Morgunblaðið - 17.05.1986, Blaðsíða 48

48
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGÁRDAGUR17. MÁÍ1986
Minning:
Hreinn Ásgrímsson
fv, skólastjóri
Fæddur 30. mai 1947
Dáinn 7. maí 1986
Vinur er horfinn. Að minnast
Hreins er mikið vandaverk þar sem
hann var mikill persónuleiki og stóð
upp úr fjöldanum að mínu mati.
Sárt er til þess að hugsa að slfkur
maður skuli hrifínn á brott á besta
aldri en hann hefði orðið 39 ára
þann 30. maí ef hann hefði lifað.
Við kynntumst fyrir 10 árum en
hann var þá starfandi skólastjóri
hérí Vogum.
Skólastarfið gekk mjög vel undir
hans sijóm og varð maður fljótt
var við að böm og unglingar dáðu
Hrein mjög og virtu. Tel ég að
hann hafí verið farsæll í starfí sínu.
Hreinn starfaði líka mikið í félags-
málum, var meðal annars í hrepps-
nefnd og mörgum öðrum nefndum
og leysti þau störf öll vel af hendi.
í haust var ljóst að Hreinn var með
hvítblæði og fársjúkur æfði hann
með bömunum jólaleikritið en eng-
inn heyrði hann kvarta. Hann sætti
sig við hlutskipti sitt og fór bjart-
sýnn til London í aðgerð en því
miður varð maðurinn með ljáinn
þessum hugprúða manni hlutskarp-
ari. Ég og íjölskylda mín vottum
Huldu og dætmnum Helgu Mar-
gréti og Kristínu, sem sjá á bak
elskulegum föður, okkar innileg-
ustu samúð og Guð gefí ykkur styrk
í þessari raun. Hafí vinur minn
þökk fyrir allt.
Einar Baxter
Eitt sinn verða allir menn að deyja,
eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að segja
að sumarið líður alltof fljótt.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson)
Já, það er sameiginlegt með
okkur öllum, að eitt sinn verða allir
menn að deyja. Sjaldnast erum við
þó tilbúin að taka því þegar góðir
vinir kveðja þetta líf.
Þegar fregnin um lát Hreins
Ásgrímssonar skólastjóra barst var
eins og við Vatnsleysustrandar-
hreppsbúar hefðum orðið fyrir
þungu höggi, slík urðu viðbrögðin
hér.
Hreinn gekkst undir erfíða að-
gerð á sjúkrahúsi í London í febrúar
síðastliðnum. Allt virtist ganga vel
og hann farinn að skrifa um vænt-
anlega heimkomu sína, en þá barst
sú fregn að honum hefði versnað
og nokkrum dögum síðar var hann
látinn.
Við í foreldra- og kennarafélagi
Stóru-Vogaskóla viljum með nokkr-
um orðum minnast hann með þökk
og virðingu. Þegar við haustið 1984
stofnuðum þetta félag studdi hann
okkur dyggilega. Hreinn var alltaf
reiðubúinn að gefa góð ráð og veita
okkur alla þá aðstoð sem í hans
valdi stóð.
Hreinn var skólastjóri við grunn-
skólann í Vatnsleysustrandarhreppi
frá haustinu 1972 og þar til hann
lét af störfum vorið 1985. Hann var
einstaklega vel látinn í starfí sínu
sem skólastjóri, af öllum þeim sem
höfðu samskipti við hann. Við ætl-
um ekki að rekja æviferil Hreins
hér, það munu aðrir væntanlega
gera, en við þökkum honum allt og
kveðjum hann með sárum söknuði.
Sumar hans leið svo alltof fljótt.
Huldu, dætrunum Helgu Mar-
gréti og Kristínu, foreldrum hans
og systkinum sendum við innilegar
samúðarkveðjur, með von um að
minningin um góðan dreng mildi
söknuðinn. Guð blessi ykkur öll.
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi.
Foreldra- og kennarafélag
Stóru-Vogaskóla
Þegar mæla skal kveðjuorð í
minningu tryggs og góðs vinar
verður flestum tregt tungu að
hræra. Hugurinn er bundinn góðum
endurminningum, sem erfitt er að
koma orðum að þótt af mörgu sé
að taka. Þannig er mér innanbrjósts
er ég reyni að rekja nokkur atriði
úr lífí og starfí Hreins Ásgrímsson-
ar. Hann andaðist á sjúkrahúsi í
London 7. þ.m. Hreinn veiktist á
síðastliðnu hausti og kom fljótt í
ljós að um alvarlegan sjúkdóm var
að ræða. Kunningjar og samstarfs-
menn töldu sig þó geta ráðið á út-
liti hans að veikindin hefðu byijað
nokkru fyrr en Hreinn kunni ekki
að kvarta og því síður að bera
áhyggjur sínar á borð fyrir kunn-
ingja og vini. Banvæn veikindi bar
hann með þeirri karlmennsku og
þrótti sem einkenndi líf hans allt.
