Morgunblaðið - 14.06.1986, Page 36

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR14. JÚNt 1986
Kathleen Tumer:
Líf mitt er draumur,
sem varð að veruleika
„Æska og fríður voru hvati þessarar ferðar,“ segir Margrét
Pálmadóttir sópransöngkona og kórstjóri um sðngförína til
Ítalíu.
^ 130 manns á leið í söngför til Ítalíu
„Eg nærist á ástinni“
„ segir Margét Pálmadóttir, sem skipulagði ferðina
Ollum dettur okkur stundum í
hug að gera eitthvað „geggj-
að“ — eitthvað algerlega út í hött.
Gera eitthvað, sem við eigum eftir
að muna allt okkar líf, skemmta
okkur við að ri^a upp er árin færast
yfír. — Jú, auðvitað dettur þetta
öllum einhvem tímann í hug — en
síðan ekki söguna meir. FVam-
kvæmdin er í rauninni algert auka-
atriði — okkur nægir flestum að
dreyma um fjarlæga staði og ferða-
lög. Ekki er þetta þó algilt. Til er
fólk, sem ekki lætur bara sitja við
orðin tóm, heldur gerir eitthvað í
málinu — vinnur að því hörðum
höndum að sjá draum sinn og
annarra verða að veruleika. Fólk,
sem lætur sem það sjái ekki hindr-
animar — og viti menn — hindran-
imar hverfa, eða í það minnsta
minnka töluvert.
Margrét Pálmadóttir er ein
þeirra, sem hafa báða fætur á jörð-
inni en horfa þó upp til stjamanna.
Ein þeirra, sem eru ákveðnir í að
lifa lífínu lifandi. Næstkomandi
mánudag mun hún t.a.m. halda út
til Ítalíu með 130 manna hóp, sem
samanstendur af tveimur kórum,
skólakór Seltjamamess og kór
Landakirkju í Vestmannaeyjum,
auk fjölda annarra tónlistarmanna.
Ætlunin er að syngja í kirkjum og
á torgum erlendis, kynnast fólki og
bæði þiggja og veita fagra list. En
hvemig í ósköpunum kviknaði þessi
hugmynd? „Það er í rauninni löng
saga að segja frá því,“ segir Mar-
grét. „En trúlega hafa þó slagorðin
æska og friður vegið þar þyngst.
Þegar ár friðarins tók við af ári
æskunnar datt mér í hug að senni-
lega væri ekkert sem sameinaði
þetta tvennt betur en tónlistin, og
þá kannske sér í lagi bamakórar.
Kórstarfíð þekki ég vel, bæði sem
söngvari og stjómandi, og kannast
því vel við ánægjuna, sem fylgir
því að syngja fyrir fólk, bæði hér
á landi og erlendis. Þess vegna
m.a. lagði ég út í þetta. En það kom
fleira til. Satt best að segja var ég
orðin þreytt og pirruð á því viðhorfí
að allt verði að skila hagnaði, ekki
andlegum, heldur veraldlegum. Ég
var orðin þreytt á að vinna eins og
hestur án þess að sjá fram úr
skuldum, þreytt á að leggja mig
alla fram, án þess að fá nokkra
viðurkenningu. Það var líka þess
vegna sem ég ákvað að gera eitt-
hvað, sem hefði ekkert peningalegt
gildi — en væri þó fjársjóður fyrir
sálina. Þessir kórfélagar eiga það
sameiginlegt að þó svo þau hafí
ekki lifað eingöngu fyrir tóniistina
þá hefðu þau aldrei getað lifað án
hennar. Þau hafa lagt á sig mikla
Fjölskyldufaðirinn
Ingemar Stenmark
Það hefur fylgt mannkyninu víst að viðurkenna að það kom sjálf-
frá upphafí að reyna ávallt ura mér mest á óvart er ég upp-
nýjar leiðir, rejma að gera uppreisn götvaði að ég væri svona ihikil
gegn ríkjandi viðhorfum, samfélag- bamagæla," segir Senmark í ný-
inu og hinu sfgilda lífsmynstri. Það legu viðtali. „Ég, sem áður mat
hefði því ekki þurft að koma neinum frelsið ofar öllu öðru, er nú ekki
á óvart er skyndilega dró úr bam- nema hálfur maður án fjölskyldunn-
eignum fyrir nokkmm ámm síðan; ar- Reyndar hef ég lengi verið æði
unga fólkið neitaði að falla inn í háður konu minni, Ann, en aldrei
ígóðum félagsskap með meðleikurum sínum Michael
Douglas og Danny De Vito.
Ef hægt er að segja að ein leik-
kona öðmm fremur hafí að
undanfömu stolið senunni vestan-
hafs er óhætt að fullyrða að það
muni vera Kathleen Tumer. Hún
vakti geysilega athygli fyrir leik
sinn í myndunum „Prizzie’s Hon-
our“, „Romancing the Stone" og
nú síðast í „The Jewel of the Nile“.
Sumir ganga jafnvel svo langt að
fullyrða að hér sé komin kona, sem
muni gjörbylta öllum hugmyndum
um kyntöfra kvenna. Þrátt fyrir öll
sín rómantísku hlutverk þykir hún
nefnilega svolítið hrokafull í fram-
komu, stolt og sterk — og slíkt
hefur hingað til ekki beint talist til
kosta. Þeir sem betur þekkja Kath-
leen em þó á annarri skoðun. Til
að mynda segir mótleikari hennar
og kvikmyndaframleiðandinn
Michael Douglas hana bæði
skemmtilega, tilfínningaríka og
afskaplega spennandi persónu.
Sjálf segist hún hins vegar hafa
til að bera ríka kímnigáfu og veit
víst fátt skemmtilegra en að geta
hlegið sig máttlausa að „einhverri
vitleysu" eins og hún orðar það.
Hún er dóttir bandarísks sendiherra
og ólst því upp svona á víð og dreif
— í Kanada, Suður-Ameríku, Eng-
land og á Kúbu. „Það er kannski
þess vegna sem öll viðhorf mín em
svona óútreiknanleg," segir hún.
„Mér finnst ég alltaf horfa á atburði
utanfrá, eins og ég sé áhorfandi sem
komi málið í rauninni ekki við.“
Kathleen Tumer er þrítug að
aldri og hefur í tvö ár verið gift
fasteignasalanum Jay Weiss, sem
hún kynntist fyrst er hún var í
„Einmanaleikinn er góðkunningi
minn, “ segir Kathleen Tumer.
húsnæðisleit í New York. — En
hvemig var líf leikkonunnar áður
en hún hitti „þann eina rétta“?
„Já, það er dálítið merkilegt að
þeir em fáir sem hafa gert hosur
sínar grænar fyrir konunni, sem
sökuð er um að hafa innleitt róm-
antíkina í Hollywood á ný,“ segir
Kathleen og hlær. „Að ég hafi verið
mjög einmana er kannski of djúpt
í árinni tekið, en engu að síður
þekki ég vel þá aðstöðu sem ég lék
í „Romancing the Stone" — að sitja
ein heima kvöld eftir kvöld."
Það sem helst þykir sérstakt við
leik Kathleen Tumer er einlægnin,
sem rílqandi er í hverri einustu senu
hennar. Hvert er ieyndarmálið?
„Ég ímjmda mér alltaf að mynda-
vélin sé einhver góður vinur minn.
Vinur, sem vill mér vel og vonar
að mér takist vel upp. Þar með
hverfur feimnin og hræðslan við
að verða hafnað," segir hún.
„Myndavélin fellir heldur enga
dóma — hún skýrir aðeins frá stað-
reyndum en lætur okkur eftir að
dæma.“
Hafa draumar Kathleen ræst —
eða ætlaði hún sér í upphafí eitt-
hvað allt annað?
„Þegar ég var lítil velti ég því
oft fyrir mér hvemig kona ég yrði
— hvemig allt mitt líf yrði — og
auðvitað átti ég mér drauma, eins
og aðrir. Ég hef alltaf haft trú á
því að maður sé eins hamingjusam-
ur og maður vill vera — maður
geti allt sem maður vill. Og líf mitt
er enn ein sönnun þess. Raunvem-
leiki nútímans er ótrúlega líkur
æskudraumum mínum,“ segir leik-
konan Kathleen Tumer.
Ingemar Stenmark ásamt krakkakrílinu, Nathalie.
Fjölskyldan öll samankomin.
hið fastmótaða fjölskylduform,
sagðist vilja lifa fijálst og óháð, lifa
lífínu fyrir sig og engan annan. Það
má eiginlega segja að á þessum
árum hafí böm einungis verið álitin
byrði, fjötur um fót. Með öðrum
orðum, hjónaband og hamingju-
samt fyölskyldulíf voru einfaldlega
ekki í tísku.
En nú virðist aftur hafa orðið
breyting á. Svo mikil breyting að
jafnvel frægustu forvígismenn
þessarar stefnu hafa nú tekið til
baka allar fyrri yfírlýsingar, gengið
í heilagt hjónaband, sett á sig
handjámin, eins og þeir sjálfír hefðu
orðað það fyrir fáeinum ámm, og
tekið til við að hlaða niður bömum.
Meðal þeirra er skíðakóngurinn
Ingemar Stenmark. „Já, ég verð
hefði mig gmnað að eitthvert
krakkakríli gæti átt svona sterk ítök
í mér.“ En hvemig upplifði Sten-
mark það að verða pabbi? „Þetta
er það stórkostlegasta sem ég hef
nokkum tíma gengið í gegnum,“
segir hann og brosir dálítið vand-
ræðalega. „Ég fylltist miklu meiri
gleði og stolti er Nathalie fæddist,
en við nokkum sigur, sem ég hef
unnið á skíðabrautinni. En starf
mitt er erfítt að því leyti að ég
neyðist til að vera mikið fjarri fjöl-
skyldunni. Þó reyni ég að koma
alltaf heim, a.m.k. á 14 daga fresti.
Annars verð ég viðþolslaus af sökn-
uði. Skemmtilegast þykir mér þó
ef þær mæðgur koma í óvænta
heimsókn til mín upp í fjöll," segir
skíðakóngurinn Ingemar Stenmark.