Morgunblaðið - 06.09.1984, Blaðsíða 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 6. SEPTEMBER 1984
t
Astkær elginmaöur minn, faöir, tengdafaöir og afi,
SIGMUNDUR ÁGÚST SIGFÚSSON,
bifreiöastjóri,
Hófgeröi 20, Kópavogi,
andaöist á heimili sínu þriöjudaginn 4. september.
Katrín Frímannsdóttir,
Ingibjörg Ágústsdóttir, Gróa Ágústsdóttir,
Marían Zak, Magnús Erlingsson,
Ágúst Zan Zak, Ární Magnússon.
t
Faðir okkar, sonur minn og bróöur okkar,
ÞORSTEINN NICOLAISON,
Hátúni 4,
lést í Landspítalanum 3. september.
Ingibjörg Þorsteinsdóttir,
Nicolai Þorsteinsson,
Stefán Þorsteinsson,
Grétar Karl Þorsteinsson,
Óli Þorsteinsson,
Sigríöur Ólafsdóttir
og systkini.
t
Systir mín,
SIGURBJÖRG GUDBRANDSDÓTTIR BÖRRESEN
frá Gautsdal,
andaöist laugardaginn 1. september i sjúkrahúsi í Noregi.
Þorsteinn Guöbrandsson.
t
Systir mín, mágkona og móöursystir,
INGIBJÖRG S. GÍSLADÓTTIR
frá Seljadal,
Smyrlahrauni 9, Hafnarfiröi,
verður jarösungin frá Hafnarfjaröarkirkju föstudaginn 7. septem-
ber kl. 15.00.
Guömunda Gísladóttir, Gísli Magnússon,
Guörún Ágústsdóttir, Jarþrúöur Guömundsdóttir.
t
Útför eiginmanns míns og fööur okkar,
PÉTURS JÖKULSPÁLMASONAR,
verkfræóings,
Kotárgeröi 23, Akureyri,
veröur gerö frá Akureyrarkirkju föstudaginn 7. september kl.
13.30.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á Hljóöfærasjóö Tónlistar-
skólans á Akureyri og minningarsjóö Pálma Hannessonar rektors.
Hrafnhildur Pétursdóttir og börn.
t
Faöir minn, tengdafaðir, afí og langafi,
SIGURÐUR HALLDÓRSSON,
Hrafnistu, Reykjavík,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju, föstudaginn 7. september
kl. 15.00.
Þórdís Siguróardóttir, Haraldur Pálsson,
Aóaisteinn Sígurósson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Útför
t
ÞORVALDAR SKÚLASONAR,
listmálara,
fer fram frá Dómkirkjunni, föstudaginn 7. september kl. 13.30.
Aöstandendur.
t
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og
jaröarfðr fööur okkar,
ÞORSTEINS EINARSSONAR,
Giljahliö.
Gísli Þorsteinsson,
Sigríöur S. Þorsteinsdóttir og fjölskylda,
Árni Þorsteinsson og fjölskylda,
Jón Þ. Þorsteinsson,
Dýrunn Þorsteinsdóttír og fjölskylda.
Minning:
Vilborg Jóhannes-
dóttir frá Geirshltö
Fsdd 19. ágúst 1885
Dáin 24. ágúst 1984
Okkur langar að minnast, með
nokkrum orðum ömmu okkar
Vilborgar Jóhannesdóttur, sem
við kveðjum í dag. Hún fæddist 19.
ágúst 1885 að Skáney í Reyk-
holtsdal, en var tekin í fóstur að
Hæli í Flókadal, aðeins nokkurra
daga gömul. Hún giftist Jóni Pét-
urssyni frá Geirshlíð árið 1912 og
bjuggu þau þar til ársins 1951.
Eignuðust þau 6 börn og eru 5
þeirra á lífi. 1958 flytja þau til
Reykjavíkur en þar bjuggu þau í
húsi foreldra okkar og höfðum við
því mjög náin og góð kynni við
þau, en afi dó 1964.
Þegar við lítum tii baka og
minnumst þessara ára sem við
bjuggum í sama húsi, þá geymir
hugur okkar mynd af ömmu sem
heilsteyptri og einlæglega trúaðri
konu. Strax í bernsku eignaðist
hún afgerandi trúarreynslu sem
markaði spor í allt hennar líf eftir
það. Augu hennar lukust upp fyrir
þeirri miklu ábyrgð sem mannleg
vera ber gagnvart Guði. Ætti hún
að geta lifað lífi sínu að vilja hans
og í samfélagi við hann yrði hún
að eiga vissu um fyrirgefningu
syndanna og náð Guðs. Og það
voru ekki ófá skiptin sem hún
sagði okkur frá þessu og lét í ljós
þakklæti fyrir þessa náð hans.
Henni voru Passíusálmarnir einn-
ig kærir og kunni hún þá utanað.
Einnig átti hún gott með að tjá
hugsanir sínar í bundnu máli, og
var það allt gert til að lofa Guð
fyrir sköpunarverk hans og gjafir.