Haustið 1972 gerðist Hreinn
skólastjóri bama- og unglingaskól-
ans hér, Brunnastaðskóla, er síðar
varð Stóru-Vogaskóli í Vogum.
Strax á fyrsta starfsári sýndi hann
slíkan dugnað og stjómsemi í starfí
að athygli vakti. Lipurð í samstarfi
bæði við nemendur og kennara var
einstök. Hreinn tileinkaði sér þau
sannindi að sú stjóm sé best er
minnst fer fyrir.
Fyrstu kynni mín af Hreini Ás-
grímssyni vom þau að síðla sumars
kom hann til mín að kvöldlagi og
sagðist vera að hugsa um að sækja
um skólastjórastöðu sem þá var
laus hér við skólann. Hafði honum
verið bent á að leita til mín um
ýmsar upplýsingar, varðandi skóla-
starfíð. Mér leist strax vel á þennan
upplitsdjarfa, unga mann og ráð-
lagði honum eindregið að sækja um
starfið. Sagði ég honum að skóla-
húsið væri orðið gamalt og uppfyllti
ekki nútímakröfur en fólkið væri
gott. Það fékk hann að reyna við
nánari kynni. Ekki hafði Hreinn
búið hér lengi er hann var valinn
til fjölmargra félagsmálastarfa.
Samviskusemi, vandvirkni og dugn:
aður í skólastarfínu var rómað. í
sveitarstjóm sat Hreinn tvö kjör-
tímabil, ennfremur í mörgum
nefndum á vegum sveitarfélagsins,
þar á meðal byggingamefnd Stóru-
Vogaskóla. Þáttur hans í þeirri
framkvæmd var stór að öðrum
ólöstuðum er lögðu þar hönd á plóg-
inn.
Hreinn var gæddur góðri greind
sem birtist í fjölmörgum myndum
í margskonar störfum. Skipulags-
gáfa virtist honum í blóð borin.
Málflutningur Hreins var skýrt yfir:
vegaður og án orðskreytinga. í
ræðum sfnum kom hann beint að
efninu án formála. Þess vegna voru
þær jafnan stuttar og á þær hlustað.
Hreinn Ásgrímsson var fæddur
á Þórshöfn á Langanesi 30. maí
1947. Foreldrar hans voru Helga
M. Haraldsdóttir og Ásgrímur H.
Kristjánsson, sem bæði eru á lífi
og búa á Þórshöfn. Þau hjón eign-
uðust 9 böm, dugnaðar- og mynd-
arfólk, og varð Hreinn fyrstur að
hverfaúrþeimhópi.
V
Árið 1967 kvæntist Hreinn
Huldu Kristinsdóttur frá Höfnum á
Reykjanesi. Eignuðust þau tvær
dætur sem búa hjá móður sinni í
Keflavík.
Ég og fjölskylda mín þökkum
Hreini fyrir langt og ánægjulegt
samstarf svo og tryggð hans og
vináttu frá fyrstu kynnum. Við
óskum honum farsældar í nýjum
heimkynnum.
Huldu, dætmnum tveimur,
Helgu og Kristínu, vinum og vanda-
mönnum, sendum við innilegustu
samúðarkveðj ur.
Guð blessi minningu Hreins Ás-
grímssonar.
Jón H. Kristjánsson
Við félagamir í Lionsklúbbnum
Keili vorum hljóðir eftir að fundi
hafði verið slitið og við yfirgáfum
fundarstað miðvikudagskvöldið 7.
maí sl. eftir að svæðisstjóri tjáði
okkur, eftir að hafa verið boðaður
í síma, að látinn væri einn af stofn-
félögum Lionsklúbbsins Keilis,
Hreinn Ásgrímsson, fyrrverandi
skólastjóri við Stóra-Vogaskóla, en
hann hafði átt við veikindi að stríða
um eins árs skeið og verið undir
læknishendi f tvo mánuði í London
og lést hann þar 7. maí sl.
Ég ætla ekki að rekja æviferil
Hreins Ásgrímssonar. Það munu
mér færari menn gera en það vitum
við að hann var virtur og dáður af
fólkinu héma í Vogunum og sér-
staklega af bömunum sem verið
höfðu í skóla hjá honum. Er ég
sagði konu minni og dóttur frá láti
Hreins sagði dóttir mín að það
gæti ekki verið, því honum hefði
verið farið að batna, en það var það
sem við öll vonuðum.
