
skynjaði sterkt hvernig þetta kvæði
allt saman átti vel við lífsviðhorf afa
og hann kom þessu skilmerkilega inn
í uppeldið á mér þó ég væri komin yf-
ir þrítugt. Síðan þá hljómar þetta oft
í undirmeðvitundinni þegar ég stend
fyrir framan einhvern og er að hugsa
um hvaða gæðablóð viðkomandi er,
hversu rausnarlegur, umhyggjusam-
ur eða annað slíkt. Ég reyni þá að
láta skoðun mína í ljós og þar með
ætti ég að geta stytt minningar-
greinina um viðkomandi.
Ég er ekkert viss um að ég hafi
verið búinn að segja allt við afa sem
hann átti skilið að heyra en ég ætla
samt ekki að láta þessa minningar-
grein verða að bréfi með ósögðum
orðum til afa. Í staðinn held ég að
væri ráð að draga fram nokkrar
dæmisögur úr skólanum hjá afa. Við
getum því sagt að úr því að afi er
ekki lengur hér til að taka við blóm-
sveignum þá læt ég þig, lesandi góð-
ur, hafa hann.
Fyrst held ég að það væri ráð að
pikka í öxlina á öllum þeim sem eiga
ömmur og afa á lífi og biðja þá um að
líta upp. Það er dýrmætt að fá tæki-
færi til að tala við þetta fólk sem hef-
ur upplifað svo gjörólíka ævi og horf-
ir upp á okkur í nútímanum. Nú
þegar ég get ekki lengur talað við afa
Ingimund þá finn ég hvernig það
fækkar um einn í bakvarðasveitinni
og einn daginn verð ég komin í hana
sjálfur.
Eitt af lífsviðhorfum afa kom fram
í notkun hans á hallamáli. Þegar við
stillum lárétt af hallamál þá getur
tekið augnablik að vera viss um að
það sé orðið lárétt. Þá vill oft umla í
mönnum eitthvað þess efnis að þetta
sé nú nokkurn veginn svona u.þ.b. al-
veg held ég bara að verða lárétt.
Fyrir slíkt uml fékk maður bágt hjá
afa. Þegar hallamálið er orðið lárétt
þá á að segja ákveðið t.d. „svona !“,
annað er ekki lárétt. Þessi hallamáls-
INGIMUNDUR
GUÐMUNDSSON
✝ IngimundurGuðmundsson
fæddist á Tannanesi
í Önundarfirði 8.
desember 1917.
Hann lést í Landspít-
alanum í Fossvogi
24. september síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá
Vídalínskirkju í
Garðabæ 3. október.
kenning hans afa hefur
orðið mér að liði í lífinu
sjálfu og hér er hún
fyrir þá sem vilja af
læra.
Ég er líka alveg klár
á því að amma og afi
eru margsinnis búin
aðbjarga lífi mínu. Þeg-
ar ég fékk bílprófið á
sínum tíma fékk ég
kort þar sem ég þekkti
skriftina og skilaboðin
frá afa. Í því stendur
ásamt fleiru: „Ef að þú
passar þig á að hleypa
ekki stráknum að við
stýrið þá mun þér lengi vel farnast.“
Ég ætlaði að sýna afa kortið um dag-
inn en fann það ekki og það gerir
ekkert til því það er greypt inn í mig.
Takk fyrir veganestið, afi.
Ingimundur Þór Þorsteinsson.
Elsku afi, nú ert þú farinn frá okk-
ur. Þú varst einstakur maður á allan
hátt, duglegur og hjálpsamur öllum
sem á aðstoð þurftu að halda. Góðu
ráðin þín voru gullmolar sem gott
var að fá. Þú varst maður með ein-
stakt hjartalag sem við söknum svo
sárt, en góðar minningar um þig
munu lifa hjá okkur. Þú hafðir
ánægju af svo mörgu og þó þú værir
kominn á eftirlaunin varstu hvergi
nærri hættur, þið amma byggðuð
saman sumarhúsið í Móaborginni og
ræktuðuð þar saman fallegan skóg í
kringum húsið. Þegar við heimsótt-
um ykkur sast þú aldrei auðum
höndum, alltaf eitthvað að smíða í
bílskúrnum og þegar við Jóhanna
innréttuðum húsið okkar varst þú
fyrstur á staðinn, hvort sem vinnan
var það að múra, reisa veggi, ein-
angra, hvað sem var. Þú varst mætt-
ur, það að gefast upp var ekki til í
orðaforða þínum – reynum aftur.
Þetta varst þú, afi. Eitt af því sem þú
sagðir einu sinni við okkur var:
„Gyllið ekki minningu mína með lofs-
yrðum þegar ég verð allur, heldur
segið mér það sjálfum ef ég hef eitt-
hvað gott gert á meðan ég er hjá
ykkur.“ Þetta reyndum við og í virð-
ingarskyni við ósk þína hættum við
hér, þó að hægt væri að rifja svo
margt upp um þig, elsku afi.
Elsku amma, þið afi voruð alltaf
svo samheldin, við samhryggjumst
þér af öllu hjarta.
Ég fæddist í landi sem lifir
og lætur mig muna eftir sér.
Víðernin vaka mér yfir
og vasklegur fjallanna her.
Ég leik mér í grasinu græna
sem gælir við fótsporin mín,
sest þreyttur á þúfuna væna.
Hún þylur mér leyndarmál sín.
Þótt ég hafi fislétta fætur
og ferðist um heimshornin víð,
á hjarta mitt rammgerðar rætur
í regnbundnum mó undir hlíð.
Sem logi í innjarðar óni
er allt niðri í moldinni geymt,
sem reynt hefur fólk hér á Fróni,
því fundist, það vonað og dreymt.
Úr jarðvegi djúpum og dökkum,
dýrindis blómstur og strá
blasa við brosleitum krökkum
sem bera heim vendina smá.
(Sveinbj. I. Bald.)
Guðmundur, Jóhanna
Eldborg, Viktor Örn og
Jökull Freyr.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: Í sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. Í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins til-
tekna skilafrests.
Skilafrestur minningargreina
Það er með eftirsjá
og söknuði sem ég kveð
aldraða ömmusystur
mína, Sigríði Bogadótt-
ur, eða Siggu frænku eins og hún var
alltaf kölluð. Þó var dauðdagi hennar
með þeirri reisn sem einkenndi líf
hennar og hún hefði sjálf kosið.
Sigga frænka fæddist 29. júní 1907
og var næstyngst af sjö systkinum
sem ólust upp í Varmadal á Rang-
árvöllum. Faðir hennar lést árið
1908 og tók þá móðir hennar Vigdís
Þorvarðardóttir við stjórn búsins og
rak það af stórhug og myndarskap.
Það hefur örugglega ekki verið auð-
velt fyrir ekkju í byrjun aldarinnar
að koma sjö börnum til manns og sjá
þeim farborða. Sigga var alin upp á
myndarlegu býli og heimili sem hún
var alla tíð stolt af. Hún valdi sjálf að
flytja til Reykjavíkur árið 1934 og
vinna fyrir sér. Hún starfaði á ýms-
um stöðum fyrstu árin, en 1946
stofnsetti hún Prjónastofuna Peys-
una ásamt þeim Soffíu Vilhjálms-
dóttur og Lilju Þorvarðardóttur.
Þetta var fyrirtæki sem var stofnað
af konum og rekið af konum í tæp 50
ár. Þær lögðu niður fyrirtækið, seldu
vélar o.s.frv. þegar þær voru allar
komnar yfir áttrætt. Þær voru
hörkuduglegar og ráku fyrirtækið
með elju og dugnaði. Prjónastofan
Peysan var þekktust fyrir símynstr-
aðar peysur, einkum úr gerviefnum
eða ullarblöndu, sem þóttu nær óslít-
andi. Sigga frænka var kona sem
maður leit upp til frá blautu barns-
beini. Hún rak iðnfyrirtæki með
fjölda starfsmanna og hlífði sér ekki
við vinnu. Samt hafði hún alltaf tíma
SIGRÍÐUR
BOGADÓTTIR
✝ Sigríður Boga-dóttir fæddist í
Varmadal á Rangár-
völlum 29. júní 1907.
Hún lést á heimili
sínu, Rauðarárstíg
24, Reykjavík, 9.
september síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá Há-
teigskirkju 18. sept-
ember.
fyrir okkur krakkana.
Hún fylgdist með öllum
áföngum í lífi okkar og
hafði áhuga á öllu sem
okkur viðkom. Heimili
hennar á Rauðarárstíg
24 var gestkvæmt og
margir sem höfðu
ánægju af því að líta
inn hjá henni, því allir
voru velkomnir og
hlutu höfðinglegar
móttökur. Hún var ein
af þessum konum af
eldri kynslóðinni sem
alltaf áttu nýbakaðar
pönnukökur, flatkökur,
kleinur eða smákökur og töfraði þær
fram um leið og hún hellti upp á og
fann til Egils appelsín handa krökk-
unum. Já og lagði á borð og rabbaði
við gestina á meðan. Heimili Siggu
frænku var glæsilegt og aldrei sá ég
þar rykkorn. Hún var sjálf falleg,
reisuleg og vel til höfð. Hún var
hörkudugleg og kvartaði aldrei yfir
neinu, hvort sem var í fortíðinni eða
nútíðinni. Hún fylgdist vel með tím-
anum og öllum fréttum. Stundum
fannst manni hún eins og ættar-
fréttastofa, því hún vissi allt um alla
og hafði sérstaka tækni við að fá
mann til að segja sér frá. En um leið
var hún þagmælsk, ef því var að
skipta, og kunni að segja varlega frá
hlutunum.
Síðstu árin var ótrúlegt hvað
Sigga gat gert, miðað við aldur,
stundum með þrjóskunni einni sam-
an. Ég man vel eftir því þegar hún
kvartaði undan að þurfa að stytta
vinnudaginn niður í átta tíma á dag.
Eða þegar hún var komin vel yfir
sjötugt og neyddist til að fara að taka
strætó í vinnuna. Eða hvað henni
varð mikið um að þurfa að hætta að
vinna um áttrætt. Hún velti þá fyrir
sér hvort hún ætti að fara á elliheim-
ili og tók þá ákvörðun að á Rauð-
arárstígnum væri hennar heimili og
þar ætlaði hún að búa þar til hún yrði
borin á sjúkrahús. Hún gafst ekki
upp þótt líkaminn færi smátt og
smátt að gefa sig. Heldur ekki þótt
sjónin versnaði og ekkert væri hægt
við því að gera. Hún fann bara upp
leiðir til þess að sinna sínu daglega
lífi með versnandi sjón, t.d. að geyma
allt á ákveðnum stöðum. Mér er
minnisstætt þegar ég hitti hana fyrir
3–4 árum í banka á Hlemmi þar sem
hún var að taka út peninga og varð
hálfsjokkeruð yfir að hún væri ein að
þessu. En hún skýrði út fyrir mér
hugvitssamlega tækni sína við að
koma í veg fyrir að verða rænd á
leiðinni. Að sjálfsögðu tókst henni að
búa svo lengi heima með góðri aðstoð
og stuðningi fjölskyldu sinnar, m.a.
Ingu, Ingibjargar og Hilmars.
Ég og dætur mínar heimsóttum
Siggu frænku í síðasta skipti í sum-
ar. Okkur brá við að sjá að hún var
orðin nokkurn veginn blind. En það
kom ekki í veg fyrir að hún töfraði
fram góðan viðurgjörning á sinn
þekkta hátt og hún naut þess að
faðma stelpurnar og finna hvað þær
hefðu stækkað og hárið breyst
o.s.frv. Þrátt fyrir að sjónin væri
dofnuð var hugurinn skarpur og hún
þurfti margs að spyrja. Hún faðmaði
okkur mörgum sinnum þegar við
kvöddumst og fylgdi okkur út á stétt.
Ég kveð Siggu frænku með trega
og söknuði fyrir mína hönd og dætra
minna. Hún er sú síðasta af systk-
inum sínum sem hverfur á braut og
með henni kynslóð föðurfjölskyldu
minnar. Því miður hef ég ekki tæki-
færi til þess að vera viðstödd útför
Siggu frænku vegna dvalar erlendis.
Ég vil senda fjölskyldu okkar og vin-
um Siggu okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Svanhildur Bogadóttir.
Okkar kæra frænka Sigga er núna
dáin. Við höfum farið til Siggu
frænku frá því við vorum litlar. Hún
var alltaf verulega ánægð að fá gesti
í heimsókn og hún tók alltaf vel á
móti okkur. Okkur leið vel að koma í
heimsókn til hennar. Sigga var alltaf
mjög dugleg að koma til dyra og
fylgja okkur út að bílnum þótt hún
væri orðin gömul og ætti erfitt með
að ganga. Það var verulega fallegt
heima hjá henni. Þegar við vorum
litlar sýndi hún okkur glerdótið sitt.
Hún átti margar fallegar styttur af
fuglum, meðal annars af fálka. Sigga
frænka var elskuleg og okkur alltaf
mjög góð. Hún spurði okkur um
skólann og hvernig gengi. Þegar við
komum til hennar fengum við oftast
pönnukökur og gos. Hún leyfði okk-
ur að leika okkur með gömlu smá-
dýrin sem hún geymdi í gömlum
kaffipakka uppi í skáp. Oft sagði hún
okkur frá gamla tímanum. Stundum
sýndi hún okkur myndir frá gömlu
dögunum og líka af Döddu frænku
okkar. Við eigum eftir að sakna
Siggu frænku sárt. Við munum aldr-
ei gleyma henni.
Jóhanna Vigdís og Kristín
Helga Ríkharðsdætur.