Morgunblaðið - 17.05.1986, Blaðsíða 58

58
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR17. MAÍ1986
„ ég IxJt ekki bjóha. mér pctta lengar
i huert 5inn íon þú í-koKkoj-!1'
áster...
j ... að hrósa henni
fyrir samlokurnar
TM Reg. U.S. Pat. Ott.—all rights reserved
° 1979 Los Angeies Times Syndicate
Þetta ætti að duga vinur
minn!
Með
morgunkaffinu
Nú er ég kominn til botns
í þessum gömlu landa-
bréfum, en það er búið
að taka mig 20 ár. Leið
vermanna forðum!
HÖGNI HREKKVÍSI
l 1 'tú'Hf 4.* I I
Sukk í Bláa lóninu
Ágæti velvakandi
Ég vil byrja þetta greinarkom
mitt á þakklæti til þín Velvakandi
góður. Þakklæti fyrir að gefa fólki
kost á að drepa á ýmis mál sem
svo sannarlega er þarft að vekja
máls á.
Ástæða þess að ég sting niður
penna er vorferð um Suðumes með
góðum félögum þann 11. maí.
Haldið var af stað úr Hafnarfirði
í yndislegu veðri og stefnan tekin
suður með sjó. Ekið var um Hafnir
og Sjóefnavinnslan skoðuð og nut-
um við þar ágætrar leiðsögu starfs-
manna. Förinni var síðan haldið
áfram um Reykjanes, vitinn skoðað-
ur, fjölskrúðugt fuglalíf og sæbarðir
klettar urðu á vegi okkar ungum
og öldnum til yndisauka. Síðan var
farið í Hitaveitu Suðumesja í
Svartsengi og hin myndarlegu
mannvirki skoðuð. Ennfremur sáum
við kynningarmynd af starfseminni
og uppbyggingu orkukerfis þeirra
Suðumesjamanna. Að endingu
ákvað hópurinn að ljúka þessari
ánægjulegu fer um Suðumes með
viðkomu í Bláa lóninu. En þessi
endapunktur ferðarinnar er einmitt
ástæða þessara skrifa.
Þar sem við nú gengum áleiðis
að lóninu varð á vegi okkar ungur
maður sem greinilega naut ekki
veðurblíðunnar á sama hátt og aðrir
þennan fagra vordag heldur hékk
Ágæti Velvakandi
Mig langar að koma á framfæri
þakklæti til sjómannablaðsins Vík-
ings. Mér finnst blaðið hafa batnað
mjög í seinni tíð og er hið þarfasta
málgagn fyrir sjómannastéttina.
Það veitir ekki af því að benda
á þátt sjómanna í allri verðmæta-
sköpun þjóðarinar. Of mikið tóm-
læti er um mál sjómanna og reyndar
um fiskvinnslufólk yfirleitt.
Sjómannablaðið Víkingur á er-
ilia til reika undir húsvegg, hland-
blautur með kísilfiekki um sig allan.
Þetta var þó aðeins forsmekkurinn
að allri dýrðinni. Niður við lónið,
en þar liggur trébekkur á að giska
10-12 metra langur út í lónið, sátu
nokkur ungmenni. Einn berrassað-
ur með brennivínsflösku sér við hlið,
annar ofurölvi, studdur af „vinun-
um“ sennilega til að halda honum
á lífi í orðsins fyllstu merkingu og
svo til að kóróna allt sukkið, ældi
sá þriðji út í lónið.
Þeir sem lesa þetta greinarkom
álíta sennilega að hér sé enn einn
siðapostulinn að mála skrattann á
vegginn. En lesandi góður, því er
ekki fyrir að fara. Við sem í þessa
vorferð fórum erum lífsglatt og
hresst fólk á bezta aldri. En að
verða vitni að slíku kl. 15.30 á
heiðríkum sunnudegi með bömin
okkar við hlið, gátum ekki annað
en undrast hvemig slíkt megi við-
gangast.
í kynningarbæklingi Hitaveitu
Suðumesja má m.a. lesa eftirfar-
andi: Árið 1981 gerðu menn með
psoriasis nokkrar tilraunir með
böðun í „Bláa lóninu". Tilraunir
þessar virtust gefa góða raun, enda
er það í samræmi við það sem þekkt
er frá öðrum stöðum, að brenni-
steinsríkt vatn hentar vel til lækn-
inga á psoriasis, gigt, íschias, exem
ofl.
indi til allra landsmanna. Það er
vettvangur kjaramála og sérstak-
lega finnst mér góð skelegg um-
íjöllun blaðsins um öryggismál sjó-
manna og nú nýlega ver fíkniefna-
smygl og neysla sjómanna tekin þar
fyrir á einarðan hátt.
Og blaðið er hið snyrtilegasta í
útliti, skreytt góðum myndum og
læsilegt.
Kærar þakkir,
S.K. (einn á vakt)
Þessi árangur sem náðst hefur í
lækningu psoriasis gefur tilefni til
þess að rannsaka betur lækninga-
mátt „Bláa lónsins".
Menn telja líklegt að hentugt sé
að reisa heilsuhæli við Svartsengi,
sem gæti orðið vinsælt út fyrir Is-
land, ef lækningamáttur lónsins er
sá sem fyrstu tilraunir benda til.
Þá erum við komnir að kjama
málsins.
Nýtísku heilsuhæli í sérstæðu
umhverfi, þar sem gestir geta notið
hinnar sérstæðu fegurðar Suður-
nesja og jafnframt fengið bót meina
sinna er fögur framtíðarsýn og þá
munu líka svo sjálfsagðar dyggðir
sem hreinlæti, siðgæði og slysa-
vemd, verða í hávegum hafðar.
Umræða um ísland sem ferða-
mannaland, með öllum þeim mögu-
leikum sem okkar fagra land hefur
að bjóða, er mögum hugstæð um
þessar mundir. En slík aðkoma eins
og var við „Bláa lónið" þennan
sunnudag er ekki okkur til fram-
dráttar.
Ef til vil höfum við ferðalangamir
„hitt illa á“. En farandi í skoðunar-
ferð um Suðumes, ef til vill á
margra ára fresti, er þetta einni
of oft.
Að endingu óska ég þess að sem
fyrst verði hafíst handa um veruleg-
ar úrbætur á svæðinu, hver svo sem
þær annast, svo að fólk sem telur
sig fá lækningu í lóninu geti baðað
sig við aðstæður sem nútímafólki
teljast boðlegar.
Virðingarfy Ust
M.G.
Velvakandi hvetur lesendur til að
skrifa þættinum um hvaðeina, sem
hugur þeirra stendur til - eða hringja
milli kl. 11 og 12, mánudaga til fostu-
daga, ef þeir koma því ekki við að
skrifa. Meðal efnis, sem vel er þegið,
eru ábendingar og orðaskipti, fyrir-
spumir og frásagnir, auk pistla og
stuttra greina. Bréf þurfa ekki að vera
vélrituð, en nöfn, nafnnúmer og heimil-
isföng verða að fylgja öllu efni til þátt-
arins, þó að höfundar óski nafnleyndar.
Sérstaklega þykir ástæða til að beina
því til lesenda blaðsins utan höfuð-
borgarsvæðisins, að þeir láti sinn hlut
ekki eftir liggja hér í dálkunum.
Sjómannablaðið Vík-
ingnr - þarft málgagn
Víkverji skrifar
Ung og nett kennslukona var
að trítla yfír sebrabraut í fylgd
með manninum sínum, sem fór
fyrir, þegar gríðarstór durtur á
feiknastóru mótorhjóli byrjaði að
pípa á hana eins og hann hafði
orku til. Honum þóknaðist að líta
svo á að konan væri ekki nógu fljót
að víkja úr vegi fyrir honum.
Hún vatt sér að honum og húð-
skammaði hann. Henni þóknaðist
fyrir sitt leyti að fá upplyst hvort
hann kynni enga mannaáiði og
hverskonar gerpi hann væri eigin-
lega og lauk ádrepunni með svo-
felldri áminningu: „Þú skalt alveg
láta það vera að gaula á mig, piltur
minn. Og ef þú leggur þig fram
geturðu kannski með tíð og tíma
lært einhveija kurteisi."
xxx
Maðurinn konunnar (en hann
er sögumaður) upplýsir að
mótorhjólagarpurinn hafi bókstaf-
lega fallið í stafí, steinþagað, orðið
eins og læpa og hunskast burtu.
„Ég hefði nú ekki talað svona í
þínum sporum," umlaði eiginmað-
urinn samt þegar þau voru orðin
ein. „Nei, þú hefðir ekki þorað það,“
svaraði hún að bragði.
Seinna segist hann hafa farið að
velta þessu atviki fyrir sér: frekju
og dólgshætti beljakans og við-
brögðum þeirrar litlu og keiku sem
náði ruminum þó naumlega í bijóst.
Og komist að eftirfarandi niður-
stöðu: Við erum langtum of mein-
laus við þessa ósvífnu náunga, sýn-
um þeim langtum of mikið lang-
lundargeð, látum þá langtum of oft
vaða yfir okkur á skítugum skónum.
Það er tími til kominn að þessir
hæversku og tillitssömu fari að
svara dónunum fullum hálsi.
Ofangreind frásögn er að vísu
byggð á lesandabréfí í erlendu blaði.
En Víkveija finnst lýsingin og
boðskapurinn í lokin samt eiga er-
indi til okkar.
XXX
Reykvíkingar voru að gera fínt
hjá sér í blíðviðrinu um helgina
og þar á méðal Breiðhyltingar, enda
mátti nú sjá minna þegar ekið var
þarna um síðastliðinn mánudag.
Haugar af svörtum sekkjum sem
voru belgfullir af rusli vörðuðu
sumar göturnar ennþá og hvergi
snyfsi af þessu bölvuðu plasti og
öðrum ófögnuði sem gerir umhverf-
ið okkar á stundum svo skelfilega
óhijálegt.
Én það er misjafn sauður í mörgu
fé í Breiðholtinu sem annars staðar.
Sem Víkveiji átti erindi þama uppí
hæðimar snemma á mánudags-
morgun og nálgaðist risablokkirnar
við Æsufellið kom þar ljóshærð
stúlkukind í tröllvöxnum fjallajeppa
akandi útaf bílastæðinu og þó að
útkeyrslurnar séu minnst fjórar
talsins, ef ekki fleiri, þá þurfti hún
auðvitað að hleypa ferlíkinu beint
yfir grasflötina sem er einmitt þessa
dagana að byija að brosa á móti
sólinni.
Og ekki nóg með það. Stúlkutetr-
ið í tveggja tonna drekanum dengdi
sér næst þvert yfír götuna í orðsins
fyllstu merkingu og beint uppá
grasgeirann handan hennar þar
sem hún stansaði eins og ekkert
væri sjáldsagðara við hliðina 'öðrum
ökugarpi sem hafði líka fundist
tilvalið að hafa þarna áningarstað.
Blóðugt að þurfa að umbera
svona varg.
XXX
Satt best að segja finnst Víkvetja
ekki líklegt að mikið komi útúr
rannsókninni sem nú er hafin á
mannskap og vinnubrögðum Land-
helgisgæslunnar. Þetta er járn í
járn, fullyrðing gegn fullyrðingu.
Maður hlýtur samt að vona að
rannsóknarmennimir reynist snar-
ari í snúningum en þingmennirnir
okkar. Þingnefndin sem var skipuð
’81 og átti að skila tillögum sínum
um úrbætur hjá gæslunni þá strax
um haustið er enn ekki búin að
því, blessunin.