Eins og áður sagði var Hreinn
einn af stofnfélögum Lionsklúbbs-
ins Keilis og var hann fyrsti ritari
klúbbsins og mjög virkur klúbb-
félagi. Þó hann væri ekki í klúbbn-
um tvö síðustu árin, en hann taldi
sig ekki geta sinnt því sem skyldi
sökum anna, þá var alltaf hægt að
leita til hans þegar við þurftum á
því að halda.
Eiginkonu Hreins, Huldu Krist-
insdóttur, dætranum tveimur Helgu
og Kristínu, foreldram, systkinum
og öðram aðstandendum vottum við
okkar dýpstu samúð og biðjum góð-
an Guð að styrkja þau og styðja í
þeirra miklu sorg. Guð blessi minn-
ingu Hreins Ásgrímssonar.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og alit.
GekkstþúmeðGuði,
Guðþérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(ValdimarBriem)
Með innilegustu samúð,
f.h. Lionsklúbbsins Keilis,
Kristófer Guðmundsson.
Hreinn Ásgrímsson fv. skóla-
stjóri Stóra-Vogaskóla á Vatns-
leysuströnd er látinn langt um aldur
fram. Hann fæddist á Þórshöfn á
Langanesi 30. maí 1947, sonur
Ásgríms Kristjánssonar og konu
hans Helgu Margrétar Haralds-
dóttur. Hreinn ólst upp á Þórshöfn
í stórum systkinahópi, voru þau
fímm bræður og fjórar systur.
Að loknu barnaskólanámi fór
hann til náms í Eiðaskóla, en síðan
fór hann í Kennaraskóla Islands og
lauk þar námi.
Hann kvæntist Huldu Kristins-
dóttur úr Höfnum í Gullbringusýsiu.
Eignuðust þau tvær dætur, Helgu
Margréti og Kristínu.
Árið 1972 flyst Hreinn hingað í
Vantsleysustrandarhrepp er hann
tekur við skólastjórastarfí grann-
skólans og gegnir því starfí til síð-
astliðins hausts að hann lætur af
því að eigin ósk. Er mér ekki gran-
laust um að þar hafí ráðið nokkra
um, að hann hafí verið farinn að
kenna þess sjúkdóms er síðan dró
hann til dauða 7. þ.m. f London
eftir þriggja mánaða dvöl þar á
sjúkrahúsi._
Hreinn Ásgrímsson var kvaddur
til margra trúnaðarstarfa hér í
hrepp, var hann kosinn í hrepps-
nefhd Vatnsleysustrandarhrepps
1974 og sat þar til 1982. Sem
hreppsnefndarmanni kynntist ég
Hreini náið, og áttum við mjög
gott samstarf. Hann var fullur
áhuga um velferð síns sveitarfélags
og beitti sér fyrir mörgu er mátti
bæta og að gagni koma. Mest bar
á áhuga hans á málefnum unga
fólksins þó hann léti ekki önnur
mál sitja á hakanum. Hann var í
forystu um byggingu Stóra-Voga-
skóla. Beitti hann sér þar af dugn-
aði og framsýni eins og best mátti
verða, enda tók bygging skólans
óvenju skamman tíma. Setti hann
sannarlega svip á allt skólastarf hér
í sveit meðan hans naut við og
munu nemendur hans þakka honum
nú fyrir góða leiðsögn og fræðslu
frá þessum áram. Hreinn sat í nefnd
um byggingu sundlaugar hér í
hreppi og var hann búinn að láta
ganga frá teikningu að sundlaug
og öðram íþróttamannvirkjum hér,
er áttu að tengjast skólanum.
Hreinn var í stjórn Fjölbrautaskóla
Suðumesja og gegndi hann þar
ritarastörfum um margra ára skeið.
Bera fundargerðir frá þessum tíma
órækan vott um hæfileika og áhuga
hans á menntunarþörf og málefnum
ungs fólks hér á svæðinu.
Þá var Hreinn kosinn í stjóm
Hitaveitu Suðumesja. Sem fulltrúi
Vatnsleysustrandar gerði hann
fulla grein fyrir mikilvægi þess að
hitaveita kæmi hingað. Var sæti
hans þar vel skipað eins og hvar
sem hann tók að sér störf. Einnig
var hann virkur félagi í Lions-
klúbbnum Keili. Mætti svo lengi
telja.
Hreinn var hvergi með hálfkák,
þar sem hann kom nálægt var unnið
af fullum áhuga og dugnaði enda
var hann vel á sig kominn, stundaði
útivera og göngur um fjöll og
óbyggðir. Á sumrin vann hann við
ýmis störf; sjómennsku, vörabfla-
akstur og annað er til féll á hveijum
tíma.
