Morgunblaðið - 14.06.1986, Page 37

MORGUNBLAÐIÐ, LAU G ARDAGUR14. JÚNÍ1986
37
SheUa og Joe Keaaedy ásamt soauat síaum tveimur, tvíburuaum Matthew
ogJoseph III.
Enn einn Kennedy í framboð
Fjölskyldaa steadur þétt samaa. Joe ásamt systur
sinoi Kathleen og bróðurnum Michael, sem einnig
er ráðgjafi hans í kosningabaráttunni.
Kennedy-ættin í
Bandaríkjunum er
án efa ein umtalaðasta
fjölskylda veraldar.
Sumir segja hana að-
dáunarverða, aðrir vor-
kenna henni, en allir vita
hver hún er. Stjómmál
hafa líka löngum loðað
við meðlimi hennar og
„pólitísk viðrini" er vart
að finna í röðum þeirra
Kennedya. En saga
þeirra er bæði sæt og
súr — skipst hafa á
sigrar og sorgir — og hafa þau mátt
þola dágóðan slatta af hinu síðar-
nefnda — svo góðan, að menn
undrast að þau hafi ekki fengið nóg
— dregið sig út úr öllu þessu vafstri
af ótta við að sagan endurtæki sig,
fleiri muni falla íyrir morðingja-
hendi. En — hugsjónir eru mann-
skæðar, sagði einhver, og hetjur
eru víst þeir menn, sem gera sér
grein fyrir hættunni, en leggja samt
sitt af mörkum til að bæta þennan
heim.
Nú er svo komið að Joseph
Kennedy, sonur Roberts heitins
Kennedy, hefur ákveðið að láta til
skarar skríða, reyna að
komast inn á þing. Áður
en' af því getur orðið
verður hann þó að
ganga í gegnum próf-
kjör í Massachusetts.
Það ætti ekki að vera
honum neitt áhyggju-
efni, því fjölskyldan nýt-
ur þar mikillar virðingar
auk þess sem enginn
Kennedy hefur hingað
til beðið ósigur í þess
háttar forvali. Ættin styður Iíka
dyggilega við bakið á þessum nýja
frambjóðanda sínum, þó svo kona
hans, Sheila Rauch, hafí fyrst í stað
mótmælt fyrirætlunum bónda síns
harðlega. Eftir svolitla umhugsun
féllst hún þó loks á að leggja út í
þessa erfíðu baráttu, sem kostar
um leið algerlega breytta lífshætti.
Sheila er, eins og allir í ættinni,
mjög upptekin af alls kyns góðgerð-
arstarfsemi og stjómmálastarfí.
„Það eina, sem ég Iegg áherslu á,“
segir Sheila, „er að tvíburamir
okkar fái eins eðlilegt uppeldi og
frekast er unnt.“ Það kann að
reynast hægara sagt en gert, þar
sem sviðsljósinu hefur um langa
hríð verið bemt að meðlimum §öl-
skyldunnar. í dag starfar Joseph
sem framkvæmdastjóri olíufyrir-
tækis, sem hefur það að markmiði
að framleiða olíu fyrir þá fátæku,
á eins lágu verði og hægt er. En
leið hans í þá stöðu hefur verið löng
og oft og tíðum æði grýtt. Hann
var 16 ára er faðir hans var myrtur,
1968. Tveimur dögum eftir þann
hræðilega atburð kom hann fram
fyrir alþjóð og þakkaði auðsýnda
samúð og vinarhug — klökkur, en
hlýr og heillandi í allri framkomu.
Það er því kannski ekki að furða
að móðir hans, Ethel, segi umson
sinn: „Hann mun spjara sig á hvaða
sviði sem er.
Þarna sórðu, sá litli er músíkalskur.
vinnu og mér fínnst að sem flestir
eigi að fá að njóta afrakstursins,"
segirMargrét.
En svona fyrirtæki hlýtur þó að
kosta heilmikla flármuni, ekki satt?
„Jú, svo sannarlega," svarar
Margrét og hlær. „En við vorum
ákveðin í að láta peningana ekki
stoppa okkur. Ekki í þetta eina sinn.
Vissulega hefðum við þó ekki getað
þetta án aðstoðar góðra manna
enda hafa einkafyrirtæki mörg hver
stutt okkur dyggilega, svo og Sel-
tjarnamesbær. Hitt er hinsvegar
dálítið merkilegt, að fyrsta stofnun-
in til að segja blákalt nei við bón
okkar um stuðning var sjálft
menntamálaráðuneytið. Hvað olli
þeirri synjun veit ég ekki, en er þó
helst á þvl að fáfræði sé meginor-
sökin. Eftir allt þetta tal um vímu-
lausa æsku, hreint og heilbrigt líf-
emi, þá skýtur svolítið skökku við
að opinberir aðilar skuli ekki sjá
nauðsyn þess að efla félagslífíð —
viðhalda áhuga bamanna á því, sem
gott er. Það er a.m.k. Ijóst að svo
lengi sem þú stundar kórstarfíð af
einhverri alvöm hefurðu hvorki
tíma né þrótt til að dæla í þig pillum
eða öðrum óþverra. Svo ég held að
þessi afstaða ráðuneytisins sé húm-
anískur doði miklu frekar en menn-
ingarlegur. — En þrátt fyrir þetta
áfall gáfumst við ekki upp og erum
á leiðinni út.“
Eins og fyrr segir er fjöldinn allur
af hljóðfæraleikurum með í förinni.
„Ég hef nú stundum sagt um sjálfa
mig, að ég nærðist á ástinni,“ segir
Margrét og brosir. „Ég nærist á
ástinni til starfsins, náttúrunnar,
bamanna minna og annarra mann-
eskja. Kannski á þetta við um okkur
öll, Ítalíufarana. í það minnsta
hefur safíiast f þessa ferð yndislegt
fólk, sem trúir því að hægt sé að
gera fallega hluti í ómögulegu
umhverfí — rétt eins og blómið sem
neitar að hætta að blómstra, þó svo
það sé umkringt sprengjubrotum.
Hljóðfæraleikaramir okkar era allir
landsþekktir eins og Guðný Guð-
mundsdóttir, konsertmeistari, og
eiginmaður hennar, Gunnar Kvaran
sellóleikari, Elizabeth Dean á lág-
fiðlu, Orthulf Prunner á orgel, Viðar
Gunnarsson á bassa, Már Magnús-
son, sem er flestum kunnur sem
kennari úr Söngskólanum, og Esth-
er H. Gunnarsdóttir, sópransöng-
kona. Stjómandi Kórs Landakirkju
er Guðmundur H. Guðjónsson.
En hvað tekur svo við hjá bjart-
sýnis-sópransöngkonunni Margréti
Pálmadóttur að þessari ferð lokinni?
„Undanfarin 5 sumur hef ég
verið við nám á Ítalíu," upplýsir
Margrét, „og gengið bara nokkuð
vel, þó ég segi sjálf frá,“ bætir hún
við, feimnislega. „Nú hefur Flav-
iano Labou, sá þekkti tenórsöngv-
ari, boðið mér að syngja með sér f
sumar aríur og dúetta — og því
boði tek ég að sjálfsögðu fegins
hendi. Mig langar til að helga mig
söngnum næstu árin, langar til að
freista gæfunnar pínulítið. Svo trú-
lega verð ég eftir á Ítalíu í einhvem
tíma. Þeir hafa stundum kallað mig
„sopran Callasiana" þama syðra og
mér fínnst kominn tími til að athuga
hvort fleiri séu þeirrar skoðunar,"
segir hún og brosir, kankvís á svip.
„Hvað svo verður veit nú enginn —
en maður á alltaf að reyna, ekki
satt?“
Þess má svo að lokum geta að
okkur íslendingum gefst tækifæri
til að heyra efnisskrá þeirra utan-
fara á tónleikum, sem haldnir verða
í Háteigskirkju á morgun, sunnu-
dag, ogheQast klukkan 14.
Handavinnupokinn
Bangsapabbi í síðum buxum
Hér fáið þið uppskrift af fljótpijónuðum bangsa sem áreiðanlega
fellur í kramið hjá þeim yngstu. Þið getið notað gamafganga, því það
hefur ekkert að segja hvort hann verður stærri eða minni. Litir skipta
heldurekki máli.
Bangsinn:
Hæð um það bil 26 sentímetrar. Sokkapijónar nr. 3.
Búkur: Fitjið upp 15 lykkjur og pijónið garðapijón 28 sentímetra.
Fellið af.
Handleggir og fætur: Fitjið upp 12 lykkjur og pijónið 8 sm. Pijónið
fjögur eins stykki.
Trýnið: Fitjið upp 10 lykkjur.
Pijónið tvær umferðir og fellið sfðan af eina lykkju í byijun hverrar
umferðar þar til engin lykkja er eftir. Pijónið tvö svona stykki.
Svart framan á trýnið: Fitjið upp 4 lykkjur og pijónið 2 sm. Fellið af.
Frágangur: Saumið stóra stykkið (búkinn) saman á hliðinni. Látið
fyllingarefni í og jafnið vel. Saumið svo fyrir að ofan og neðan. Bindið
snúra fast um hálsinn og skiljið eftir 5 sentímetra sem fara í höfuðið.
Togið með fingranum tvö „eyra“ ofan á höfuðið og heftið með nokkr-
um sporam þvert fyrir (sjá mynd). Saumið „trýnið" saman og látið
fyllingarefni í. Saumið það síðan framan í bangsa-andlitið. Rykkið litla
svarta stykkið saman, troðið fyllingarefni í og saumið fast á trýnið.
Saumið út augu, eða kaupið tilbúin, fást t.d. í Litum og föndri, Skóla-
vörðustíg, og saumið svo „glaðlegan" munn. Saumið saman handleggi
og fætur, fyllið og saumið á búkinn.
Buxur: Fitjið upp 44 lykkjur og jafnið á 4 sokkapijóna. Pijónið 2
umferðir, 1 rétt, 1 röng, síðan slétt pijón í 6 sm. Skiptið þá í buxna-
skálmar. Látið helming lykkjanna (22) hvíla, t.d. á öryggisnælu, og
pijónið annan helminginn með sléttu pijóni um það bil 8 sm. Endið
með 2 umferðum slétt og bragðið, fellið af. Pijónið hina skálmina eins.
Smekkurinn ofan á buxumar: Fitjið upp 12 lykkjur og pijónið um 3
sm. slétt pijón og endið með 2 umferðum, 1 slétt, 1 brugðin (stroff).
Fellið af.
Hlírar: Fitjið upp 2 lykkjur og pijónið þar til hlíramir era nógu lang-
ir.
Trefill: Fitjið upp 6 lykkjur og pijónið slétt og bragðið um það bil 30
sm. Gerið kögur að neðan.
Ef eitthvað vefst fyrir ykkur, þá bara skrifíð eða hringið.
Með kveðju,
Jórunn.
Þú svalar lestrarþörf dagsins
ásíöum Moggans!