Amma gerði sér fram um að lifa
eftir boðskap Biblíunnar og ef-
laust hafa allir sem hana þekktu
orðið varir við það. Lestur þessar-
ar helgu bókar var henni lífsnauð-
syn, enda minnumst við þess að
hún las hana kvölds og morgna.
Húm þráði líka að hitta trúaða
vini og njóta uppbyggilegra
stunda með þeim. Sem dæmi um
það hvað hún lagði á sig til þess,
þá fór hún í fjölda mörg ár á hest-
um frá Geirshlíð á kristilegt mót
sem haldin hafa verið á hverju
sumri í Vatnaskógi i Svínadal um
árabil.
Bænin var henni einnig nauð-
syn, og eftir að hún hætti að geta
unnið sagðist hún þó alltaf geta
beðið. Hún bað mikið fyrir þjóð
okkar og ráðamönnum og ekki síð-
ur fyrir ættingjum sínum og niðj-
um, sem hún bar á bænarörmum.
Við erum Guði þakklát fyrir þann
tíma sem hún notaði í bæn fyrir
okkur og þá blessun sem okkur
hefur hlotnast fyrir þær. Það er
okkur ómetanlegt, því við vitum
að Guð heyrir bænir.
En nú er hennar starfi lokið hér
á jörð, og við trúum því að nú hafi
hún náð takmarki trúar sinnar og
það er okkur til gleði í söknuðin-
um.
Guð er oss hæli og styrkur
örugg hjálp í nauðum.
Sálm. 46.2.
Við kveðjum ömmu og blessum
minningu hennar.
Vilborg, Ragnhildur og Jón.
„Þér hafið tekið á móti Kristni,
Drottni Jesú. Lifið því í honum.
Verið rótfastir í honum og byggið
á honum, staðfastir í trúnni, eins
og yður hefur verið kennt, og auð-
ugir að þakklátssemi."
Þessi orð Páls postula koma mér
í hug, er ég minnist Vilborgar Jó-
hannesdóttur frá Geirshlíð, sem
látin er á hundraðasta aldursári. í
nær heila öld hafði hún lifað, og
ávallt vitnaði hún um það, að hún
hafði tekið á móti Kristi, að líf
hennar og lífsviðhorf voru byggð á
honum. Alla sína löngu ævi var
hún staðföst í trúnni og auðug að
þakklátssemi, kærleika, góðvild og
fórn.
Vilborg Jóhannesdóttir var
fædd á Skáney í Reykholtsdal,
Borgarfjarðarsýslu, hinn 19. ágúst
1885. Foreldrar hennar voru hjón-
in Jóhannes Gíslason og Guðrún
Sigurðardóttir, er bæði voru
borgfirzkrar ættar og af traustu
bergi brotin. Vilborg var næst
yngst af fimm börnum þeirra
hjóna, en auk þess átti hún eina
hálfsystur. Þau systkinin eru nú
öll látin.
Foreldrar Vilborgar voru fátæk
og höfðu ekki jörð til ábúðar. Fað-
ir hennar andaðist, er hún var á
fjórða ári. Vilborg var aðeins
þriggja vikna, er henni var komið
í fóstur að Hæli í Flókadal til
Þórðar Sigurðssonar, bónda þar,
og konu hans, Ljótunnar Péturs-
dóttur. Hjá þeim ágætu hjónum
ólst hún upp, en fóstru sína missti
hún, er hún var enn innan við
fermingu. Hún mat fósturforeldra
sína mikils og bar til þeirra þakk-
ar- og ræktarhug.
Hinn 29. maí árið 1912 giftist
Vilborg sveitunga sínum Jóni Pét-
urssyni í Geirshlíð í Flókadal.
Foreldrar hans voru Pétur Þor-
steinsson, óðalsbóndi í Geirshlíð,
og kona hans, Anna Katrín Jóns-
dóttir. Pétur andaðist, er Jón var
átján ára, og tók hann þá við
bústjórn með móður sinni. Þau
hjón Jón og Vilborg bjuggu óslitið
í Geirshlíð um 40 ára skeið, eða
frá 1912—1951. Þeim búnaöist vel
á þessari góðu og kostamiklu land-
námsjörð, er þau sátu með sóma
og rausn. Þau byggðu upp á jörð-
inni, bættu hana og prýddu á
margan hátt. Jón í Geirshlíð var
góður og hagsýnn bóndi, traustur
maður og vinfastur, hjálpfús og
greiðvikinn. Og Vilborg var fram-
úrskarandi góð, fórnfús og traust
húsmóðir, er bar sivakandi um-
hyggju fyrir heimili sínu og ást-
vinum. Hún var hinn hlýi og góði
geisli heimilisins, engill þess og
verndarvættur. Heimilið í
Geirshlíð var menningar- og
rausnarheimili, umvafið birtu,
kærleika og trú. Þau hjónin voru
vinsæl og vinmörg og áttu hlýhug
og þakklæti þeirra, sem hjá þeim
dvöldust og þau áttu samleið með
i lífinu. Minnast vil ég þess, að
faðir minn var á heimili þeirra í
vinnumennsku að mestu leyti um
þrettán ára skeið í æsku og tengd-
ist þeim böndum tryggðar og vin-
áttu, sem aldrei rofnuðu. Hefur
hann jafnan minnzt þeirra sem
góðra hollvina sinna og velgjörð-
armanna.
Vilborg Jóhannesdóttir var fá-
gætlega vel gerð og vönduð kona
og ein sú ágætasta manneskja,
sem ég hef þekkt í lífinu. Hún var
sanntrúuð og bænrækin kona, sem
hafði reynt og fundið náð Guðs og
miskunn í öllu sínu lífi. Hún vissi
það og vitnaði um það, að trúin á
frelsarann Jesúm Krist er
sterkasti og göfugasti þátturinn I
lífi mannsins og veldur mestu um
það, hvernig honum tekst að una
lífinu, mæta erfiðleikum þess og
sigrast á þeim. Það var ávallt
heiðríkja trúar og vonar yfir svip
hennar og framkomu. Hún átti
hlýtt og auðmjúkt hjarta og góð-
vildin skein henni í augum. Vil-
borg var kirkjurækin og lét sér
annt um kirkju sína. Einnig sýndi
hún starfi KFUM og K. áhuga og
fórnfýsi. Í áratugi og allt fram á
síðustu ár sótti hún almennu
kristilegu mótin i Vatnaskógi á
hverju sumri.
Vilborg Jóhannesdóttir var fé-
lagslynd og mannblendin. Hún var
vel greind, skáldmælt og ritfær.
Hún starfaði mikið og vel í Ung-
mennafélagi Reykdæla og einnig I
kvenfélagi sveitarinnar og lagði
ávallt gott til mála. Vilborg fekk í
Ungmennafélagið á þriðja fundi
þess árið 1908. Hún skrifaði tals-
vert í blað félagsins, Hvöt, og þar
birtust nokkur ljóða hennar. Ég
tilgreini hér siðasta erindið úr
kvæðinu Áramótahugleiðing, sem
sýnir vel hennar björtu og kristnu
lífsskoðun.
Hugur vor til hæða snúi,
helgum Guði öll vor spor,
breytast mun þá bitur vindur
í bjart og sólríkt lífsins vor.
Vilborg Jóhannesdóttir hóf hug
sinn til hæða i lifi'sinu og starfi og
helgaði Guði öll sín spor. Og hún
átti blessun Guðs og þakkir
manna á sinni löngu og fórnfúsu
ævi. Allir áttu henni gott að
gjalda. Svo var til dæmis með for-
eldra mína og okkur systkinin.
Mér hélt hún undir skírn á heil-
agri stund. Og upp frá því vissi ég,
að ég átti fyrirbæn hennar og hlý-
hug. Þess er mér ljúft að minnast
og þakka, þegar hún nú kveður líf-
ið eftir svo langa og blessunarrika
vegferð hér á jörð.
Arið 1951 brugðu þau hjónin
vilborg og Jón búi i Geirshlíð, en
Pétur sonur þeirra tók við og bjó
það af miklum dugnaði og rausn,
unz hann lézt um aldur fram fyrir
tæpum fimm árum. Önnur börn
jieirra hjóna eru: Ljótunn, Anna
Katrin, Guðrún, Sigriður og Jó-
hannes, sem öll eru búsett i
Reykjavík. Öll voru börnin vel
gert og duglegt fólk, sem notið
hafa vinsælda og komið sér vel
áfram í lífinu.
Vilborg og Jón fluttust frá
Geirshlíð til Reykjavikur árið
1958. Fljótlega eftir það fluttu þau
í íbúð í húsi Sigriðar dóttur sinnar
og Ragnars Jónssonar manns
hennar að Langholtsvegi 2 i
Reykjavík. Og þar átti Vilborg
heimili áfram eftir lát manns sins,
er andaðist hinn 26. október árið
1964. Að Langholtsvegi 2 átti Vil-
borg gott og hlýtt ævikvöld og
naut i ríkum mæli umhyggju og
fórnar dóttur sinnar og fjölskyldu
hennar. Hún var vel ern, þrátt
fyrir svo háan aldur, fylgdist með
ðllu og hélt andlegum kröftum og
reisn til hinztu stundar. í mai sið-
astliðnum varð hún fyrir því
óhappi að fótbrotna. Eftir það lá
hún á Landspitalanum í Reykjavík
og andaðist þar hinn 24. ágúst sl.
Að leiðarlokum á hún alúðar-
þökk okkar, sem nutum vináttu
hennar og urðum henni samferða
um lengri eða skemmri spðl hér i
heimi. Við þökkum góðum Guði
fyrir líf hennar og starf, vináttu,
tryggð og fórn, og biðjum sál
hennar fararheilla á eilífðarbraut.
Far þú í friði,
friður Guðs þig biessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
Blessuð sé minning góðrar og göf-
ugrar konu.
Jón Einarsson, Saurbæ.
Nafn mis-
ritaðist
MISRITUN varð á fyrirsögn hér í
blaðinu í gær. Hinn látni hét
Hannes Hafsteinn Bjarnason en
ekki Hannes Hafstein Bjarnason.
Um leið og þetta er leiðrétt er beð-
ist afsökunar á misrituninni.