Það er stórt ófyllt skarð hér í
hreppi við fráfall Hreins Ásgríms-
sonar.
Ég votta Hildu, Helgu, Kristínu,
foreldram, systkinum og öðram
aðstandendum mína dýpstu samúð.
Ég sakna hans sem góðs vinar
og mun minnast hans með þökk
og virðingu.
Magnús Ágústsson
Þegar myrkrið hellist yfir á
björtu vorkvöldi. Þegar tíminn allt
í einu stendur kyrr. Þegar veraleik-
inn er of sár til að veita honum
viðtöku verður tregt um mál.
Sagt er að enginn sé ómissandi
og má til sanns vegar færa. En
Hreins skarð er vandfylltara en
flestra. Hver var hann sem megnar
að skilja eftir slíkt tómarúm í lífí
svo margra? Ef til vill fær enginn
svarað því til fulls. Hreinn bar ekki
sínar leyndustu hugsanir á torg.
En hann flutti með sér birtuna.
Hann flutti með sér ylinn. Kjarkur-
inn og baráttuviljinn vora hans
föranautar. Og hann var veitandi.
Allt til hinstu stundar var hann
veitandi.
Þökk fyrir bjarta brosið. Þökk
fyrir hlýja hláturinn og trausta
handtakið. Þökk fyrir allar góðu
stundimar. Þökk fyrir allar góðu
minningamar. Þær munu geymast
um ókomna tíð. Þökk fyrir árin öll.
Hann sem átti svo margt ógert.
Svo margt ósagt. Hann sem var
flestum færari um að bæta heiminn.
Flestum færari um að vinna í þágu
hinna bestu gilda mannlegs lífs.
Hvemig má sætta sig við að lífi
hans sé lokið svo fljótt. Svo alltof
fljótt.
En merki Hreins verður haldið á
lofti.
„Og hvað er að hætta að draga andann
annað en að frelsa hann frá frið-
lausum öldum lífsins, svo að hann
geti risið upp í mætti sínum og
ófjötraður leitað á fund guðs síns?
Aðeins sá sem drekkur af vatni þagnar-
innar mun þekkja hinn volduga söng.“
(Úr Spámanninum)
Samstarfsfólk í
Stóru-Vogaskóla
Sumar fregnir era þannig að
maður neitar að trúa þeim. Þannig
fór fyrir mér er ég frétti lát Hreins.
Vonin um bata hafði vaxið og eftir
að hafa dvalið hjá honum og átt
með honum ómetanlegar stundir
núna í apríl, horft á lífið kvikna
allt í kringum okkur, þá efaði ég
ekki að heim kæmi hann hress í
sumarbyijun. En ekki fór allt eins
og ég ætlaði. Mikil barátta er á
enda. Hetja hennar er tvímælalaust
hann sem æðralaus tókst á við
veikindi sín og horfði alltaf bjart-
sýnn fram á betri daga. Það var,
er og verður mér ómetanlegt að
hafa átt vinskap hans. Þeir era
ekki margir sem fórna sér eins
mikið fyrir aðra og Hreinn gerði,
enda var hann sérlega vel liðinn í
starfí bæði sem kennari og skóla-
stjóri. Hann hafði tekið þann kost
að hverfa frá því starfi sl. vor og
bragðust íbúar Voga skjótt við og
sameinuðust um að skora á hann
að starfa áfram við skólann. Hugur
hans var í mörgu tengdur Vogum
og þessi viðurkenning var honum
mjög mikils virði.
Ég veit að þið Helga Margrét og
Kristín munuð alltaf geyma minn-
inguna um góðan föður og þið
Helga og Hólmi minninguna um
Ijúfan og góðan son. Huggun okkar
sem eftir lifum er sú að hafa fengið
að eiga svo góðan dreng og fullvissa
um að honum sé ætlað stærra hlut-
verk annars staðar.
Deyrfé
deyjafrændr
deyrsjálfritsama
en orðstírr
deyraldregi
hveim er sér góðan getr.
(ÚrHávamálum)
Blessuð sé minning hans.
Sævar Árnason
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjóm blaðsins
á 2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í
Hafnarstræti 85, Akureyri.
látni ekki ávarpaður. Ekki eru
tekin til birtingar frumort ljóð um
hinn látna. Leyfílegt er að birta
ljóð eftir þekkt skáld, 1—3 erindi
og skal þá höfundar getið. Sama
gildir ef sálmur er birtur. Megin-
regla er sú, að minningargreinar
birtist undir fullu nafni höfundar.
Athygli skal á því vakin, að
greinar verða að berast með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á
mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn